Ο κύριος Λύκος από άχυρο και τσόχα
Η κυρία Βιργινίου Λύκου από ζάναξ
Τρελό ελάφι στα χείλη τους η ευτυχία
Ο γάμος τους μπακλαβάς με σιρόπι
Ο ένας βουνό κι ο άλλος ποτάμι
Ο ένας νερό κι ο άλλος αέρας
Δεν έχουν δόντια δεν καπνίζουν τσιγάρα
Γράφουν ωδές στην ηλεκτροπληξία
Χορεύουν πάντα γυμνοί στην κουζίνα
Στους ατμούς μέσα ανακατεύουν
Τους γκαστρωμένους καιρούς
Ο κύριος Λύκος από άχυρο και τσόχα
Η κυρία Βιργινίου Λύκου από ζάναξ
Month: Ιουνίου 2021
Ο σφουγγοκωλάριος, κύριος Στέλιος Ράμφος
Αιώνια ζωή ή αιώνια ζωτικότητα; Το να διαλέξεις ανάμεσα στον ουρανό και σε μια γελοία πίστη, το να παραιτηθείς απ’ την αιωνιότητα ή το να αφοσιωθείς στο θεό είναι η παντοτινή τραγωδία όπου πρέπει να πάρεις κάποια θέση.
Ο παραλογισμός και το μεγαλείο συμπίπτουν, αφού η υποταγή στο καθημερινό γίνεται μια ηθική. Και η μεταφυσική, μπερδεμένη πια με τη φαντασία, ορίζει όλες τις όψεις, το μειλίχιο και φιλλαλόδοξο τρόμο, τον εφιάλτη και την αγωνία, την ξεφτισμένη άκρη των ανέμων της αγάπης.
Μόνο η μεταφυσική μπορεί να βάλει στη θέση του πάθους την αμαρτία, μετατρέποντας κατά σειρά τον αμαρτωλό σε μεγάλο αθάνατο εγκληματία.
Μόνο η μεταφυσική μπορεί να βάλει τον εργάτη να δουλεύει για τον καπιταλιστή.
Αυτή η εκλεπτυσμένη ρουφιάνα χρειάζεται υπαλλήλους, μα κυρίως πίστη. Η καλλιέργεια της ανάγκης για πίστη είναι η εξοικείωση με μια ψυχρή και δηκτική κακία που γιγαντώνεται , αφού, για να υπάρχει πρέπει να πολεμά την άλλη πίστη όπως κι εκείνη με τη σειρά της πολεμά αυτή την πίστη.
Η νεοορθόδοξη μαλακία ήρθε ασφαλώς να περισώσει τα τελευταία ξεφτίδια της λεγόμενης πίστης.
Ο διορισμένος και πολλά υποσχόμενος σημαιοφόρος της, ο φιλόσοφος και δημοφιλής σφουγγοκωλάριος Στέλιος Ράμφος, αμολιέται κάθε τόσο σαν σκυλάκι του καναπέ για να πείσει τους συγκαμένους αστούς να δουν την πίστη με άλλα μάτια.
Ένας ανατολίτικος προτεσταντισμός που μιλά για μιαν αόριστη αγάπη και μια εσωτερική πίστη που στο τέλος γίνεται εργαλείο θυσίας και αυτομαστιγώματος.
Απ’ τον τσελεμεντέ του βιβλικού λόγου ο πονηρός κύριος Ράμφος κρατά τα φρονήματα που χρησιμοποιεί ως υποπόδια η εξουσία για να οργανώσει το μαντρί.
Ο Ράμφος είναι πάντα έτοιμος ως ντενεκές να κάνει θόρυβο αρκεί να του το ζητήσουν. Είναι έτοιμος πάντα, μαζί με τις φιλοδοξίες του, να χαϊδέψει πατρικά το κατεστημένο, την κυβέρνηση, την αγορά, την αστυνομία.
Ο Ράμφος μιλά πάντα για τις χαμένες αρετές. Η αρετή της υπακοής, της ευσέβειας, της δικαιοσύνης.
Κάθε άνθρωπος λοιπόν για τον Ράμφο αποφασίζει να είναι καλός ή κακός. Είναι μια απόφαση αν θα είσαι ενάρετος ή όχι. Και για να πάρεις αυτή την απόφαση θα πρέπει να πιστέψεις. Μόνο αν πιστέψεις θα βρεις το νόημα. Η πίστη θα σε οδηγήσει στην αρετή.
Όμως η αρετή για τον Ράμφο είναι αδελφούλα του ιδιωτικού συμφέροντος, του ύψιστου ιδιωτικού σκοπού.
Αρετή διαθέτουν λοιπόν μόνο οι εφοπλιστές και οι πετυχημένοι, αφού η πίστη τους είναι αυτή που δημιουργεί τον πλούτο, αφού η πίστη είναι η προϋπόθεση να μετατρέψεις τα αναρίθμητα ιδιωτικά πάθη σε ζωτικό σκοπό.
Αρετή όμως διαθέτουν μόνο οι άνθρωποι της διαφθοράς. Διότι εξ ορισμού οι άνθρωποι της εξουσίας είναι διεφθαρμένοι. Και η διαφθορά είναι απλώς μιαν άσχημη λέξη για το φθινόπωρο ενός λαού.
