Ζούμε στη χώρα όπου τα φτωχόπαιδα ερωτοτροπούν με τους σιδηρολοστούς της χρυσαυγής ενώ τα πλουσιόπαιδα οργανώνουν αντάρτικα πόλεων και χωριών, εν τω μέσω της νυκτός και της κρίσεως. Βεβαίως αυτή είναι μια απλοϊκή εξήγηση του συγκροτήματος Λαμπράκη-Μπόμπολα-Αλαφούζου και λοιπών φωτισμένων Ελλήνων που κάνουν πολιτική στο κορμί μας.
Η πρώτη σκατούλα όμως που πετιέται με σφεντόνα στη μούρη μας είναι φυσικά η υποκρισία περί βίας. Η βία είναι κάτι κακό που κυνηγάει η καλή αστυνομία και καταδικάζεται από διανοούμενους γραφείου που δεν έβγαλαν ακόμη απʼ το στόμα τους το μπιμπερό της εξουσίας. Παραπαίοντας ανάμεσα στον ασφαλίτικο δυισμό περί καλών και κακών, περί άκρων και μέσων, ξεπέφτουμε στον παραλογισμό τού να καταδικάζουμε αυτό που δημιουργήσαμε εμείς με την ανοχή μας κι αυτοί με τη σπουδή τους. Μια κοινωνία αντιφάσεων και συγκρούσεων με τόση ημερήσια βία όσο το άθροισμα όλων των τρομοκρατιών από καταβολής κόσμου.
Η εύκολη λεία βεβαίως τέτοιων επιλογών είναι οι νέοι. Όχι οι νέοι γενικώς αλλά οι νέοι ειδικώς. Οι Βόρειοι και οι Νότιοι. Αυτά τα παιδιά που έχουν όμως κάτι κοινό. Αυτές οι δυο χοντροκομμένες κατηγορίες Βορείων και Νοτίων που βρέθηκαν πολλές ώρες μαζί σε δημόσιους χώρους. Κάθισαν στα ίδια θρανία το πρωί και περπάτησαν στους ίδιους δρόμους το βράδυ κι αυτό για να δικαιώσουν τις ρητορείες της σοσιαλδημοκρατίας περί ισότητας, δικαιοσύνης, δωρεάν παιδείας και λοιπών άλλων μεταπολιτευτικών κατακτήσεων.
Κατακτήσεων που πετάχτηκαν σαν ξεροκόμματα στα πεινασμένα ταξικά σκυλιά απʼ τʼ αφεντικά τους κι όσους διαχειρίζονται την εργατική τους δύναμη με μια πιο μοντέρνα αταβιστική πολιτική, απόρροια πολέμων και άγριων εμφυλίων καταναγκασμών. Είναι παιδιά που χαϊδεύτηκαν και αντάλλαξαν ενδεχομένως τηλέφωνα και εμπειρίες. Το απόγευμα όμως δούλευε το ταξικό σχολείο και η ταξική εκπαίδευση.
Οι Βόρειοι στα καλά τους ιδιαίτερα και στις δυνατές τους βιβλιοθήκες, οι νότιοι στις στάνες ομαδικών φροντιστηρίων και στις αθλητικές τους φυλλάδες(οι πιο τυχεροί!). Οι Βόρειοι στα θέατρα και στην κουλτούρα τους, οι Νότιοι στην αλητεία και στην τηλεόραση. Οι Βόρειοι διακοπεύοντας στο εξωτερικό, παίρνοντας σβάρνα τα μουσεία και τις καλοζωίες ενώ οι Νότιοι αρμαθιάζοντας καπνά ή γλείφοντας κάνα ξεροκόμματο Σαββατοκύριακου στην κοντινή λασπουριά της γενέτειρας(βλέπε μπάνια του λαού).
Βεβαίως όμως κάποιοι Βόρειοι, αιώνες τώρα, παίρνουν μάτι και τη ζωή των δίπλα και των από κάτω. Αρχίζουν να ρωτάνε κι αρχίζουν να καταλαβαίνουν κι όταν διαβάσουν και τον Ντοστογιέφσκι στα δεκαπέντε τους οι αρετές πάνε περίπατο. Και τότε αρχίζει μια μοναχική ηρωική πορεία προς το τίποτε. Όχι γιατί η πράξη τους είναι ασήμαντη αλλά γιατί δεν έχει ηθικό έρεισμα σʼ εκείνα τα κοινωνικά υποκείμενα για τα οποία υποτίθεται πως δρα. Κι εδώ έρχεται ο σοφός μύλος της αγοράς που όλα τα αλέθει κι όλα τα μαχαιρώνει, με τους ψυχιάτρους του και τους αναλυτές του και με τους ιδεολόγους του, που βεβαίως τα παιδιά αυτά τα έχει χεσμένα. Έτοιμα για θυσία ή για άλλοθι στις όποιες επιλογές της.
