Μεταφιληδονία Ή Κανόνες Υγιεινής και Αποστείρωσης

Η μοναξιά δίνει ραντεβού στα ερείπια, συνεπής, περιφέρει τη γαματοσύνη της στο αποδομημένο τσιμέντο,

χιλιάδες χρόνια πολιτισμού εδώ μέσα, απ’ την αποχέτευση στο σμάρτ φόουν, απ’ το βαμβακερό στο νάιλον, γυαλί και σίδερο, κορδέλες από ψάθινα καπέλα,

χώρες πελεκημένες με το ίδιο ακονισμένο τσεκούρι της προσαρμογής,

οι προφήτες με αμπέχονο και γραβάτα, μοιράζουν τη μεσοαστική μορφίνη στους δικαιούχους, αφού όλα θα καταλήξουν να πουληθούν

ακόμα και οι θρήνοι,

η προσφυγιά θα καθαρίζει γερμανικές τουαλέτες βρίσκοντας τη θέση της στην ιστορία,

η λέξη ταπείνωση θα συνδράμει στο φετιχισμό του εμπορεύματος, το ηθικό δυτικό πορνό θα γίνει λεύκωμα για τους πιστούς της αντικουλτούρας,

ξέγνοιαστα παλληκάρια με βελούδινα μάγουλα θα κάνουν τέχνη στο κορμί τους ζευγαρώνοντας το άστρο του Δαυίδ με τη σβάστικα, θα τρέχουν να αγοράσουν ουίσκι και χοιρινό κρέας, χλωρίνη και λουκούμια για τα ποντίκια,

πόλεις ερειπωμένες από μονοτονία και φόβο,

ορυκτά καύσιμα, επικοιστική αποικιοκρατία, κρατικοί γραφειοκράτες, πλανητικά διαγράμματα για την καλοσύνη, η γνώση είναι δύναμη,

ανάσα πριν ξεψυχήσεις στον ενοικιαζόμενο παράδεισο μες στη μπατσοκρατούμενη ομίχλη,

αυτές τις μέρες που όλοι γράφουν το τελευταίο τους ποίημα,

ωδές στο καρναβάλι της φρίκης, μπουρζουάδικα ποιήματα για λογοτεχνικές εταιρίες, κόμικς σε μισή τιμή για απελπισμένους συζύγους,

βλέποντας νεκρούς σε ζωντανή σύνδεση,

ευγνώμονες για την ιδιωτική κατοικία,

να τρως να ξερνάς να γαμιέσαι απ’ τον ίδιο σωλήνα, να έχεις τόση κοινωνική ασφάλιση ώστε να διαμαρτύρεσαι αντί να ενεργείς, να είσαι δικαιωματιστής, λίγο Ιερεμίας που κλαίει μαστιγώνει δογματίζει υπαγορεύει οργίζεται,

ο νόμος είναι στόμα που καταπίνει,

το κάτουρο που πίνουμε για να δυναμώσει το χρήμα, η εννοιολογική τέχνη με χορηγό το ζεστό αίμα,

μετααιδοίο, μεταλαγνεία, μετασπέρμα, μεταανθρωπισμός, μεταφιληδονία,

ο νταβατζής σου ανθρωπότητα σε δεξιώνεται,

σε φιλά, σε γαμά, τρυφερά σε ξεσχίσει,

ωχ, όμορφο αγαπημένο κοριτσάκι σού ψιθυρίζει σαν παστρικός κύριος, καθώς

τον ερεθίζει ετούτη η δαιμονική αθωότητα, ετούτη η ξινίλα της κουρελαρίας σου…….

Θείο, αν πω Ζήτω το ισραήλ θα δώσει δεκάευρο;

Ποζάρουν τα ιδανικά του κοσμάκη στην τιβί. Σκοτωμένα ζώα παντού. Ο κήπος μας ο ζωολογικός. Ένα όργιο. Η γεωπολιτική, κύριοι, τα πετρέλαια. Η ανοικοδόμηση. Η εκεχειρία. Μετά τη σφαγή θα έρθουν τα ποιήματα τα μακαρόνια τα ρύζια τα ιώδια.

Λύνουμε με προσευχές το όργιο, λέει ο ευθυτενείς παππούς, μόνο με την πτώση, μόνο με την έξωση έζησα εκείνη την περικύκλωση που μου άρπαξε κάθε ενδιαφέρον για μια υψηλότερη, έσχατη επαγγελία.

Δεν χρειαζόμαστε πια την Εδέμ. Η καρδιά μίλησε. Με σφαγή, με λόγο, με πηχτό αίμα πληρεξούσιο της αδυναμίας να νοιώθουμε, να αισθανόμαστε, να αγαπούμε το προσβλητικό και φρικαλέο γεγονός του θανάτου. Παράλογη θρησκεία, ανόσια πλάνη, ευτυχία και κατάρα μαζί, ένα άσμα της άγνοιας, μια φλεγμονή της εμπιστοσύνης στο τίποτα, η αδιάκοπη πτώση όπου ξεπήδησε ο φωτεινός σπινθήρας του σεξ.

Πονάμε αφού απέναντι στην ύλη έχουμε ένα αιχμηρό εγώ που ξεστομίζει κάθε τόσο τη λέξη εξουσία πάνω της.
Μια αλυσιδωτή αντίδραση, μια αλυσοδεμένη κυρία, με κάτι ζουμιά σκέτο δηλητήριο. Είναι η τσατσά του προσωπικού μου μπουρδέλου, το δόλωμα πάλι για την ευτυχία και τη δυστυχία.

Εδώ οι λοβοτομημένες ανησυχίες. Πάρτε κόσμε ανησυχία. Το στοκ των ψυχομένων ψυχολόγων ψυχοπομπών, να είστε ο εαυτός σας γαμώ το χριστό σας, τα παμε…

Κόουτς παντού.

Περιδιαβαίνω τα μαυσωλεία-κυνσέπ των σεξαρχείων, δεν βλέπω το όνειδος το Λεό παρά καλά παιδιά της σιδερωμένης αναρχίας, τα τσεκ μέσω πρεσβειών πρεσβυτέρων πρεσβυτέρες και τα ω! πρέσβη μας κακομαθαίνετε. Συλλογικά χαρούμενοι καταβροχθιστές. Δεν υπάρχουν άλλοι εκτός από εμάς, λένε οι θιασώτες των αθεϊστικών θρησκειών, οι ωραίοι ντίλερ με τα φαντασιακά παπιγιόν και τα νοήματα που γδέρνουν τη γλώσσα του εχθρού, σ’ αυτό το αλωμένο αισθητηριακό σύστημα.

Κυρία Ιουλία, τι κατάσταση είναι αυτή, μας έχει καταχέσει ο γάτος σας! Οι καταστασιακοί δεν μπορούν να κάνουν τίποτε. Φωτογραφίες πενάκια, μεσκαλίνη με κατσικίσιο γάλα, σκουλαρικάκι απέθαντο του λοβού, τυχαιότητες, διαθέσεις, κατανάλωση εσωτερικότητας, δημόσιες καταθέσεις, προθέσεις, επιθέσεις. Ποζάρουν με φούμο, λοιδορούν την πλέμπα, τα ψέκια, πίνουν ένα γαλάζιο γαλλικό τηλεγράφημα, από καλές οικογένειες όλοι. Κουρνιασμένοι σε σκαμνιά πειθαρχίας στους εφτά ουρανούς.

Ο Δον Φρικαλεόνε εξηγεί γιατί πρέπει να φάμε τα τέρατα. Να πνίξουμε τα ζώα. Τους άραβες. Γιατί πρέπει να γίνει και δεύτερη διώρυγα. Για τους δυτικούς χριστιανούς. Τους ευρωπαίους αστούς καθηγητές, τους συμμορφωτές, τους γατούληδες με τα ηλιακά σάλια, τους φλογερούς βατράχους, τους κυρίους κυρίους που ακούνε Τέλεμαν, που καπνίζουν ατμούς αφήνοντας έπεα πτερόεντα τρυφερά λογάκια στις κόμισες του φιλελεύθερου κέντρου.