Η πίστη για τον Ράμφο είναι σώσιμο του εαυτού, ενός εαυτού που βλέπει τη δωροδοκία και την προδοσία να φτάνουν στο απόγειό τους, επειδή η αγάπη για το Εγώ είναι τώρα πολύ ισχυρότερη απ’ την αγάπη για την κοινωνία.
Ο μισανθρωπισμός της νεορθοδοξίας καλλιεργήθηκε απ’ το σύμφωνο συνεργασίας που υπέγραφαν τα συμβαλλόμενα μέλη.
Οι λεγόμενοι οργανικοί διανοούμενοι και το σπουδαγμένο παπαδαριό.
Οι Σαββόπουλος Ράμφος Δοξιάδης και Σια, πήραν καλά λεφτά για τη δουλειά που έκαναν.
Έφτιαξαν σπίτια, αποκατέστησαν εγγόνια, πήραν παράσημα και χώρο στη λάιφο και την άθενς βόιζ. Σιγούρεψαν το λήμμα τους στη βικιπίδια εν ζωή και κοίμισαν ζεστά στην κούνια του το λαό ώστε να ονειρεύεται μόνο το υπερφίαλα γερασμένο εθνοτόπι, νοιώθοντας αυτή την ανάταση κι αυτή την περηφάνια που δεν σε αφήνει να ρίξεις ούτε μια μπουνιά σε τούτες τις υποκρισίες του εσταυρωμένου Εγώ.
Το ίδρυμα Θεοχαράκη να είν΄καλά. Και τα άλλα ιδρύματα, φυσικά.
Ας ανάψουμε λοιπόν ένα κεράκι και στους παλιούς. Τον Ωνάση, το Νιάρχο, τον Μπενάκη, τον Αβέρωφ, τον Παπαστράτο και πάει λέγοντας.
Μόνο εσείς Στέλιο Ράμφο, τα λέτε χύμα, αποδεικνύοντας πόσο σκατόψυχος είναι ο λαός και πόσο μεγαλόψυχοι οι ευεργέτες του.
Ω γυναικεία ποίηση, ας είναι ελαφριά η ανθολογία που σε σκεπάζει
Πάλι θα φάμε έρωτα για πρωινό
Οι ανθολόγοι θα βράσουν τα κόλλυβα
Οι κυρίες ποιήτριες θα πάρουν θέση
πόζα αριθμό πρωτοκόλλου
Θα σου διαβάσω γυναικεία σκουριασμένη ποίηση
θα σου διαβάσω ανδρών επιφανών και κακιασμένων
τα σουρωμένα ποιήματα
Τα τζόνυ που χύθηκαν στα πόδια μιανής ξεβράκωτης
Τα μπακάρντι των λαοπλάνων που πνίγηκαν στα σάλια
Ράτσες της κραιπάλης
όλο ανέκδοτα και ζεστές αγκαλίτσες
μα το ποίημα σοβαρό σαν την πούτσα του πατριάρχη
Όλοι να θέλουν σεξ και να μην έχουν τίποτα
Να, ιδού οι έρωτες
λιμοκτονούσες πανστρατιές
Δαγκώματα πορδούλες και μουνοκλανιές τα έσβησε η ορθότης
Κυρίες μου ο έρωτας είναι βρωμιά
κομμάτια απ’ τις καρδιές μας πεταμένες στα σκυλιά
Ο έρως είναι κλονισμός και μπαλταδιά
σκατωμένα πουλάκια έρπητες μελανοπληξίες
Τα κρέατά μας είναι πριν πάνε στο σφαγείο
Να γράφετε λοιπόν κυρίες μου αλήθειες
Ο έρωτας δεν είναι τσιμπουκάκια με την έμπνευση
στιχάκια σοφιστείες μπάφος αλβανικός πλατείας Εξαρχείων
μεζέδες ούζα χίπηδες μικροαστοί και συγκαμένοι σύζυγοι
Να ξέρετε κυρίες μου ποιήτριες
οι άντρες ψάχνουνε μανούλα κι όχι έρωτες
οι άντρες εις τον καπιταλισμό είναι επαγγελματίες άντρες
και ο φαλλός δουλεύει μόνο για λεφτά και για ξεκάβλωμα
ωσάν χασαπομάχαιρο του έρωτος
ωσάν οσφυαλγία δουλεμπόρου
Και μη νομίσετε, ετούτοι εδώ οι ευαίσθητοι ανθολόγοι
να σας γαμήσουν θέλουνε
Κι όταν σας λένε ωραία λόγια για τους στίχους σας
μυρίζουν το μουνί σας και γκαβλώνουν
μυρίζουν τη σπιτονοικοκυρά
μυρίζουν την παιδούλα
μυρίζουν της Κικίτσας Δημουλά την γλαύκα αϋπνία
το δέρμα σας τις κλειδαριές τις χούφτες σας
μυρίζουν τη στηθάγχη σας και τη γαστρίτιδά σας
μυρίζουν τα σπυράκια σας τα πιο κρυφά και διαφθείρονται
Δεν σας χορταίνουν θέλουν να σας φάνε
σαν τράγοι μανιασμένοι εισβάλουν στις ωδές σας
πεντακόσιες ποιήτριες γράφουνε για τον έρωτα
εφτακόσιες ποιήτριες γράφουνε για το σύμπαν
καμιά δεν γράφει για τον εντεροσπασμό
τη μαλακία
την τρέλα δίχως έλεος
Καμιά δεν γράφει πια για το βαθύ λαρύγγι της
Καμιά δεν γράφει πια
Αχ! Πόσο γλυκά είναι τα τρυφερά μουνιά μας
Η σοβαρή Χρυσή Αυγή της επαρχίας
Η τοπική δημοσιογραφία εκτός ελαχίστων φωτεινών εξαιρέσεων που πατικώνονται μεταξύ σφύρας και άκμονος, είναι ένα γραφικό χουντικό κατάλοιπο.
