O ποιητής είναι εν δυνάμει τρομοκράτης

 

O ποιητής είναι εν δυνάμει τρομοκράτης
πετάει λέξεις μολότοφ
στ’ αυτιά του πεζού λόγου
της πεζής πραγματικότητας
ξεθάβει απ’ τη μοναξιά
τα βλαστάρια του νέου σεισμού
κελαηδάει δάκρυα πόνο γέλια
και κραυγές για να βγάλει το ψωμί του
έχει έναν τρόπο να σημαδεύει
τη μνήμη στο γόνατο
και τη μοναξιά στο ψαχνό
να σπέρνει δίπλα στις αγριότητες λιμπελούλες 
κι αν γράφει τούτο το ποίημα
δεν είναι για το κέφι του
μα να τρομάξει το κακό με πονηριά
με δόλο λυρικό
αρματωμένος μολύβια και χαρτιά
γλείφει τις λέξεις σα να γλείφει τη φωτιά
κουρδίζει τις καρδιές να τραγουδήσουνε σωστά

 

Πετάξανε οι Έλληνες τον ήλιο

 

Στα λυσσασμένα τα σκυλιά
πετάξανε οι Έλληνες τον ήλιο το θεό τους
και φέραν ένα σκιάχτρο
να τρομάζει το φαλλό τους.
Την Αφροδίτη κλείσανε στα σκοτεινά μουσεία
και στα παιδιά διδάσκουνε εγκράτεια και νηστεία.
Φέραν παπάδες δικαστές
για να μας βάζουν μέτρο
και φίμωτρο στις ηδονές
και το γαμήσι το ιερό βάφτισαν αμαρτία
γιατί, ξέραν καλά οι πονηροί, πως το κορμί
που γεύεται τον έρωτα, δε θέλει
χωροφύλακες στρατό και εξουσία