Προσέτι, υπάρχουν κι οι άλλοι Βόρειοι, που θα πάνε στα ναρκωτικά στα βίτσια ή στα αχαλίνωτα πάρτι. Ετούτοι είναι εκτός ανταγωνισμού. Άλλωστε πολλοί Βόρειοι επαναστάτες στα νιάτα τους κάποια στιγμή θα γίνουν κατεστημένο και εξουσία με τις φιλελεύθερες καταβολές του οικογενειακού ποιμνίου.
Απʼ την άλλη οι Νότιοι στέκονται συνήθως θεατές στις πολιτικές εξελίξεις ακολουθώντας το σπουδαίο ρητό που τους πέρασε η εκπαίδευση, έτσι τα βρήκαμε έτσι θα τʼ αφήσουμε, ενώ κάποιοι άλλοι προχωρούν κι ένα βήμα παραπέρα. Αφού έχουν αφομοιώσει τον ελληνοχριστιανικό πολιτισμό και έχουν ταυτιστεί με τα μεγαλεία, θεωρώντας πως είναι μόνο Έλληνες γνησιότατοι απόγονοι του Μεγαλέξανδρου και της Μπουμπουλίνας και τίποτε άλλο, αρχίζουν να πολεμούν κάτω από παντιέρες με αγκυλωτούς σταυρούς τους ξένους και τους διαφορετικούς. Τα μιάσματα που παίρνουν τις δουλειές και κλέβουν τις τσάντες κάθε ανυπεράσπιστης γραίας και κάθε ανυποψίαστου νοικοκύρη.
Ο ιδεολογικός μηχανισμός που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να φορτώσει τους νεκρούς της Marfin στα κινήματα που διεκδικούν έναν καλλίτερο κόσμο, αλλά και αξιοπρέπεια στην εργασία τους και στην καθημερινότητά τους είναι ο ίδιος που υποδαυλίζει τη νεανική ορμή θυμωμένων παιδιών. Είναι ο μηχανισμός που στήνει το σκηνικό των άκρων και σκηνοθετεί στα μάτια της αποβλακωμένης κοινωνίας ένα έργο με πρωταγωνιστές τα παιδιά της. Ένα έργο που στο τέλος πρέπει να καταδικάσεις τη βία με sms και το βίο με μαστίγωμα και βουρδουλιές.
Την τεχνητή βία ως αντιπερισπασμό στη βία μιας απάνθρωπης καθημερινότητας. Στη βία της ανεργίας και στη βία των συσσιτίων. Στη βία της στερημένης ζωής και στη βία της πείνας. Στη βία της ελπίδας κάποιων που πιστεύουν πως μπορεί αυτό το σύστημα εκμετάλλευσης της ανθρώπινης ικμάδας να αποκτήσει ανθρώπινο πρόσωπο.
Στη βία του ανορθολογισμού κάθε αριστερού μορφονιού που κωλοτρίβεται με τους διαβόλους και τους σατανάδες και τους δαίμονες αυτού του κόσμου για να εκπληρώσει το εφηβικό του τάμα για εξουσία. Στη βία κάθε παπαδίστικου αμοραλισμού και κάθε κηρύγματος μισαλλοδοξίας. Στη βία του χοντρού αντιπροέδρου που αφού ξεπάτωσε το λαό στη συνέχεια τον κατέστησε συνένοχο και τώρα τον κατηγορεί ως θύτη. Και τον δικάζει και τον φτύνει. Και του γεμίζει το πρόσωπο μώλωπες και τον διαπομπεύει. Στο CNN στο BBC στο al tzazira. Που του στέλνει τα ματ για να του σπάσει την απεργία και να του σπάσει το στομάχι και να του συντρίψει το ηθικό.
Στη βία ενός τηλεοπτικού αχταρμά που μαγειρεύει νυχθημερόν ίντριγκες και γκουρμέ εφιάλτες μπροστά στα μάτια του φαρμακωμένου λαού. Ενός λαού μοιραίου κι άβουλου αντάμα που προσμένει ίσως κάποιο θάμα. Ένα καθώς πρέπει θάμα απʼ τους ειδικούς σπουδαγμένους κι εκλεγμένους θαυματοποιούς κι όχι μπόμπες και ληστείες και τέτοια από κωλόπαιδα των Βορείων προαστίων.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 