Ανάμεσα στα ξενότιτλα επαρχιακά σάιτ όπου στο φόντο κυματίζουν αστερόεσσες και δαντέλες από αέρινα κιλοτάκια της τοπικής κινεζοποιημένης οικονομίας, βρίσκεται όλος ο πολτός της καθημερινής προπαγάνδας.
Ουρά της κεντρικής δημοσιογραφίας, ουραγός της πολιτικής υποκρισίας και ξεσκονίστρα των ντόπιων βλαχοδημάρχων και εκλεκτών.
Το ρεπορτάζ είναι πλεξούδα με το συμφέρον φίλου ή κολλητού ή γνωστού της γυναίκας του μπατζανάκη, αφήνοντας την τοπική μικροδιαπλοκή αγέρωχα προστατευμένη από ένα μικροσυμφέρον που σκαρφαλώνει κι αυτό στην πυραμίδα της κεντρικής εξουσίας.
Η βλαχογκλαμουριά, το ποδόσφαιρο και η εκκλησία είναι τα μόνιμα ενδιαφέροντα των τοπικών αυτοκρατόρων του ρεπορτάζ. Τα εγκλήματα που γίνονται στο όνομα της ανάπτυξης και της προόδου ούτε καν ξώφαλτσα δεν περνάνε απ’ τους δαιμόνιους ρεπόρτερ.
Οι περισσότεροι, αγορασμένοι από ψιλικατζήδες επιχειρηματίες οι οποίοι όμως διαθέτουν ευσεβή ερείσματα στην τοπική εκκλησία και αγορά.
Αντί για μαγαζάκια που θα μπορούσαν να δουλέψουν αξιοπρεπώς, γίνονται παραμάγαζα κάθε δολοφονικής πολιτικής του τόπου.
Τα γκεσέμια της κεντρικής εξουσίας ξέρουν να πουλάνε αριστεία, καλές πρακτικές, ανεμογεννήτριες, φωτοβολταϊκά, νεράκι του Καματερού και σώσε μ’ ένα ευρώ τον πεινασμένο.
Η μυρουδιά όμως γίνεται ανυπόφορη. Οι κάμποι και τα βουνά ξεσχίζονται με λύσσα για να μπούν σε τροχιά κερδοφορίας, αφού πριν έχουν ξεσχιστεί οι άνθρωποι για να βγάλουν ζουμί.
Οι φωνές διαμαρτυρίας πνίγονται, οι απόψεις λογοκρίνονται με αριστοτεχνική υποκρισία.
Πολλοί ονομάζουν αυτή την ατιμία δουλειά, θεωρώντας πως δημόσιο συμφέρον είναι μόνο το συμφέρον του καπιταλιστή, φοβούμενοι μη τυχόν χάσουν τη θέση τους σε τούτο τον ζεστό, ένδοξο, κυψελωτό σκουπιδοτενεκέ.
Τα λεφτά έρχονται ζεστά απ’ τις ευρωπαϊκές τράπεζες.
Πράσινη ανάπτυξη και γαλάζια δαπίτικη ομοιομορφία.
Σε πενήντα χρόνια οι καρακάξες θα κάνουν τσουλήθρα στα λαμπόγυαλα του κάμπου. Όλοι θα παράγουν ενέργεια, όλοι θα καταναλώνουν.
Η τοπική δημοσιογραφία θα είναι περήφανη για το λιθάρι που έβαλε ώστε οι άνθρωποι και τα ποντίκια να έχουν ενέργεια. Πολύ ενέργεια, στον οικογενειακό τους τάφο.
Αφού λοιπόν τα τζίνια της τοπικής δημοσιογραφίας φρεσκάρουν κάθε τόσο την ταφόπλακα που έθαψαν τους κομουνισμούς και τις επαναστάσεις, δηλαδή τα κοινωνικά συστήματα, ζητούν τώρα μια σοβαρή Χρυσή Αυγή να τους προστατέψει απ’ από όλους εμάς τους κακούς που δεν θέλουμε ανεμογεννήτριες και λαμπόγυαλα, που δεν θέλουμε μαγαρισμένο νερό και ισοπεδωμένα χιλιάδες δάση να βγάζουν το χρυσό σκατό για τους πλούσιους μεγιστάνες και τους χωριάτες νεόπλουτους που θα ξεπουλήσουν στους κερατάδες ακόμα και το μουνί της μάνας τους.