Ο κύριος Γιοσαφάτ τα ξέρει όλα. Οι συνδικαλιστές δεν είχαν καλή παιδική ηλικία κι όλο ζητούν λέει ο σοφός Ματθαίος ο γαμάτος σεξοπορνολογοθεραπευτής. Ζευγαρώνει ξανά τα ζευγάρια στο γραφείο του. Συνεδρίες μέχρι να σβήσει ο ήλιος. Μέχρι να συγκαεί η λίμπιντο. Εκατό ευρώ ταρίφα.

Κωλοσυνδικαλιστές μας γαμήσατε τη ζωή. Γι’ αυτό δε γαμεί ο κόσμος. Κλειστοί δρόμοι κλειστά λιμάνια απεργίες. Στεγνομουνίαση. Έχει δίκιο ο Ματθαιούλης του φαλλού.

Κι εσύ αγαπημένη υγρή Χελένα Πόποβα, καλή η γιόγκα αλλά κι ο πούτσος ε;

Ο κωτσόβολος αγόρασε τη δεή.

Ναζί έλουσαν με πετρέλαιο βαγόνι του ησάπ.

Θείο, αν πω Ζήτω το ισραήλ θα δώσει δεκάευρο;

Αποσπάσματα απ’ τα Ημερολόγια Πόλεως

13-09-23: Ο Χ. μου λέει πως είμαστε καταδικασμένοι, τα γεροντοτεκνά αποφασίζουν τι κυβέρνηση θα μας φάει και τι διανόηση θα μας αλέσει. Και οι δήμοι είναι οι δήμιοι, οι καθαριστές. Μαυραγορίτες με χαμόγελο κολγκέιτ μοιράζουν καρτούλες μπιλιετάκια με τη φάτσα τους. Κυρίες αναφανδόν σιάζουν την ελπίδα που έχει πεθάνει στις πόλεις του κάμπου. Τοξικά χημικά μέσα στις πάστες, ψυχιατρικά κομβία δια τη θεραπεία της έλλειψης σεξ, φωτοβολταϊκά εξαργυρωμένα σε αρμάνι και τυρόπιτες.

Εμείς οι ποιητές παίζουμε με το ρυθμό σε βάρος της γραμματικής, όπως οι μπάτσοι που σφάζουν τη σύζυγο και μετά πηδάνε απ’ το παράθυρο.

Στα κόφι άιλαντ ουράνιο, πολώνιο, ραδόνιο, οι ατσίδες του καφέ, οι προπάτορες της απόλαυσης. Μια κυρία επιστρέφει απ’ την κηδεία της τρυφεράδας. Σπουδαγμένη, φιλόλογος, με ωραίο λευκό βρακί, λέει στον μουσάτο μπαρίστα τι επιστήμη ο καφές ανώτερη κι από το κάμα σούτρα! Γελάει αυτός.

Έξω απ’ το μαγαζί ζητιάνοι παραφυλάνε τα τιπς, της κυρίας φιλολόγου το φιλοδώρημα, τρώνε τσιπς, αέρα με χρώμα μητρικού γάλακτος και μυρουδιά ξαφνικού θανάτου. Μια ανήσυχη χήρα, ένα πεινασμένο ορφανό, μια ανήλικη λεχώνα κι ένας τρελός νεκροθάφτης, μια ταραγμένη δασκάλα κι ένας εσταυρωμένος μεσσίας.

Οι ταξιτζήδες πλήττουν στη γνωστή πιάτσα. Δεν ανάβουν τη μηχανή όταν φεύγει ο μπροστινός απ’ τη σειρά. Κατεβαίνουν και σπρώχνουν σχεδόν δυο τόνους κούρσα σαν τον προμηθέα δεσμώτη σαν τον Σίσυφο και τη Μαρία Μαγδαληνή,

Στην πόλη αναρχία και εποχιακοί εχθροί. Όλοι οι πόλεμοι από δω και στο εξής θα είναι αστικοί. Κανείς δεν ζει πια στο χωριό. Τα χωριά γίνονται λασπομνημεία, χωματερές, μεθύλιο, κυάνιο, Μέγα Τείχος του καπιταλισμού για μα μην κατέβουν οι λύκοι στην πόλη κι οι αρκούδες απ’ τα βουνά της Πίνδου.

14-09-23: Ο κύριος υποψήφιος βλαχοδήμαρχος, ο κύριος ριζάλευρα όσπρια φακές αγκαλιάζει περαστικούς, σηκώνει μωρά στον ήλιο, έχουμε και γαμώ τα ντι εν έι λέει στους αγκαλιασμένους.
Έχουμε λέει λίμνες, ποτάμια, βουνά, λίμπιντο μειωμένη απ’ την κατάθλιψη. Η λύση είναι μια και ο μπακλαβάς γωνία. Επιχειρείν και μόνο επιχειρείν και πάντα επιχειρείν μέχρι να σβήσει ο ήλιος.

Ταλαιπωρημένες παρθένες ταΐζουν γατάκια, σκυλάκια, αλιγάτορες, πεινασμένους μαγαζάτορες.

15-09-23: Αν δεν είχα και σένα τι θα ήμουν στη γη, τρυφερή ερμαφρόδιτη αλλόκοτη μορφή! Ω! είσαι μια ριζοβολημένη νεράιδα, ένα μιγαδικό όν. Σε θέλουν οι λοάτκι κοινότητες, οι συμβολαιογράφοι της Χαλκιδικής, οι περιπτεριούχοι και οι ταλαντευόμενοι, σε θέλουν όλοι όπως κι εγώ.

Σε κοιτάζω γκαρσόνα πίσω απ’ το τζάμι. Με μια νευρικότητα, όπως το τρεμούλιασμα στις βιντεοκασέτες.

Σε κοιτάζω και δεν είσαι γυμνή, παρά η αλογοπουκαμίσα μου.

16-09-23: Ετούτο το ζευγάρι εδώ δεν είπε ούτε εφτά λέξεις. Σκρολάρουν είδη κιγκαλερίας, αστεία βίντεο, αχέροντες, αεροδιαφημίσεις, θα μπει και το επίδομα λέει η γυνή που δε φοβείται τον άντρα, θα μπει και το σεξπάς λέει ο άντρας. Όμως δεν είναι η κυρία Χιούζ που γέννησε κι άρχισε να τρελαίνεται και φάνηκε πως μέσα στο φούρνο θα μπορούσε μόνο να ξεσκάσει από τον κύριο Χιούζ και τους κυρίους.

Ω Σύλβια αειθαλές περηφανόκορμο πρασινογάλαζο νωπό και ευγενικά ογκώδες ον, μόνο κάτι σκυλιά εζύγωσαν για να σε δουν από κοντά. Ετούτες οι βλαχοπούλες του Αγρινίου δεν σε ξέρουν. Ετούτοι οι ποετάστροι που παίζουνε προπό σε συμπονούν. Χαμένοι μες στο τζόγο που είναι η κορώνα των παιδεμών τους και η έσχατη νύφη τους.

Αυτοκτονημένη Συλβί, νέοι και γέροι παίζουν στοίχημα. Μπάσκετ, ποδόσφαιρο, κρίκετ. Αριθμοί πηγαινοέρχονται, προφήτες προφητεύουν την τύχη, αχ εσύ κόσμε ανυποχώρητε και μοχθηρέ, με τη βρώμικη οργή στα χέρια, με τα υπέροχα σπασουάρ και τις σφήνες, τις χάντρες για τον γενναίο πρωκτό, αιμόφυρτε πεινασμένε που δεν πρόλαβε η κυρία Βαρδινογιάννη να σου διαβάσει Κική Δημουλά με στεντόρεια δερματοπάθεια, πετρελαϊκό ρίγος, καρκινοειδή ελεημοσύνη, αφορολόγητο κλέος.

