Η Ιερή Καρδιά μου δεν είναι παρά μια σβουνιά

-ψυχωφελές αφήγημα για την πολλαπλή σκλήρυνση-

Είτε όλα έχουν κάποιο νόημα, είτε τίποτε δεν έχει νόημα.

Το πνεύμα σχεδόν θολό και τρελαμένο τρέχει πάνω στην κλωστή του χρόνου, χωρίς εμπόδιο.

Το τοπίο και ο χώρος έχουν μιαν άλλη γεύση, την ώρα που γίνομαι ο υδροκέφαλος Πρίαπος, ο επιθετικός, ο ελεύθερος, ο άγριος. Ο ψυχογεωγράφος της μήτρας, το μικρό αγόρι που παρατηρεί το αλλόκοτο άνθος της στύσης του.

Άραγε ποια μαθητευόμενα τέρατα αναβλύζουν μέσα μου, καθώς, όλη η βιολογική δύναμη του σύμπαντος και της ιστορίας με κατακλύζει!

Ποια τέρατα καλύπτω μέσα στις πτυχές της βιολογικής μου ύλης, όντα που κάποτε υπήρξαν, όμως γκρεμίστηκαν στα βάραθρα ή πνίγηκαν μέσα σε λίμνες αίματος, σε τριχωτούς απρόβλεπτους βυθούς!

Νοιώθω το νευρικό μου σύστημα ένα θηρίο, ας έρθουν λέω, αυτά τα ζώα που έχω δει στα όνειρά μου να με κατασπαράξουν, θα το παίξω Προμηθέας, θεός, θα γίνω η λάμψη των ματιών ενός παραμονεύοντος γερακιού, θα βγάλω αυτή τη γλώσσα του σκύλου να γλείψει τη βαριά σιωπή των εκατό χιλιάδων ετών.

Μέσα στους αλαζονικούς μου καθρέφτες βλέπω έναν βασιλιά της αρχαιότητας. Αυτό που ήμουν κι αυτό που υπήρξα.

Ζωντανός και νεκρός μαζί.

Βρέθηκα στην Κνωσό και ήμουν ο Μίνως και ο Μινώταυρος. Ένοιωσα τη μυστική σημασία των μύθων, το αμοιβαίο τους πέρασμα και το ξεπέρασμά τους. Κι απ’ τον μέγα λαβύρινθο, ύστερα απ’ το αινιγματικό σκοτάδι αιώνων, ιδού εγώ ξεμπουκάροντας απ’ το Δούρειο Ίππο, ένας υπέροχος συνωμότης.

Ήμουν αθάνατος ή θνητός;

Ίσως, ούτε αθάνατος ούτε θνητός, αφού η χαίνουσα αχίλλεια πτέρνα μου με έκανε τώρα ξαφνικά έναν καταραμένο Οιδίποδα, τυφλωμένο απ’ τα ίδια μου τα χέρια.

Ένας ιερός εκφυλισμός της ουσίας, μια σκοτεινή πύλη που άνοιξε σαν στόμα, ένας νευρολογικός σπασμός, μια σκλήρυνση της βούλησης.

Τώρα είμαι ο ταύρος που περιμένει τον ταυρομάχο. Τα πλήθη όλο μίσος και αγάπη και πίκρα τρομαχτική, περιμένουν έναν γελοίο να με καρφώσει.

Έναν γελοίο που φοβάται τα κέρατά μου, αυτό το μαύρο χρώμα του θανάτου που προσπαθεί να το ζαλίσει με το κόκκινο πανί, το χρώμα το αίματος, το χρώμα της ζωής, αυτό το ξόρκι βαμμένο ποιος ξέρει από ποιες αιμορραγούσες παρθένες!

Ο ταυρομάχος φοβάται τα κέρατά μου. Για να δικαιολογήσει το φόνο με ζαλίζει, με νευριάζει, με περιγράφει σαν ένα τέρας, ένα φοβερό και τρομερό ανθρωπόζωο που δεν αφήνει κανέναν άλλον να επιζήσει.

Με μια κίνηση μπορεί να με συντρίψει, να με σφάξει με το ξίφος του, νοιώθοντας όμως τη θλίψη που νιώθω κι εγώ που θέλω να τον καρφώσω με τα κέρατά μου στην κοιλιά, αφού ταυτόχρονα σχεδόν ή μάλλον απολύτως την ίδια στιγμή αισθάνομαι να είμαι ταύρος και ταυρομάχος.

Όταν η μεσαία τάξη σκότωσε το Μουνάκι (της)

Η μεσαία τάξη υπέφερε και υποφέρει από σεξουαλικό υποσιτισμό.