Ιδού οι σουρεαλιστές, μηδέν προσποίηση μηδέν παρηγοριά
Οι σουρεαλιστές εμβολίασαν τη μοντέρνα τέχνη με τα σκοτεινά τους νοήματα. Χαρίσανε στα μάτια μας την αχειροποίητη μαγεία, άνοιξαν δηλαδή μια τρύπα στο κρανίο μας για να μπορεί η φαντασία να ξεμπουκάρει δίχως ενοχές.
Έκαναν πολλές φορές το θάνατο τελετάρχη του τάγματος χωρίς όμως να του δίνουν ρόλο στρατηγού. Ο έρως ήτο ο στρατηγός και το στρατήγημα. Γι’ αυτόν έγινε το ανακάτωμα της τράπουλας, για να κερδίσει η μέθη μια ντουφεκιά στο παγκόσμιο βασίλειο των θνητών. Για να κερδίσει η μάνα του διαβόλου ένα μονοπάτι που οδηγεί σε όλα τα μονοπάτια.
Η αλήθεια δεν είναι μια και μοναδική, αλλά ακούγεται το χτυποκάρδι της να χτυπά πάντα δίπλα σε κάποιο συμφέρον.
Η αλήθεια για τους σουρεαλιστές είναι η λαίμαργη ζωή και η απέραντη δροσιά. Τα πλάσματα που ξεγεννά το υποσυνείδητο. Το τυχαίο που μετατρέπει τις μικροσκοπικές σκέψεις σε αυθεντικά πεδία μάχης. Η λατρεία της ερωτικής διάθεσης και του ονείρου.
Αντίθετα με τον επιστήμονα ο οποίος ελέγχει απόλυτα κάθε στοιχείο της έρευνάς του ώστε να μπορεί να την επαναλάβει, οι σουρεαλιστές ρίχνονταν στα δικά τους πειράματα ξέροντας ότι δεν θα μπορέσουν ποτέ να τα επαναλάβουν με τον ίδιο ακριβό τρόπο.
Με τις απροσδιόριστες φόρμες τους οι σουρεαλιστές καλούσαν το θεατή να μπει νοερά στην εικόνα όπως μπαίνουμε “σωματικά” στον καθρέφτη, ολοκληρώνοντας τον πίνακα στο μάτι του νου.
Άντρες και γυναίκες λοιπόν, ανάμεσα στη γοητεία των ήχων που βγάζουν οι λέξεις από μόνες τους κι ανάμεσα στη γοητεία των υπαινιγμών, αδιάφοροι για τη δυσανάγνωστη αιτία, γράφουν ζωγραφίσουν και χορεύουν θυμίζοντας τους μεθυσμένους κότσυφες που μπλέκονται στα πόδια των γυμνών κοριτσιών που παίρνουν το λουτρό τους σε μια μικρή παραδεισένια κόγχη του παγκόσμιου σφαγείου.
Πεταλούδα στο στήθος
Έκανα τη σκέψη μου πεταλούδα
Για να φτάσει μέχρι το στήθος σου
Έγινα βάτραχος θρίαμβος τέρας
Η γη δεν είναι γη αλλά μια πέτρα
Κάθομαι πάνω της κι αγναντεύω τη νύχτα
Για να φέρω το τέρας στα μέτρα μου
Για να κερδίσω την τελευταία μου ήττα
Γράφοντας και ξεγράφοντας τη σκέψη
που έκανα πεταλούδα για να φτάσει
μέχρι το στήθος σου, γράφοντας και
ξεγράφοντας το ωραίο μου ποίημα
Αλλάζοντας κάθε τόσο στις λέξεις σειρά
Στήνοντας αυτή την χαλασμένη παγίδα
Στα βάθη της πεισματάρικης λάσπης
Της πατρίδος μου η σημαία Ή Η σοβαρή Χρυσή Αυγή είναι εδώ
Ο όσιος προτζέκτορας υπήρξε προστάτης των φωτορεαλιστών. Η τεχνολογία υποβοήθησε το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και μάζεψε λεφτά για το αφεντικό, που ήθελε νοηματική ακρίβεια για τη διακόσμηση των καθιστικών.
Κάθε εθνική επέτειος για να δείχνει νέα και δροσερή μακιγιάρεται με όση τεχνολογία της επιτρέπει να κρύψει τη μούχλα της.
Οι σημαίες και τα πρόσωπα των ηρώων της επανάστασης έγιναν το καθημερινό ψωμοτύρι του βλέμματός μας, αφού κάθε σελίδα και κάθε οθόνη έγινε όχημα μιας ανταγωνιστικής προπαγάνδας.
Ο φωτοαντιγραφικός ρεαλισμός εκβιάζει συναίσθημα και λογική, αφού, με όρους καλλιτεχνικής ευπρέπειας πάντα αναπαριστά αυτό που ήδη έχει μιμηθεί.