Καυτά ημερολόγια

22.06.23: Υπάρχουν πολλά λογοτεχνικά περιοδικά στη χώρα μας. Κλασικά εικονογραφημένα, χρήσιμα, οργανικά, ανακυκλώσιμα, οι διοικητές τους είναι διοικητές στρατοπέδου, αγαπούν τα βραβεία και τα αφιερώματα, τις βουτιές και τις πρωτοπορίες, τα άοκνα γκομενάκια, η πολιτική λένε είναι μια μαλακία.

Ετούτοι κάνουν υψηλή πολιτική, λένε όσα πρέπει κι όσα είναι πρέπον. Διαφημίζουν πατάκη, καστανιώτη, φιλελέ καπιταλισμό, μελιτζανάκια που άρεσαν στο σικιελιανό, τη δόξα αγαπούν χωρίς δράμα, τα νεοσσά που θέλουν να βγάλουν βιβλίο.

Είναι όμως και τα παιδιά του τεφλόν. Το μόνο περιοδικόν που διαβάζεται. Το μόνο που είναι λογοτεχνικόν χωρίς να ουρλιάζει πως λογοτεχνίζει και λοιπά και λοιπά.

Τζάμπα δωρεάν, ανεπιχορήγητο. Λέει τίμια το τεφλόν πως

η κριτική αποσιωπά και απαξιώνει την ποίηση από τα κάτω, εγκωμιάζει ένα σύστημα και μια τέχνη που αναπαράγει συνειδητά τη μικροαστική ιδεολογία και, ως επί το πλείστον, τις ηθικές και αισθητικές αξίες της αστικής τάξης.

Επιτήρηση, πειθάρχηση, καταστολή.

Ψώνια έχουν κατακλύσει τη ζωή μας. Τη ροκανίζουν με τα εγώ τους, το λεφτό τους, το ευρό τους, το δολάριό τους. Ψώνια στο δηπεθέ αγριονίου απαγγέλουν ρινίσματα σιδήρου, φριχτούς οργασμούς, πομφόλυγες, πορδολαγνικές εσχατολογίες, γλυκιά κακομοιριά, αλύτρωτο φεμινισμό.

Όμως ζήτω τα ψυχρά dna, η φλογερή επαρχία της πλήξης, οι αγρότες που γίναν βιομήχανοι παραγωγής ρεύματος, οι ψυχολόγοι που δεν έχουν τι να κάνουν τα μάν ε ι.

Ω! ψυχή ψυχούλα τι κραταιά βιομηχανία που είσαι, επενδύοντας σε ισχυρότερες αναθυμιάσεις, εντονότερα προαισθήματα συντέλειας.

ω! να μια μικρή πόλη φτιαγμένη από όνειρα πετρελαίου και ξινισμένη αρρενωπότητα.

Πόλις ουζολαγνική, χριστιανοφουστανελοθρεμένη, ναυάγια αντρών που τρέχουν στο καυσοκαλύβι της μεγίστης λαύρας και της ελαχίστης κάβλας.

23.06.23: Οι συριζαίοι σήμερις αναρτούν αναγνωστάκη. Τα κατάλοιπα μιας αναλωμένης γενναιότητας.

Το κοινό έχει κουραστεί και θέλει να πάει για ύπνο. Ο Αλέξης κουβαλάει τις ξινισμένες μαρμελάδες στο κόκκινο κτήριο της κουμουντούρου. Στην πλατεία που μοιάζει με ξεκοιλιασμένο χρηματοκιβώτιο, δίπλα στην κίνα και το πακιστάν της αττικής, στις αποθήκες πλαστικού σοδομισμού, στον άγρυπνο κολωνό της αιωνόβιας ηρωίνης, στα σπασμένα τυπογραφία, στις σπασμένες παρθενιές από προεδρικά διατάγματα, στις ιερόδουλες φωλιές από αρραβώνες, κρεατοελιές και αιθέριες χριστοπαναγίες.

Υπάρχω μεταξύ δύο σημείων.

Ανάμεσα στα μπούτια γυναικών.

Ανάμεσα σε δύο ηπείρους.

Ανάμεσα σε δυό ναυαγισμένους κόσμους.

24.06.23: Η ομάδα βάγγνερ ως αυτοάνοσο της ρώσικης αρκούδας. Ο πόλεμος των ιδιωτικών στρατών μέχρι να φτάσουν στο μουνί της μανούλας μου.

Τα στρατά του έβρου τη δεκαετία 90 γαμούσαν ουκρανές. Κοπέλες που τελειώναν το λύκειο, εποχικές εργαζόμενες άνευ ενσήμου. Φανταράκια στοργικά παιδιά της μαμάς που θέλαν να βάλουν την ψωλή τους σε ζεστό φρέσκο κρέας. Στο πρωτοκκλήσι και το κουφόβουνο παράγκες με ελενίτ και λαμαρίνα. Παλιές ιδεολογίες και διάρροιες, διακινητές υγρών, απόνερα σοσιαλιστικού ρεαλισμού, αλεπούδες με πατημένα κρανία στην άσφαλτο.

Η ομάδα βάγγνερ με τους μαστούς βαρείς απ’ το γάλα,

με τα ρούβλια που θα γίνουν δολάρια, τα ορθόδοξα νεογνά, τους ολιγάρχες που πίνουν τα έμμηνα του πολέμου για να κατακτήσουν την καρδιά της αμερικής, τους υπουργούς τους διάστικτους από παράσημα, τους κουρεμένους με την ψιλή επαναστάτες, τους μακρυμάλληδες φοιτητές με τα πενήντα χιλιάδες δολάρια στη τσέπη για τις καλές σπουδές, που τώρα ξερνούν τη σαμπάνια τους ανάμεσα στα σπασμένα πιάτα και τις βιασμένες γυναίκες.

Αλλά και πάλι ζήτω το έθνος, ουρανέ του χωροφύλακα, αλωνάκι ένδοξο του νησιώτικου καμπινέ και της τηγανητής πατάτας. Ας ζήσουν τα καλοκουρεμένα σου πρόβατα, καμιά ψήφος δεν πάει χαμένη, λέει η φωνή αυτή της τηλεόρασης

Τα πρόβατα είναι γενναίοι άνθρωποι

…………………………

artwork: Αντώνης Αντωνάκος… Αναλογικό Κολάζ σε χαρτί, 2022

Σημειώσεις και Ημερολόγια

19.06.23: Υπήρξα πάντα μόνον μικρός ημερολογιογράφος.

Ίσως τα απόνερα της συνείδησης που συγχωνεύει το εφήμερο με το διαρκές, με γοητεύουν τόσο όσο, αντί για τις κλάψες, αντί για το χάιδεμα στις παρελθούσες ήττες, φανερώνοντας έναν μάστορα χωρίς έργο, έναν καβλιάρη. Εcrivain manque, genie manque.

Α! τον κακόμοιρο νεκρό στην ακρογιαλιά, τους νεκρούς της ταχυδρομικής σάλπιγγας, τους άταφους, τους υψηλά ιστάμενους νεκροθάφτες, τους καταβροχθιστές, τα ελληνάκια, τους σημαιοφόρους που ονειρεύονται γαλανόλευκα μουνόπανα, τους πωλητές τάπερ που εγίναν αρχηγοί κόμματος, αρχηγοί κράτους, αρχηγοί βαλκάνιων νταβατζήδων εφοπλιστών.