Τα δεξιά καθεστώτα τη συμπονούν και παραδοσιακά προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο της με τον αφροδισιακό καταναλωτισμό.

Με το να της ανεβοκατεβάζουν το αφορολόγητο και τους συντελεστές, μπας και περισσέψουν φράγκα για το βουνό ή τη θάλασσα, ίσα-ίσα για αυτο-φωτογράφιση και αυτοβελτίωση μέσα στην διαγνωσμένη ήρεμη απελπισία της.

Η μεσαία τάξη δεν έχει δεσμούς ερωτικούς αλλά εκφυλιστικούς. Πούλησε την ελευθερία της για τα πλούτη, την άνεση, τις παροχές.

Ακούει μόνο το κράτος, τη διαφήμιση, τη βιομηχανία και την αστυνομία.

Οι φεμινίστριές της κατάντησαν μια ενοχλητική παρωδία γυναικών, ενόσω οι άντρες είναι μια καρικατούρα του ανθρώπου, και ο πόλεμός τους ένα γελοίο ψυχόδραμα μεταξύ σκλάβων.

Για τη σύγχρονη ηθική της μεσαίας τάξης ανήθικος είναι αυτός που δεν παράγει κέρδος. Αυτός που δεν παίρνει δάνεια, αυτός που δεν κινεί την οικονομία. Αυτός δηλαδή που διαθέτει μια σεξουαλικότητα ελεύθερη και ανυπόκριτη.

Στη σύγχρονη σεξοφοβική κοινωνία της μεσαίας τάξης, τα παιδιά δεν αγαπιούνται πια αλλά επιτηρούνται με αστυνομικό τρόπο.

Το σχολείο είναι ο χώρος παρκαρίσματος κατά το χρόνο της αναγκαστικής εργασίας των γονιών.

Τα παιδιά γίνονται απ’ ευθείας καταναλωτές, αφού μια συνεχής εμπορική παρενόχληση διαμορφώνει τις επιθυμίες τους. Αυτή η παιδοφιλία βεβαίως θεωρείτε ηθική, δεδομένου ότι έιναι κερδοφόρα.

Απ’ την άλλη, η πηγή που μας χαρίζει τη ζωή κατασυκοφαντείται.

Η πηγή που έδωσε στον καθένα από μας τη ζωή λογοκρίνεται. Το μουνάκι συνθλίβεται, αποτελώντας τη βάση για την πλειονότητα των εγκλημάτων και των αποκλινουσών ψυχοπαθολογιών τους, με τα οποία είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση.

Η μεσαία τάξη πρώτα πέταξε τα ερωτικά της όργανα στον καπιταλιστικό ντενεκέ και τώρα γκρινιάζει γιατί δεν έχει τίποτε, παρά μόνο εξαρτήσεις.

Ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις αφού έχασε για πάντα αυτόν τον οικείο, Δαντικό παράδεισο, γεμάτο από έμπνευση και απόλαυση, που τον αποκαλούμε ρόδο, ασφόδελο, γατάκι, πολεμίστρα, σήραγγα της αγάπης, ιερό, κέρας της συμπαντικής διανοίας, μουνί, μουνάκι και πατρίδα όλων μας.

Από τους πρώην κομουνιστές έως τους πρώην φασίστες, όλοι τους έχουν γίνει φανατικοί φιλελεύθεροι και οικουμενικοί δημοκράτες, αφού κατάλαβαν πως εξυπηρετείται καλύτερα το συμφέρον τους.

Οι πλούσιοι κι οι φτωχοί το γνωρίζουν, ψηφίζοντας όλο και λιγότερο, ενώ η μεσαία τάξη ψηφίζει κάτω από τον τρόμο να γίνει φτωχότερη.

Η φτώχεια είναι η παλαιότερη, η αποτελεσματικότερη και πιο δοκιμασμένη τρομοκρατία.

Ω Λύπη!, πως νοστιμίζεις το ανθρώπινο κρέας

Ετούτα τα πλάσματα, που κρατούν ζωντανά τα τριαντάφυλλα, τις κάψες, τις μαστίχες και τους ήλιους, αντέχουν σε κάθε εκφερόμενη κρίση.

Συνεχίζουν να κατατρώγουν το χυλό της δόξας και της βαρβαρότητας.

Ο άνθρωπος μόνον ένα σκουλήκι της λύπης ο ίδιος, ένα μικρό ερπετό της δυστυχίας, έχει ανάγκη την τραγωδία. Η περηφάνια μας απέναντι στην εύκολη ζωή των θεών. Το βίτσιο μας να σπουδάζουμε τη δυστυχία. Να οξύνουμε το πνεύμα όταν σκάει η καρδιά.