Ιδεολογικά ζητούμενα δεν υπάρχουν μιας και ο μεγαλοϊδεατισμός του εμπορικού κυκλώματος επιτάσσει την ανάγκη της εκτόνωσης απ’ την ανάγκη του προβληματισμού.
Η επέτειος είναι το μεγάλο εμπορικό κόλπο. Μια ευκαιρία για νέα γύρα του χρήματος με προστάτη τα ιδρύματα πολιτισμού και τις στέγες γραμμάτων και τεχνών.
Η ελληνική σημαία είχε και έχει την τιμητική της. Η τοποθέτηση της σε τελάρα και παραθύρια, σε τοίχους και στοκαρισμένες τάβλες απογείωσε τον εθνικιστικό μιθριδατισμό των καλλιτεχνών.
Ο λευκός σταυρός πότε παχύς γεμάτος πάστα και γρέζια και πότε λεπτεπίλεπτος φανερώνει τις λιβιδικές αναφορές και τα συμπλέγματα της παιδείας που κανοναρχείτε απ’ το βαθύ εθνικισμό της ελληνοχριστιανικής μπότας.
Οι καλλιτέχνες γίνονται οι τεχνίτες που μεταχειρίζονται αποκλειστικά και μόνο άριστα τα υλικά, αφού η διανοητική τους ακεραιότητα έχει εκχωρηθεί στην πατριδοκάπηλη προπαγάνδα. Καμιά κριτική μονάχα συναίσθημα. Κεράκια, λουλουδάκια, άνθη και μουστάκια τσιγκελωτά.
Εδώ η τέχνη κραυγάζει την αδυναμία πραγμάτωσής της, την αλλήθωρη στάση της απέναντι σε μιαν απάνθρωπη καθημερινότητα και σ’ έναν εμφιλιοπολεμικό βίο.
Οι μεγάλοι καλλιτέχνες υπήρξαν και μεγάλοι διανοητές. Το κυρίαρχο στοίχημα δεν είναι η αληθοφάνεια του συμβόλου αλλά η κριτική της πράξης.
Πόσο δύσκολο είναι άραγε να καταλάβουμε πως διακόσια χρόνια τώρα συμβαίνουν ιστορικά γεγονότα που αλλάζουν το κοίταγμά μας στα τότε πεπραγμένα; Πόσο δύσκολο είναι να θέσουμε ερωτήματα; Να τα φωτίσουμε πάνω σε έναν καμβά διαλεκτικής σχέσης με το μέλλον αφήνοντας τη συναισθηματική γλίτσα του στυλ: δεν θα υπήρχαμε δίχως αυτούς, δηλαδή του ήρωες.
Η άρχουσα τάξη ξέρει πως το σκατό του καλλιτέχνη θα καταλήξει στον τοίχο του σαλονιού της. Είτε ως σημαία σε κόντρα πλακέ θαλάσσης είτε ως ηρωική μουτσούνα φέρουσα περιπαθώς γυαλιστερό μύστακα.
Η τέχνη, η πατρίδα, ο άνθρωπος ως και το ευαίσθητο μάτι ακόμα, έγιναν εμπορεύματα.
Το κακό όμως δεν είναι αυτό. Το κακό είναι πως οι καλλιτέχνες καμώνονται πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Κι αυτό τους κάνει αποκλειστικά και μόνο διακοσμητές, που βαθμολογεί το κοινό τη διακοσμητική τους αξία.
Η τάξη των τσιφλικάδων και των τοποτηρητών των Οθωμανών γιορτάζει την επανάσταση του εικοσιένα. Αύριο θα γιορτάσει το κιλελέρ και την αντίσταση.
Οι διακοσμητές και οι μπογιατζήδες είναι αυτοί που θα φρεσκάρουν την πρόσοψη της ερειπωμένης μας χώρας της εξαρτημένης απ’ τον αμερικάνικο παράγοντα και τον ανθρωποφάγο ιμπεριαλισμό.
Πόσο βρικολακιασμένες είναι άραγε ετούτες οι εκθέσεις, με την πλούσια καραγκούνα ως εθνική τελετάρχη, να ευλογεί και να ραίνει με δημόσιο χρήμα τα καρναβάλια μιας αδίστακτης τάξης.
Μετά τις σημαίες, τα κεράκια και τα μουστάκια σηκώστε τις φουστανέλες σας πατριώτες. Μπαίνουμε στην κόλαση.
Γονιμοποιήσου μωρή τι σου ζητάνε;
Η μέρα ήταν ζεστή και γλυκιά. Ο Ιούλης είχε τρυπώσει για τα καλά στο λόμπι του Hotel Du Lac του ευλογημένου ξενοδοχείου των Ιωαννίνων όπου γυναικολόγοι και ιεράρχες θα μας μιλούσαν για τη γονιμότητα και την αναπαραγωγική αυτονομία στο συνέδριο με τίτλο: Γονιμοποιήσου μωρή τι σου ζητάνε;
Η λέξη αυτονομία βεβαίως εμπέρδεψε πολλούς από μας, αφού πιστέψαμε πως σε παγκόσμια πρώτη, εδώ στην χώρα μας θα διατυπωθεί μια επαναστατική μέθοδος γονιμοποίησης αποκλειστικά και μόνο με αβνανισμό.