Ντρέπομαι τον αιώνα μου που είναι τόσο ψυχαγωγικός, τόσο σκατόψυχος, τόσο γερανόμορφος και τόσο βαβελικός.

20.06.23: Όλοι πληρώνουν αδρά για να καταλήξουν στο βυθό της θάλασσας.

Νέες διαστάσεις λαμβάνει το θρίλερ με το τουριστικό υποβρύχιο που έχει εξαφανιστεί από την Κυριακή στα ανοικτά των νοτιοανατολικών ακτών του Καναδά με πέντε επιβαίνοντες οι οποίοι θα επισκέπτονταν το ναυάγιο του Τιτανικού καθώς όπως έγινε γνωστό εκτός από τους τρεις ήδη γνωστούς επιβαίνοντες σε αυτό, στο σκάφος βρίσκονταν ένας από τους πλουσιότερους ανθρώπους στο Πακιστάν, ο 48χρονος Σαχζάντα Νταούντ και ο 19χρονος γιος του Σουλεϊμάν.

Τα ναυάγια κρύβουν θησαυρούς.

40 μίλια έξω απ’ την Πύλο 747 άτομα εκ των οποίων τα 560 Πακιστανοί υπήκοοι, σκλάβοι Ευρωπαίων διακινητών.

Το φορτίο παρακολουθείται από τη φρόντεξ και το ελληνικό λιμενικό,

στο πλοίο επικρατούσε «στρατιωτικός νόμος», τους φέρονταν σκληρά, ενώ οι διασωθέντες λένε ότι ένας εκ των διακινητών κυκλοφορούσε με ένα ξύλο και χτυπούσε τους μετανάστες όταν αυτοί αντιδρούσαν για τις απάνθρωπες συνθήκες. Όπως είπαν, ακόμη και για λίγο νερό, έπρεπε να πληρώσουν έξτρα.

Ο μεγιστάνας Πακιστανός μαζί με το γιό του κατέβηκαν στην άβυσσο του Τιτανικού, μάλλον δεν γνώριζαν για το άλλο ναυάγιο, το φρέσκο με τους 560 συμπατριώτες τους που δεν ήταν μεγιστάνες αλλά σκλάβοι του μαχαραγιά, κρέας για τα ελληνόφωνα ψάρια, εργαλείο συναλλαγής μεταξύ μικροαστών που θέλουν να πάρουν την εξουσία.

Δεξιοί όλοι, προγραμματισμένοι να αποδίδουν δικαιοσύνη, να σταθμίζουν τα συμφέροντα, να βγάζουν σέλφι με νεκρά παιδάκια, να λένε την βιασμένη σεξεργάτρια, πολωνικό πουτανάκι, κνησμό της αντρικής στέρησης, σπαλομπριζόλα της πατριαρχίας.

Δεξιοί όλοι, πατόκορφα υποκρινόμενοι τους καλούς.

21.06.23: Ο Κουτσούμπας κάνει ατσούμπαλες καρδούλες. Κοροϊδεύει την Αγία Βυζαρού, την μεγάλη του γένους καντηλανάφτισσα, τη μούσα ποιητών του εβδομήντα που πρόδωσαν τον παιγνιολάγνο βαρουφάκη για να πλεύσουν εις τα βαθειά ντεκολτέ, να μυρίσουν μακεδονία, αγάπη και φραπελιά.

Ποδόσφαιρο, σήριαλ, εκκλησία, κόμμα, αυτοβελτίωση, ασφάλεια, ούριος άνεμος για επενδύσεις.

Οι συριζαίοι νεκροζώντανοι πετάνε πέτρες στους κουκουέ. Δες μανούλα που κατάντησε το κίνημα. Γιατί πολέμησες στις καταβόθρες καθαρίστρια, σκουπιδατζού.

Οι συριζαίοι λένε λένιν τρότσκι μάρξ αλλά στάλιν τζιζ. Τζίζους κράις. Έχουν μαγαζιά, οικογένειες, αριστερό άλλοθι, φοβούνται τον ατσάλινο μύστακα του Βησσαριόνοβιτς του βυσσοδομιστή, φοβούνται τα γκέι πράιντ στην Κολιμά.

Αρχίζουν οι καύσωνες. Οι βραχείες λίστες του αναγκνόστι, του μπουκ πρες, της άθενς βόιζ, ο μπλέ ήλιος, η καυτή πατάτα, ο γυμνός κώλος, ο φιλελέ βρυξελιώτης απ’ το κορδελιό,

οι διανοούμενοι που συνέρχονται απ’ τις έγνοιες των ναυαγίων

Πατρινοκαρναβάλι/Σκόνη της Αφρικής/Όλα καλά

[απ’ τα ημερολόγια]

25-02-2023: Κάθε χρόνο ντύνονται γυναίκες οι άντρες και οι γυναίκες τους καμαρώνουν.

Οι ξανθιές περούκες βγαίνουν απ’ τα συρτάρια και τα μπαούλα των πατρινών.

Παραδοσιακά οι νεόπλουτοι δίνουν κάθε χρόνο το παρόν, οι σέλφιζ ξανασενιάρονται, ξανασολιάζονται τα ψηλά τακούνια, τα κραγιόν κόκκινα πηχτά αίματα, η παραχάραξη της μιας στιγμής λυτρώνει τη βαρετή ζωή, στις μεζονέτες καραμούζες και κομφετί, καταπλακωμένοι από σεισμούς και καταποντισμούς δίνουν το παρόν στον καρναβαλικό κομουνισμό διάφοροι ναυαγισμένοι, παπαντρε ι κοί, σώγαμπροι, φατσούλες, μούτοι, χουφτωματίες παραλίας Πατρών, η μαυροδάφνη ως ηδύποτο λυτρώνει από τους πόνους της ζωής, τους πόνους της γέννας, τους πόνους της ηδονής.

Κάποια γλυκά κορίτσια ξερνάνε στου εραστή τους το καπέλο, κάθε χρόνο την ίδια ώρα διασκεδάζουν ευτυχισμένα σαν τα σκυλιά του παβλόφ.

Η ευσπλαχνική μέθη φέρνει και το γρήγορο σεξ. Οι πατρινοί γυναικολόγοι οι χειρουργοί περιμένουν το μήνα των εκτρώσεων. Η ταρίφα φτηνή. Φτηνό πράμα.

Η διασκέδαση όμως είναι σοβαρή υπόθεση. Η μαφία του καρναβαλιού κρατά ζεστή την κλειτορίδα της βασίλισσας, της κυρίας βασίλισσας.

Παντού υπάρχει μια βασίλισσα και λίγο ισραήλ.

Οι άνεργοι κάπου κρύβονται. Οι φτωχοί εδωνούντο, τα παιδάκια ακούνε παραμυθάδες τράπερ να λένε για μαύρα μάτια και χασίσια γλυκομαστούρικα.

Ο Έρλαντ Γιόζεφσον ψιθύρισε κάποτε στο αυτί μας «Είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι. Μας δίδαξαν για την ανατομία, για τις γεωργικές μεθόδους στην Αφρική. Ξέρουμε απ’ έξω μαθηματικούς τύπους. Αλλά δεν μας έμαθαν τίποτα για τις ψυχές μας. Είμαστε τρομακτικά ανίδεοι για το τι κάνει έναν άνθρωπο να συγκινείται»

26-02-2023: Σκόνη της Αφρικής. Τι θυμούνται άραγε τα έντομα και τα πουλιά στα μεγάλα ταξίδια; Ω! μα ναι. Συνεχίζουν την πορεία τους στα τυφλά και στα βουβά. Όπως βουβά συνεχίζουν να ζουν οι άνθρωποι του υπογείου, οι βράχοι, τα δέντρα και τα θηρία που ζουν μέσα στους καλούς ανθρώπους. Βέβαια μια τρομερή βροχή πυγολαμπίδων ονειρευόμαστε για το τέλος. Μα ποιο τέλος; ουδείς καταλαβαίνει το τέλος. Σαν ένα πουλί όμως, που σκύβει τρυφερά να σου βγάλει τα μάτια ο θάνατος. Με τον οποίο σταδιοδρομούν πολλοί ποιητές πεισιθάνατοι, αειθάνατοι, ετοιμοθάνατοι, αθάνατοι ακαδημαϊκοί.