Ω Λυπιού! ινδιάνα και γύφτισσα, κάθε τραγωδία είναι μια πράξη εχθρική, ένα σχεδόν απροκάλυπτο ανοσιούργημα. Γίνεται μόνο στο θέατρο. Στους υπονόμους με τα θηρία, στους δαιδαλώδους κήπους των Βερσαλιών, στα μικρά δώματα και στα μεγάλα παραστρατήματα.

Οι παλαιοί είχαν ακόμη την τραγωδία για να μαθαίνουν να υποφέρουν.

Σε μιαν άκαμπτη, απωθητική παράσταση του Lear, μπορώ να δω τα πρόσωπα του δράματος ακάλυπτα στην ασχήμια και τη μοναξιά τους. Ακίνητα και σκληρά το ένα πλάι στο άλλο, να τρέχουν στην απέραντη ερημιά της σκηνής.

Ω Αγία Λύπη! όταν υποφέρω γίνομαι ανυπόφορος, βουλιάζω με νου και σώμα.

Δεν υπάρχουν όνειρα, μόνο αστυνομικοί σκύλοι και Κρέοντες.

Όμως ο ήλιος την αυγή με ξεγεννά ξανά και πάντοτε. Απ’ το θολωμένο υπόλειμμα του πνεύματός μου ξεπροβάλει ένα απρόοπτο χαμόγελο, μια στιγμή ειλικρινούς αναλαμπής.

Κι ο ήλιος υπερβολικά άγρυπνος δίπλα σε άλλους ήλιους, σε σωρούς δίπλα από άλλα μαύρα αποκαΐδια, μας θέλει γυμνούς, υγρούς, αλαφροΐσκιωτους.

Μωρή κοντούλα λεμονιά, μπαρουτοκαπνισμένη!

Η λεμονιά του κήπου είναι γεμάτη καπνιά. Μια μυκητολογική μαυρίλα, ένα ξέσπασμα. Μελίγκρα και ψώρα. Ίσως ο εσπευσμένος αντίλογος και η χέρσα συνείδηση της φύσης.

Ίσως το κακό το ριζικό, ίσως η ελαφρά πεισματωμένη υποχώρηση των ερωτικών ζωνών, η σφαγή των ινδιάνων και τα μελιτώδη εκκρίματα των καπιταλιστών.

Η κερδοφορία εκδικείται Κύριε Επίκουρε του κήπου.

Ο χριστιανός βλέπει μαύρο το μέλλον της ανθρωπότητας. Άραχλο. Προσεύχεται για να τη βγάλει καθαρή μέχρι τον παράδεισο.

Ο σύγχρονος άνθρωπος έγινε μειονεκτικός, μια μηχανή, ένας τραγέλαφος.

Η βαρβαρότητα της ατομοκρατίας Κυρίες μου, που πίνετε απ΄τα χεράκια μου φυσικό χυμό πορτοκαλιού, στημένου με ευλάβεια, αφού πρώτα σαπούνισα τους καρπούς, ξέβγαλα τη μαυρίλα, στάθμισα τις άκαμπτες αντιφάσεις.

Ο διαφημιστής βλέπει το μέλλον της ανθρωπότητας ρόδινο. Ο σύγχρονος άνθρωπος προοδεύει. Τι κι αν μαυρίζουν και θλίβονται οι καρποί, έχουμε έξυπνη σκούπα, ρουφήχτρα των μολύνσεων και των εκζεμάτων, έχουμε αλοιφές για τον έρπητα, την λαγνεία, το σοδομισμό.

Όμως ποιος είμαι Κύριε Επίκουρε; Ο επίμονος κηπουρός ή ο ανώνυμος απαισιόδοξος; Ο ξερακιανός ή ο στρογγυλός; Ο υποχόνδριος ή ο άνθρωπος των απολαύσεων; Ο ασκητής ή ο επιπόλαιος;

Υπήρξα ζαβός και ένθερμος αναχρονιστής. Είχα και τη θλίψη μου.

Κύριοι Σκυλόσοφοι του Αιγαίου. Από παιδί παραστρατούσα στην ονειροπόληση μπας και καρφώσω το διάβολο της αδιαφορίας στην καρδιά.

Κύριοι Σκυλόσοφοι της ηδονής, πλατωνιστές και αριστοτελικοί, επισκεφτόμαστε συχνά το εργαστήριο του μοριακού μας βιολόγου, για να διαπιστώνουμε ιδίοις όμμασι ότι όντως μπορεί να παραχθεί η χίμαιρα που ονειρευόσασταν τότε.

Υπάρχει λοιπόν αγαμική αναπαραγωγή. Τεχνική νοημοσύνη. Άλμα στο μέλλον.

Πρόκειται για το εγώ και το ετεροχρονισμένο δίδυμό του.