Όμως η παρεξήγησις ελύθη ταχέως. Και για του λόγου το αληθές στο τέλος του συνεδρίου έγινε κλήρωση κατά την οποία οι άνδραι κοσμικοί θα εκέρδιζαν από μια μοναχή που αποφάσισε να θυσιαστεί για την πατρίδα κάνοντας δωρεά το αιδοίον της στο έθνος.
Με τη σύμφωνη πάντα γνώμη του κ.κ Ιησού του πρώτου νομίμου εραστού, ώστε να λυθεί εξ’ άπαντος και δια παντός το μέγα μαρτύριον της πατρίδος μας. Η υπογεννητικότις.
Για μια ακόμα φορά ο κλήρος αποφάσισε να πάρει τις τύχες της Ελλάδος στα χέρια του, βάζοντας στην υπηρεσία της γονιμοποίησης τις άγαμες έως τότε μοναχές.
Τα μοναστήρια μας θα γίνουν ερωτικά εργοστάσια, οι αγιογραφίες μας θα αντικατασταθούν από σκηνές κάμα σούτρα, ενώ στο Άγιον Όρος θα μεταφερθούν άπασα τα μπουρδέλα της επικράτειας δια τεχνογνωσία.
Δεν κρύβω λοιπόν τη χαρά μου όταν άκουσα το όνομά μου να συνηχεί με αυτό της μοναχής Ευλαμπίας ψυχοκόρης του πατρός Γιοκαρίνη, προστάτη των ορνιθοτροφείων και του ροκ.
Η αδερφή Ευλαμπία που της έπεσε ο κλήρος έτρεξε γρήγορα να με ασπαστεί με ένα πλατύ χαμόγελο.
Κατά τη διάρκεια της τελετής, αφού εγώ θα ήμουν ο πρώτος εραστής ελληνίδος μοναχής, άρχισαν οι ευλογίες της θρησκευτικής και πολιτειακής ηγεσίας.
Μας ευλόγησαν με χαρά και ορθόδοξην ρώμη, ο κ.κ. Αναστάσιος Αρχιεπίσκοπος Τυράν(ν)ων, Δυρραχίου και Πάσης Αλβανίας, ηλικιωμένος μεν γεροντοκαβλιάρης δε, ο κ.κ. Βαρθολομαίος, Οικουμενικός Πατριάρχης, λάτρης του κουραδοκόφτη και της κλασικής μουσικής, ο κ.κ Ιερόθεος Βλάχος, Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου, ευλογημένος φοροεισπράκτωρ και επίτιμο μέλος των Αιτωλών Λόατκι ιερέων, ο κ.κ Μάκης Βορίδης γνωστός αντιφασίστας, προστάτης του ανασκολοπισμού με λοστό και Υπουργός Εσωτερικών, ο κ.κ Άδωνις Γεωργιάδης Υπουργός Ανάπτυξης και Επενδύσεων, αρχαιολάτρης και πλασιέ αγιασμένων προφυλακτικών με τρύπα, η κ.κ Αγγελική Γκερέκου, Πρόεδρος του Ελληνικού Οργανισμού Τουρισμού και αντεπιστέλλον μέλος της ακαδημίας του Τσιμπουκτού, ο κ.κ Χάρης Θεοχάρης, Υπουργός Τουρισμού και πρόεδρος των απανταχού μπανιστηρτζήδων, ο κ.κ. Ιερώνυμος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και Πάσης Ελλάδος, ο επονομαζόμενος Τέλυ Σταλόνε, ο κ.κ Αθανάσιος Μαρτίνος, Διοικητής Αγίου Όρους και συλλέκτης βυζαντινών κλειτορίδων αλλά και ο κ.κ Θάνος Πλεύρης Δικηγόρος, Διδάκτωρ Πανεπιστημίου Χαϊδεμβέργης – Βουλευτής Ελληνικού Κοινοβουλίου και συλλέκτης αγκυλωτών σταυρών.
Αφού έλαβε τέλος η τελετή ανεβήκαμε εις το δωμάτιο 333 χορηγία του γυναικολόγου κ.κ Πάντου και της ευσεβούς του κλινικής.
Σμίξαμε ξαπλωμένοι, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλο στα μάτια, μη μπορώντας να πιστέψουμε το θείο δώρο.
Η μοναχή Ευλαμπία θέλησε να αποδείξει πως με αγαπάει πιο πολύ απ’ τον πρώην εραστή της τον Ιησού με τον οποίο όμως δεν μπορούσε να κάνει παιδιά μιας και ο θεός είχε απαγορεύσει ρητώς τη θεογαμία.
Η μοναχή Ευλαμπία, έκανε τότε κάτι ασυνήθιστο για μοναχή. Πήρε το πέος μου στο στόμα της. Νοιώθοντας τρομερά άνετα όταν βρέθηκε αντιμέτωπη με τον φουσκωμένο βολβό, σαν της τουλίπας, μ’ αυτό το αχνιστό υγρό θηρίο.
Της ήταν αδιανόητο πως θα το βάλει στο στόμα της όσο και το να βάλει το πέος ενός ταύρου.