27-02-2023: Όλα καλά. Η αφρικανική σκόνη μπαίνει στα μάτια και στις μύτες. Ουσίες μπαινοβγαίνουν στο σώμα μας. Μου έρχεται μια παρομοίωση αλλά η υγρασία τη νοτίζει.

-Επιστρέφουν οι εκδρομείς στην Αθήνα. Ανάποδος πάντα πηγαίνω προς δυσμάς. Στο άλλο ρεύμα ησυχία, υπνηλία, λαμαρίνες λευκές, κόκκινες, μαύρες, Οι νταλίκες απαγορεύονται, επίσης οι καρδιακοί παλμοί σπάνε τα κοντέρ. Τρέχουν όλοι. Αύριο δουλειά.

-Φτάνω στην Πάτρα. Οι πατρινές δεν είναι πουτάνες αλλά κακοποιημένα κορίτσια, πονηρές κυρίες, γριές που διαβάζουν ονειροκρίτες. Η σκόνη ένα ποίημα που επιμηκύνεται. Η Σαχάρα ζει, δεν είναι μαγαζί. Σκουπίδι και κατρουλιό. Ανθρωπίλα και σκατίλα, όλα τυλιγμένα γλυκά. Υπερωρίες θα κάνει ο Πελετίδης. Η πόλη θα γίνει όπως πριν βγάλει λεφτά. Καθαρότατη, απούτανη. Σαν παρθένα που της τράβηξες την τελευταία τριχομονάδα.

-Δοξολογώντας το κάτω μέρος του ανθρώπινου σώματος, το καρναβάλι δοξολογεί αξεδιάλυτα, λέει ο Μπαχτίν, και το κοινωνικό «κάτω», δηλαδή το σώμα του λαού. Στο φαγοπότι και το ξεφάντωμα, το σώμα απελευθερώνεται από την καθημερινή του καταπίεση – τη νηστεία, τη σεξουαλική αποχή, την αγόγγυστη υποταγή στον αφέντη. Στην εταιρία.

-Όποιος είναι τρελός είναι σοφός. Ιδού ο τρελός που φύτρωσε απ΄το χώμα. Βλέπω οράματα. Γυμνές και φαγητά. Σπεσιαλιτέ γκουρμέ και σεξ. Βλέπω τον Καραγκιόζη να τρώει τον περίδρομο την ώρα που τα παλικάρια σφάζονται στη μάχη· και μετά τη νίκη περηφανεύεται ότι κι αυτός πολέμησε γενναία, αφού «σκότωσε» τον Καπετάν Ψητό, τον Καπετάν Τυρή, τον Καπετάν Κουραμάνα και μύριους άλλους.

-Μια χάρτινη μάσκα, ένας καθαρός μασκαράς αναγγέλλει τη νίκη της ζωής επί του θανάτου και τον τελικό θρίαμβο του Αγώνα.

Ο Αγώνας πάντα δικαιώνεται.

Ζήτω ο κ.κ Ρεβυθοφασουλοκολοκυθομελιτζανόπουλος.

Ωδή στα Ναυάγια Ή Το πνιγμένο ανίερο βρέφος σας εύχεται καλό ρέψιμο και έτη πολλά

Ετούτη η είδηση δεν έχει πια καμιά σημασία. Οι φάτνες στις πλατείες με τον πλαστικό Ιησού μονάχα , τα λαμπερά αρχιδάκια των δημάρχων, οι μάσκες οι διπλές και οι μασκαράδες οι διπλωμάτες ωραίοι αποτρόπαιοι μάγοι εξοφλούν το αντίτιμο της δημόσιας ευτυχίας που είναι ακριβώς η ατομική ήττα και η προσωπική συμφορά.

Ναυάγια του μικροαστικού ολέθρου, γιορτές με νεκρούς, με κόβιντ, με εμβόλια, όλα μέσα στον ταξικό κουβά, και τα πραγματικά ναυάγια που δεν είναι ναυάγια αλλά εγκλήματα, στο Αιγαίο πέλαγος και σε όλα τα πελάγη, αδέκαστα από την κρίση του νοικοκύρη που γεμίζει το μουνί της γαλοπούλας του.

Αδέκαστα απ΄τους υπερόπτες με τη θετική σκέψη, τους φεντεραλιστές της καλοζωίας και της αγάπης που χαρίζεται ως χαρτονόμισμα στο χαμόγελο του παιδιού.

Δεν είναι ναυάγια απελπισμένων αγγλογάλλων συνταξιούχων που κάνουν την τελευταία τους βόλτα στις αποικίες, φωτογραφίζοντας το γραφικό έρεβος των ιθαγενών. Απολαμβάνοντας την καλή κουζίνα που κρύβει πίσω της πακιστανούς σύριους αφγανούς που γλίτωσαν τον πνιγμό και κατάφεραν να βρουν μια θέση στο ευαγές κάτεργο.

Δεν είναι ναυάγια λογοτεχνικά της νηφάλιας λογικής. Είναι δολοφονίες. Είναι εκτελέσεις. Τέτοιες που όταν συμβαίνουν μας εκπαίδευσαν να κοιτάμε αλλού. Τέτοιες που ορίζουν την κοινωνική ευημερία ως αχώριστη συντρόφισσα των πολέμων, της τεχνολογίας, του ρομποτισμού του ανθρώπου, του ήπιου ολοκληρωτισμού που φουσκώνει σαν μπαλόνι μέχρι να σκάσει και να μας αποτελειώσει αφού όλοι μαζί μπορούμε.

Να ιδού πάλι και ξανά, σκάφος με 88 πρόσφυγες από την Συρία και την Παλαιστίνη βυθίστηκε 5 μίλια βόρεια της Πάρου και όλοι οι άνθρωποι έπεσαν στο νερό.

Μην απορήσουμε πάλι που δεν είχαμε live ανταπόκριση στα δελτία και δακρύβρεχτες ανακοινώσεις. Που δεν το κάλυψε ο σκάι και δεν το σχολίασε ο μπογδάνος. Απλώς δεν ήταν λευκοί ευρωπαίοι τουρίστες με ζεστά ευρά αλλά ταλαίπωροι μελαψοί μελλοθάνατοι.

Μέχρι στιγμής, 16 νεκροί (12 άνδρες, 3 γυναίκες και ένα βρέφος), 63 διασωθέντες, ενώ 9 άνθρωποι αγνοούνται ακόμα.

Αυτή ήταν η πιο αιματηρή εβδομάδα στο Αιγαίο εδώ και χρόνια. Αυτά ήταν τα φετινά άγια Χριστούγεννα που προσμέναν με χαρά οι χριστιανοί.

Συνολικά, 3 ναυάγια σε 3 μέρες. 31 νεκροί ~45 αγνοούμενοι.
Αυτό σημαίνει «μείωση των αφίξεων» και «αποτελεσματική μεταναστευτική πολιτική».

Αυτό σημαίνει μαστουρωμένη ελληνική κοινωνία, εκφυλισμένη, δεξιοκρατούμενη, ψευδοεξεγερμένη, έρμαιο της παπαδοκρατίας και των κηφήνων ευεργετών της, έρμαιο μιας τσογλανοπαρέας εφοπλιστών βιομηχάνων και κακούργων, υπέρμαχων του ανταγωνισμού, του πλέον νόμιμου βιασμού.

