Ακόμα και το τραγικό ξεθυμαίνει στις προγραμματισμένες επαναλήψεις του.
Αρχίζει να ζέχνει, να βγάζει την ξινίλα της φρουτόκρεμας που έμεινε κολλημένη στα μούσια των δεσποτάδων.
Υπνωτισμένοι απ΄την πολυλογία των ιερών λόγων, πατώντας πάνω σε παχιά χαλιά κάποιας συγχώρεσης που ξεπληρώθηκε, ο πιστός ανήρ είναι εδώ και τώρα ο πριν την πτώση Αδάμ, επιβήτορας μη ηδονιζόμενος.
Μιαν ανακωχή της ακοίμητης σεξουαλικότητάς τους , μας θυμίζει πως αυτά τα πλάσματα μάλλον είναι ζωντανά όταν περνούν την πύλη των αρχαγγέλων οι οικογένειες με τα σφιγμένα δόντια της ηθικής και την κολόνια που αντιφάσκει, αφού κρύβει με ευωδιαστή αυταπάρνηση την ατέλεια της θνητότητας.
Ο εκκλησιασμός είναι διακοσμημένος με ζητιανιά. Δεν υπάρχει εκκλησιασμός χωρίς την έξωθεν μαρτυρία των φτωχών και των καταφρονεμένων.
Ο τρόπος που δίνουν οι κύριοι και οι κυρίες το κέρμα τους σ΄αυτούς που δεν είναι κύριοι και κυρίες, δηλαδή ιδιοκτήτες, είναι ο τρόπος του χριστιανικού δαρβινισμού.
Έχουμε εκκλησία και εκκλησιαζόμαστε γιατί έχουμε πλούτο. Η εκκλησία είναι το περιφρούριο της ιδιοκτησίας μας.
Η μικρογραφία ενός παλατιού εκφυλισμένων ενστίκτων, όπου ο γελωτοποιός της αυλής είναι ένας επαγγελματίας καταθλιπτικός μαυροφόρος, που πλησιάζει ως ωχρός βρικόλακας τη μεταλαβιά στο στόμα των ναρκωμένων.
Η γλύκα του λόγου γίνεται πύον.
Καμιά περήφανη αστραπή του λογικού.
Μονάχα τηλεκατευθυνόμενα πέη δίπλα σε λεπρές τρύπες, αιδοία αιχμάλωτα του πυρπολητή θεού, τραυματισμένα απ΄το όνειδος των αμαρτιών τους, προσεύχονται για να φιμωθούν και να σωθούν, αυτή τη μεγάλη ώρα που ο θεατρινισμός των παθών του ενός γίνεται η βαριά αλυσίδα της ελευθερίας όλων.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 