Έκλεισε όμως τα μάτια και το πήρε, γεμάτη φόβο, για να μου αποδείξει πως με αγαπούσε πιο πολύ απ’ τον πρώην εραστή της με τον οποίο δυστυχώς δεν μπορούσε να κάνει παιδιά.
Δεν ήταν διόλου δυσάρεστο. Κάθε άλλο της κέντρισε την περιέργεια. Ζουλούσε, χάιδευε και βύζαινε τον καβλό κι αυτός φούσκωνε κι άλλο μες στο στόμα της κι άδειαζε στο λαρύγγι της ζεστό ευλογημένο σπέρμα.
Μέσα στη ζήλια μου όμως για τον αιώνιο πλην άτεκνο εραστή της την έλουζα με χυδαίες βρισιές κι αυτό την ερέθιζε παράξενα.
Ήταν μια νέα συγκίνηση, μια καινοτομία, η συνεργασία κράτους θεού και ιδιωτών μαιευτήρων.
Τότε, ω! του θαύματος, από μια περίεργη μετουσίωση, το στήθος της άρχιζε να βγάζει γάλα έπειτα απ’ τα ατελείωτα βυζάγματα.
Και τότε έγινα μέσ’ την ερωτική παραζάλη το βρέφος της κι αυτή η βρεφοκρατούσα.
Τότε ως έξαλλη μαινάδα έτρεξε γυμνή εις το λόμπι του Hotel Du Lac φωνάζοντας, θαύμα, θαύμα, έχω κι εγώ μουνί!
Σαπούνι και νερό αντί για χημικό
Άλλο οι νόμοι άλλο οι κανόνες. Οι νόμοι είναι επιβολή οι κανόνες ανάγκη. Και επειδή η ανάγκη είναι ισχυρή, οι κανόνες είναι αυτοί που θα επιβάλουν την κατάργηση των νόμων. Την κατάλυση του κράτους και του άρχειν.
Τα φανάρια ρύθμισης της κυκλοφορίας είναι ένας κανόνας. Μια σύμβαση, μια συμφωνία την οποία αν δεν τηρήσουμε θα σκοτωθούμε και θα σκοτώσουμε, άρα θα σκοτωθούμε δυο φορές.
Κανένας δεν περνάει με κόκκινο για να μην πληρώσει πρόστιμο, αλλά γιατί κινδυνεύει. Ο κίνδυνος μας βάζει σε σειρά μας μετράει καμιά φορά με τα δάχτυλα τα παίδια κάνοντάς μας συνεργάτες για να τον ημερώσουμε.
Ένας κανόνας μας βοηθάει να επιβιώσουμε και να μη φτάσουμε στο κομφούζιο της αντιδραστικής βίας. Της φασιστικής μπότας που για να σε κάνει καλά πρέπει πρώτα να σε σκοτώσει.
Οι αστικές δικτατορίες επιβάλλονται και εξουσιάζουν μέσω των νόμων. Ο νόμος είναι το οξυγόνο τους. Άπειροι νόμοι περισσότερο ως σκιάχτρα μιας ανθρώπινης ανάγκης για χρήση των ενστίκτων έξω απ’ τη χαρτογραφημένη δυναμική των νόμων αυτών που δημιουργούν ηθική και ηθικολόγους.
Οι ηθικολόγοι, που είναι οι μεγαλύτεροι φασίστες, ηθικολογούν πάντα στο όνομα του νόμου αφήνοντας τον ίδιο τους τον εαυτό ως θλιβερό κριτή να συναρμολογήσει όλες τις κοινωνικές αρρώστιες που το εμπόριο ελπίδας ονομάζει ψυχολογικές.
Ο ηθικολόγος παραβιάζει τους κανόνες αλλά επικαλείται τους νόμους. Πιστεύει στον κτηνώδη ανταγωνισμό χωρίς κανόνες αλλά με νόμους. Γνωρίζοντας βεβαίως, πως, αυτός που κατασκευάζει τους νόμους αυτός μπορεί και να τους καταργεί.
Ο νόμος είναι δημιούργημα της ιστορικής στιγμής, κομμάτι της ταξικής διαιτησίας, ο κανόνας είναι συνεργασία και η τήρησή του θεμέλιο εμπιστοσύνης.
Μόνο στις συνελεύσεις και τα κοινόβια που δεν πουλάνε βιτρίνα λειτουργούν οι κανόνες.
Λίγοι πήραν χαμπάρι πως το Σάμερχιλ το σχολείο που ίδρυσε στην Αγγλία ο Νηλ είχε κανόνες αλλά όχι νόμους άρα και τιμωρίες.
Η αυξανόμενη δυσαρέσκειά του μπορεί να εντοπιστεί στις προσωπικές του σημειώσεις. Σε αυτές, περιέγραφε τον εαυτό του ως «τόσο Νιτσεϊκό ώστε να αισθάνεται υποχρεωμένος να διαμαρτύρεται ενάντια στο να διδάσκονται τα παιδιά να είναι ταπεινά και υποτακτικά.»και έγραφε ότι «προσπαθούσε να σχηματίσει μυαλά που θα αμφισβητούσαν, θα κατέστρεφαν και θα ξανάχτιζαν».