Φωτορομάντζο Σαρκαστικών Οδών

Η νεογέννητη λίμπιντο ξεπερνά όλες τις πιθανές καταστροφές. Όλοι όσοι αγαπούμε τους δρόμους και τη σατανική τους ομορφιά γεννάμε ευτελείς συνειρμούς, ημερολόγια, σημειώσεις κι άλλα ασυνήθιστα θαρραλέα ντοκουμέντα. Η θύελλα του δρόμου έχει ήδη εγκαθιδρύσει τους σπόρους της μέσα στο μυαλό μας. Ο δρόμος μας γλιτώνει απ’ τις υστερίες των κλειστών χώρων. Κι όπως μεγαλώνοντας αποκτάμε την υγιή και μετριοπαθή επίγνωση ότι ο γενετήσιος μηχανισμός συγγενεύει με τον οχετό, έτσι κι εδώ, στα απατηλά ρείθρα των δρόμων αποκτάμε τη βεβαιότητα πως η ζωή συγγενεύει με τον πόνο.

Όταν βγεις στο δρόμο διαπιστώνεις πως ο χείμαρρος των παράλογων εικόνων είναι τεράστιος. Πίσω απ’ τις λάσπες και τις εικόνες οι λέξεις. Πίσω απ’ τις λέξεις μια αριθμομηχανή γεγονότων, πραγμάτων και καταστάσεων. Ένας κλόουν, μια γάτα, ένα τροχόσπιτο. Η θέση και η άρνησή της, μαζί, σε πρώτο πλάνο. Ένα βάθρο γεμάτο φως και σκοτάδια, έτοιμο να σε καταπιεί και να το καταπιείς.

Ετούτα τα θέματα του δρόμου είναι θέματα διατριβής για ψωροφαντασμένους. Η αλήθεια τού δρόμου είναι ένας αλεξανδρινός στίχος, ένας ρυθμός που σηματοδοτεί την πρόσβαση στις νοστιμιές και τα πλοκάμια του βλέμματος.

***

Εδώ, οι άλλοι γύρω μου είναι παιδιά. Τώρα χαϊδολογούν τα τραύματά τους, αφήνουν το εφηβικό τους κάτουρο πίσω απ’ τους θάμνους ή στον τούρκικο καμπινέ ή στους άλλους τρομερούς βωμούς που θα συλήσουν οι διευθυντές λυκείου και οι δεσποτάδες.

Αυτός ο δρόμος δεν θα με κουράσει. Σίγουρα θα με αφήσει ευτυχισμένο, εξεγερμένο και συνεπαρμένο.

**

Ιδού η γοητεία του δρόμου. Μόνο ο τρελός, ο εραστής και ο ποιητής μπορούν να τον διασχίσουν.

**

Στο δρόμο είμαστε πάντα εξόριστοι δίπλα στους εξόριστους. Καθόμαστε δίπλα στα ποτάμια της Βαβυλώνας και θρηνούμε.

**

Τόσες παράξενες μυστικές επιθυμίες, κληρονομημένες ίσως απ’ τους προγόνους μου-όπως οι φτωχογειτονιές, οι στρατώνες και οι αντρικές λέσχες- ξυπνούν μέσα μου παιδικά όνειρα που παραπέμπουν στη νοσταλγία μιας χαμένης πατρίδας, τραγικής και ενθουσιαστικής, την οποία διαμόρφωσαν οι παράξενες ιερότητες της σεξουαλικότητας και της συνείδησης του θανάτου.

**

Αυτός ο δρόμος είναι πολύ γνωστός, έχω ξανάρθει εδώ. Αυτός ο δρόμος είναι τα γεννητικά όργανα και το σώμα της μητέρας μου. Είναι ένας τόπος χωρίς αμαρτία, χωρίς τύψεις. Μιλά τη γλώσσα των λουλουδιών, των οσμών και των γεύσεων.

Πρωινό ημερολόγιο Τετάρτης Ή Όταν η μαλακία πάει σύννεφο

6:43
Κάνω μια βόλτα στις διάφορες υπηρεσίες του παγκόσμιου σφαγείου που απαρτίζουν εν όλω ή εν μέρει την επιχείρηση που με εκμεταλλεύεται. Τέκνο της απλήρωτης διανοητικής εργασίας, ματάκιας, που οδηγώ απευθείας στον πανικό υπάρξεις που ζητούν συγχώρεση απ’ το θεό και θαυματουργές θεραπείες.

7:12
Διαθέτω άδεια ερημίτη. Κουλουριάζομαι στη σκύτη μου και μαθαίνω τα νέα για το χοντρό παιδί της Αμερικής. Τις βροχές στα νησιά Φίτζι και την ανακάλυψη της συστάσεως του παχύρευστου μείγματος από λίπος και βούτυρο που χρησιμοποιούσε ο Καλιγούλας για να σοδομίζει τους στρατιώτες του.

7:35
Διαβάζω τη συνέντευξη ενός σοφού νέου των τεχνών και των γραμμάτων. Λέει το παιδί, πως, η ζωή δεν είναι μόνο σεξ και πολιτική. Α, ρε καρακίτσο μπορεί να μη γαμείς αλλά τα λες ωραία.

8:02
Τραβάς το καλώδιο του ύπνου και μένεις άγρυπνος για πάντα. Υπάρχεις όπως υπάρχουν οι ωρυόμενες ψυχές πάνω απ’ τη σκλαβιά του μισθωτού πλήθους. Η ζωή σε πλήρη αντίθεση με τις αθλιότητες της ύστερης καπιταλιστικής ανίας. Χασμουρητά από λέιζερ και λέξεις υπόξινες. Σεμνά πονεμένες χειροποίητες μαγκουφιές. Ο φασιστάκος μέσα μας δεν εφευρέθηκε απ’ τους μεγάλους τρελούς του ερωτισμού αλλά απ’ τους πλέον απεχθείς, ανιαρούς, απωθητικούς μικροαστούς που θα μπορούσε κανείς να φανταστεί.

8:45
Με παίρνει στο τηλέφωνο μια κοπέλα με ωραία φωνή κινητής τηλεφωνίας και καθώς μου μιλά με τα ωραία ψηφιακά ελληνικά της την ρωτώ: Συγνώμη κυρία μου, έχετε γαμήσει σκύλο; Μα τι είναι αυτά που λέτε κύριε, μου λέει ενοχλημένα ευγενικά. Ω! ναι της λέω, ξέρω, το τηλεφώνημα καταγράφεται.

 

Χαϊκού και λήθη

1
Σαλιγκάρια τριγυρνούν εκεί που οι ερωτήσεις δεν χρησιμεύουν σε τίποτε. Ένας λόφος, ένα καπάκι τσαγιέρας, μια ανάμεικτη σαλάτα και κρύο ψητό. Είμαι εκείνος επειδή είμαι εγώ. Μπορώ να νιώσω τα νύχια απ’ τα μικρά, σχεδόν αόρατα, ζωύφια. Τα υγρά τους σώματα να σκαρφαλώνουν στο κορμί μου, και να, νιώθω σαν κάποιος ξιπασμένος στρατηγός που παρακολουθεί το στράτευμά του να παρελαύνει.

2
Ήσουν όλη ροζ και κόκκινη. Όταν άκουσα για το θάνατό σου έψαξα να σε βρω.

3
Τιποτένιοι φτερωτοί μικροαστοί!

4
Αυτός που με τη γλώσσα του, θα αποπλανήσει ένα μεγάλο στρατό. Αυτός ο παραχαϊδεμένος φαλλός, αυτός ο έτερος της βίας και της βοσκής, με την μεγάλη αγία γλώσσα.

5
Προσπαθούμε να θεραπεύσουμε αυτή την περιρρέουσα κατάσταση συγκριτικής άγνοιας, με ανοιχτή γελοιοποίηση. Σαύρες. Βατράχια και σκώληκες. Ωραίο πετιμέζι και μεταλλικό νερό. Άγχος. Νεύρα. Καμιά γυναίκα με χορτάτο βλέμμα. Πρώτα χλεύη και μετά παροξυσμός. Κι ευθύς πλακώνουν οι σφυριές στα μηλίγγια. Λέξεις για τη δυσπιστία; Για τη βαρεμάρα; Για την απορία;

6
Μια θηλυκή μορφή σε στάση ζώου είναι καλυμμένη από ένα συμβατικό σεντόνι. Αυτή η θέση υποδηλώνει ότι το άτομο έχει απολέσει την συνείδηση του (αφού έχει παραδοθεί στον Ύπνο)και έχει περιέλθει στην ζωώδη κατάσταση, γι’ αυτό και έχει την στάση των τετράποδων. Η επιστήμη ισχυρίζεται ότι τα ζώα δεν έχουν συνείδηση παρά μόνον ένστικτα. Τα ένστικτα και οι ορμές καθοδηγούν τα όνειρα των ανθρώπων και όχι η λογική ή η συνείδηση τις οποίες διαθέτουμε όταν δεν είμαστε σε κατάσταση ύπνου. Το άτομο σκεπασμένο δεν έχει πρόσωπο, ταυτότητα ή «εγώ» στα όνειρά του. Ανήκει στην σφαίρα του Παράλογου.

7
Και τότε φάνηκε ο νοσοκόμος.

8
Με πιπιλιές, πρησμένα αρχίδια και ψέματα.

9
Ορισμένες λέξεις σε πάνε σ’ ένα καλύτερο μέρος απ’ αυτό που είσαι τώρα. Ορισμένες λέξεις σε απογυμνώνουν και σε πάνε παντού. Και κάνουν την καρδιά σου να χοροπηδά, σαν να είναι πέστροφα, που κυνηγά ένα κομμάτι ουρανού μια ζεστή καλοκαιρινή μέρα.

 

Notre Dame Ή Το γαλλικό μουνί

1
Ο μόνος φόρος τιμής που μπορεί να αποδώσει κάποιος στη σκέψη των μεγάλων δασκάλων είναι ακριβώς να τη χρησιμοποιεί, να την παραμορφώνει, να την κάνει να στριγκλίζει και να κραυγάζει.

2
Για να καταστούν τα άτομα εργατική δύναμη, διαθέσιμη και πρόθυμη για τον παραγωγικό μηχανισμό, είναι απαραίτητο ένα σύστημα περιορισμών, εξαναγκασμών και τιμωρίας, ένα σύστημα ποινικό και σωφρονιστικό.

3
Οι Γάλλοι θα πρέπει να φτιάξουν έναν καθεδρικό ναό για την Καταγωγή του Κόσμου του Κουρμπέ.

4
Και η Παναγία έχει μουνί.

5
Το ζωντανό και το νεκρό ανταμώνουν μέσα στις εκκλησίες, αποδίδοντας καλλιτεχνικά την ίδια την αρχή της αμφισημίας που χαρακτηρίζει τη σχέση μας με τη σεξουαλικότητα και τον πόθο.

6
Η γυμνή Αφροδίτη και η φασκιωμένη παναγία συναντιούνται στην Olympia του Μανέ, η οποία αποκαλύπτει τα πάντα εκτός απ’ το ερωτικό της όργανο, το οποίο κρύβει σεμνότυφα ή ίσως πονηρά, με το χέρι της.

7
Η γαλλική υποκρισία ήταν χθες, ήταν αύριο.

8
Κάψτε τις γοτθικές αψίδες του θριάμβου που μας μακέλεψε.

9
Η φωτιά είναι η αγάπη που εξαπολύει η φύση στην ανθρώπινη δουλοπρέπεια.

10
Ας καούν οι σκληρόκαρδοι, οι φαρμακόγλωσσοι και τα χαρούμενα σαρκοβόρα.

11
Οι γάλλοι επίσκοποι ξέρουν πως θαύματα κάνουν μόνο οι βιομηχανίες όπλων.

12
Πόσοι πιστοί άραγε εναπόθεσαν τη στύση τους κάτω απ’ τον πέπλο της Νοτρ Νταμ!

13
Νιώθω ακόμα τους καμένους ζωντανούς, τους πνιγμένους από κάπνα, νιώθω πάντα στο πετσί μου εκείνο το δυτικό άνεμο που φούντωνε τις φλόγες και τη βρώμα των λειψάνων παρά τη δυνατή βροχή.

14
Ξεβρακώνοντας τους ποινικούς θεσμούς ανακαλύπτεις πως η εξέλιξη της ηθικής είναι πρώτα απ’ όλα η ιστορία του Σώματος.

15
Οι άστεγοι μέσα στους αιώνες μπορούν να ζεσταθούν για λίγο μόνο απ’ τα αποκαΐδια του γοήτρου κάθε εξουσίας.

16
Όσο η φιλοσοφική σκέψη δεν βεβηλώνει τα τζαμιά και τις εκκλησίες, τόσο η θρησκευτική πίστη θα βεβηλώνει τη σεξουαλικότητα, την απαρχή κάθε φιλοσοφικής σκέψης.

17
Οι Ρωμαιοκαθολικοί παπάδες κατάφεραν να φορέσουν τον πιο κομψό ζουρλομανδύα στα ευρωπαϊκά μυαλά μετά τη γαλλική επανάσταση.

18
Μυαλά φορτωμένα, κορεσμένα, που ξεχειλίζουν από κάθε πόρο, παρατηρούν ένα αλλόκοτο φάντασμα που ταράζει κάθε τόσο τον ύπνο των ισχυρών.

19
Γάλλοι αποικιοκράτες καλοπιάνουν και χαϊδολογούν τρυφερά τη ραχοκοκαλιά της διανόησης ενόσω το πλιγούρι φουσκώνει στα στομάχια των σκλάβων.

20
Μόνον ο θεός δικαιούται να σκοτώνει τον όμοίο του.

21
Το μουνί της παναγίας δάκρυσε στο Παρίσι.

22
Η ηθική ορθόδοξη ψωροκώσταινα συμπάσχει με τις τραγωδίες των Γάλλων, όχι των Άλλων.

Ημερολόγια Αγρών 16-18

16
Γράφει ο Μπλανσό πως όσο η κοινωνία θα σπαράσσεται, η λογοτεχνία θα σπαράσσεται κι αυτή. Κι όταν η λογοτεχνία δε σπαράσσεται καταλαβαίνεις πίσω απ’ τη λέξη το βουτυρομπεμπέ να πηγαινοέρχεται σ’ ένα νευρωτικό σούρτα-φέρτα. Μακριά απ’ τα στοργικά πόδια των γυναικών. Απ’ τα ωραία πλοκάμια.

17
Αγνόησε κάθε πιθανή εκδοχή και πιθανότητα. Σκέψου μια συμφωνική ορχήστρα την ώρα που πιάνει βροχή κι ακούγεται η εισαγωγή του Βάγκνερ να παραπατά, την ώρα που κάποιοι προσπαθούν να κρύψουν μια κοιλιά γεμάτη φασόλια και αέρια και το χώμα μυρίζει ωραία σκατά.

18
Τρυφερές αναπολήσεις της πρώτης νιότης. Άλλοτε με περιγραφές συνοικιακών σαλονιών κι άλλοτε με σαρκασμό για την γεροντοκόρη που μαραίνεται μες στα λουλούδια της. Ο πόλεμος είναι ο διαφθορέας των πάντων. Ακόμα και της σημασίας των λέξεων. Κάθε γυναίκα που δεν έχει αγγιχτεί ξέρει τι εστί πόλεμος. Και κοιτάζει με θλίψη αυτόν τον αγέρωχα πολεμοχαρή κόσμο που μιλά μια γλώσσα με λέξεις χωρίς σημασία.

Ημερολόγιο Αγρών (10-15)

10
Φίλος ψυχίατρος μου μιλά για τον ιμπεριαλισμό της πρωκτικής διείσδυσης. Είναι ο ύπνος μου δύσκολος του λέω. Πάρε κάτι, μου λέει. Παίρνω, του λέω. Τρώω μέλι και φιστίκια Αιγίνης. Σύκα και γλυκό σταφύλι απ’ τα χεράκια της μαμάς. Σκέπτομαι εμάς τους μελλοθάνατους και μου κόβεται η ανάσα, του λέω. Σκέψου μου λέει, πως είσαι σκύλος που περπατά κατάμονος δίπλα από αυτοκίνητα παρκαρισμένα και καρδιές έτοιμες να σπάσουν για λίγο σεξ. Λέω στο φίλο μου, γίνομαι καλά όταν με γραπώνει κάποια και με φιλά σα λυσσασμένη. Μου λέει, νέα παιδιά έρχονται στο γραφείο μου και μου λένε πως δεν έχουν στύση. Μας γέρασαν προώρως Γιώργο, του λέω κι ας μη τον λένε Γιώργο. Κλέβω πάντα κάτι απ’ τη μικροαστική γρίνια των ποιητών.

11
Έχω άγριους κολικούς. Ο αριστερός νεφρός κραυγάζει. Μετράν τις πέτρες οι γιατροί στο κομπιούτερ. Περιμένω την πυελογραφία. Δεν είναι τίποτε το να φαγωθείς από ένα γουρούνι με βρόμικη ανάσα καθώς τα λεμόνια λικνίζονται στον άνεμο, σκέφτομαι. Οι μελλούμενες γενεές δε σαλεύουν μέσα στον αβέβαιο καιρό, μακριά από σένα. Ζουν, ενεργούν και θέλουν μέσα στα νεφρά και στην καρδιά σου. Μα ο Καζαντζάκης δεν γνώριζε πως με χτυπά ο πόνος στα νεφρά. Και στην καρδιά μου δεν ήξερε πως φύτρωσε ελλέβορος.

12
Τι μας μένει αφού ο παντοδύναμος είναι γεμάτος σκληρότητα και ξεδιαλέγει κορμιά! Ίσως μας μένουν μερικά ευρώ και το αίμα μας που είναι το πιο πολύτιμο υγρό στον κόσμο χωρίς αξία. Τι μας μένει ως απροσμέτρητη βαθιά αξία του ρεούμενου τούτου κόσμου; Μα ο σαρδανάπαλος βαρβάτος θυρεός της κλειτορίδος.

13
Ακούω Fazil Say σ’ ένα κολασμένο γκρεμό προς τη θάλασσα. Ο Τούρκος μου λέει, μη χάνεις ποτέ απ’ τα μάτια σου τον έρωτα, δεν πρόκειται να τον ξαναδείς! Μου λέει επίσης, θέλουν να με κάνουν να πιστέψω στον Θεό, κλείνοντάς με στη φυλακή για ενάμισι χρόνο.

14
Γλυκός βροχερός καιρός. Θα μπουσουλήσω μέχρι τη συκιά. Όψιμα σύκα μέχρι τα τέλη Σεπτέμβρη. Τα ξερά της φύλλα σκοντάφτουν σε μιαν ωραία βαρύγδουπη φράση καθώς πέφτουν θαρρείς απ’ τον ουρανό. Η ποίηση της Βίβλου είναι πρόζα μ’ ένα είδος εξυψωμένης συνείδησης. Ο Ιησούς καταράστηκε τη συκιά, αφού η έκσταση ή η μη- έκσταση παρέχει την αφορμή. Κι η σκοπιμότητα καθορίζει τη φόρμα.

15
Περιμένω τον Οχτώβρη όπου ο Σαγκάλ έγινε κομισάριος των τεχνών για ένα χρόνο και νύχτα μέρα άλογα και γελάδια χόρευαν στον αέρα. Και στα εικονίσματα του Στάλιν δεν μπορούσε ο αέρας να σβήσει τη φλόγα.

 

Ημερολόγιο Αγρών (1-9)

 

1
Βλέπω τον έλληνα πρωθυπουργό και τον λυπάμαι. Μιλά στον γάλλο πρόεδρο Μακρόν σαν να ’χει χάσει τελείως το χρώμα του απ’ τη δύσπνοια. Είναι μεσημέρι. Κυκλοφορώ με το σώβρακο. Ελεύθερος μακριά απ’ το προεδρικό μέγαρο των βαυαρών. Έπειτα ακούω αυτόν τον αέρα εδώ στον αγρό να φέρνει αγκομαχητά. Εδώ, ανάμεσα σε δυο γέρικους ποταμούς που χάνονται στην καυτή θάλασσα αφού διασχίσουν ερήμους σπαρμένους με φτωχικά χωριά και επιχωματωμένες διώρυγες.

2
Αν το κόκκινο κρασί είναι το αίμα του Χριστού το λευκό είναι τα ούρα του.

3
Μαθητές υιοθετούν παιδιά του τρίτου κόσμου. Τα πεινασμένα παιδιά διαθέτουν κωδικό. Ο κωδικός αντιστοιχεί σ’ έναν λογαριασμό τραπέζης. Τα παιδιά μαθαίνουν να σώζουν ανθρώπινες ζωές με λεφτά. Μια τεράστια κραυγή φρίκης συμπίπτει πάντα μ’ έναν σύντομο παιδικό οργασμό. Το ηθικό θεμέλιο της φιλανθρωπίας είναι καρφωμένο στη σπλήνα της υπεραξίας.

4
Ο αντικομουνισμός που έβγαλε ρίζες. Το παιδί τού δοσίλογου που μιλά για ελευθερία. Ελεύθεροι άνθρωποι και λοιπά. Ελευθερία του Άρχειν. Εξουσιομανία. Δεσποτισμός. Ευλόγησον δέσποτα, σκύψε ευλογημένη και λοιπά. Ελευθερία στον εξουσιομανή να μας εξουσιάζει. Ελευθερία στο σκλάβο να επιλέξει τη βουλητική του ανεπάρκεια.

5
Σα να ’χουμε βρεθεί παγιδευμένοι σ’ ένα είδος τεράστιας αχλής από αιχμηρό φως και υγρή ζέστη που σου ξεραίνει το λαιμό και σε πλακώνει. Η ακτινοβολία του ήλιου που είναι σα να μας σπρώχνει μες στη βουβή κι ανήμπορη ανάγκη μας να εκραγούμε και να στήσουμε κώλους. Στον εκμεταλλευτή. Στον καπιταλιστή. Στον εργοδότη. Στη μαμά και στο μπαμπά.

6
Άντρες, κάτι ελάχιστα μαχητικοί ταύροι παρακολουθούν μπάσκετ στην τιβί. Η ζωή συνεχίζεται με λιγότερο ενδιαφέρον από πριν. Και φαίνεται πως είναι τελείως αδύνατο, η γκαρσόνα που γλιστρά σαν ελαφίνα ανάμεσα στα τραπέζια, να σηκώσει στο φουστάνι της και να βάλει τον ξεγυμνωμένο της κώλο στο πιάτο με τα ωμά αρχίδια.

7
Τρώω σύκα. Άρα υπάρχω.

8
Η μέρα μετά την πανσέληνο είναι σαν τα χυτά άσπρα μπούτια που με μιαν εξοντωτική ξεδιαντροπιά σε οδηγούν ως την υγρή σχισμή. Όλοι οι νοικοκυραίοι αναποδογυρίζουν κάποτε στα ματωμένα σπλάχνα της κυράς τους.

9
Κι ο έρωτας;