Και γι’ αυτό πολεμήθηκε λυσσαλέα απ’ το συντηρητικό αγγλικό κατεστημένο, αφού αναδείκνυε επιθυμίες προστατευμένες από κανόνες και όχι ανταγωνισμούς επιβεβλημένους απ’ τους νόμους που ράβονται μαζί με τα φουστάνια της βασίλισσας.
Οι μεγάλες κοινότητες που συμβιώνουν ελεύθερα στη φύση έχουν κανόνες.
Οι παστωμένοι στις μεγάλες πόλεις τρέχουν πίσω απ’ τους νόμους. Το τηλέφωνο του δικηγόρου είναι το φυλακτό στη φανέλα του θλιβερού αστού, που κάθε φορά που παραβιάζει έναν κανόνα ανάβει ένα χρυσό κεράκι στο ναό του νομικού μπολιτιζμού.
Ευσεβείς και βολεμένοι Ή όταν ο παπάς ευλογεί τις ετοιμόγεννες γουρούνες
Κάποιοι, λένε πως οι άνθρωποι είναι άσχημοι και κακοί. Συνήθως οι χριστιανοί κηδεύουν διακριτικά την ανθρώπινη φύση πνίγοντάς τη μέσα στην αυτολύπηση της προσευχής.
Φτιάχνουν έναν κόσμο άσχημο και κακό, γιατί πιστεύουν πως ο κόσμος είναι άσχημος και κακός αφού έτσι δίδαξε ο προφήτης, αυτός ο νεκρόφιλος σολίστας που νοσταλγεί μιαν άλλη ζωή.
Η λέξη πνεύμα όπως και η λέξη ψυχή μοιάζουν με βουρδουλιές πάνω στα χαζοπρόβατα, αφού με ποινική ακρίβεια ο ουράνιος εντολέας οδηγεί τους αμνούς του στην ιερή άγνοια.
Όπως όμως ηθικολογεί ο παπάς ηθικολογεί κι ο βολεμένος. Τι είναι άραγε το Σώμα μπροστά στην ψυχή; Αναρωτιέται ο πάτερ. Αυτό που παραγεμίζουμε απ’ τη μια τρύπα με τροφή βγάζοντάς τη από πίσω; Χυλός, αίμα και κόπρανα.
Τι είναι άραγε η ανάγκη των άλλων; αναρωτιέται ο βολεμένος. Όταν τα ρυθμίζει όλα το συμφέρον ο άνθρωπος καταντά μικρογραφία ανθρώπου, γελοιογραφία του εαυτού του.
Αρχίζει να υπερασπίζεται την αστική αρλούμπα που λίγο τον κολακεύει, λίγο τον προωθεί, λίγο τον αφήνει να αρέσει στον εαυτό του. Είσαι σπουδαίος μαλάκα μου, του λέει. Είσαι επιστήμων, καλλιτέχνης, έμπορος, εργολάβος, μηχανικός. Ο καθείς στο είδος του και με τις μικρές του φιλοδοξίες. Με τη δική του παρακμή αλλά κυρίως με τα δικά του λεφτά και τη δική του περιουσία.
Έτσι ο βολεμένος γίνεται εξουσιαστικός μαϊμουδίζοντας την εξουσία. Γίνεται κυνικός, αφού καταντά ένα ταξικό γομάρι. Όμως, στην ουσία του, δεν είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του, κι όποιος δεν είναι ικανοποιημένος απ’ τον εαυτό του, είναι συνεχώς έτοιμος για εκδίκηση κι εμείς οι άλλοι είμαστε τα θύματά του. Γιατί η θέα του άσχημου σε κάνει κακό.
Όσοι τα κατάφεραν ή όσοι νόμισαν πως τα κατάφεραν, εξεγείρονται εναντίον του αδύναμου, βρίσκοντας έναν τρόπο να εκφράσουν την ανωτερότητά τους, βάζοντας ανάμεσα στον εαυτό τους και στον άλλο την προσωπική τους μίζερη απεραντοσύνη.
Poems and Crimes, Ελληνικός οίνος και εκλεκτή γαστρονομία στο νέο μενού των εκδόσεων Γαβριηλίδης
Υπάρχουν άνθρωποι που τους λείπει η ψεύτικη παρηγοριά μιας καλής κουβέντας. Μιας κριτικής ή ενός ύμνου για τις πομπές τους.
Γράφουν ευαίσθητα ποιήματα ή στίχους ατημέλητους κάποιου μεσοπολέμου που πέρασε. Γράφουν αθώα και άσαρκα, περιμένοντας κάποια εταιρία λογοτεχνών να βραβεύσει την φρίκη της ανηφόρας προς τον πνευματικό Παρνασσό.
Περιμένοντας την ηθική μιας βολεμένης κουλτουριάρικης συμμορίας που λύνει και δένει στις εφημερίδες και τα περιοδικά να γρασάρει τα λογοτεχνικά άρβυλα του νεόκοπου ποιητού.
Όλοι ξέρουν στην πιάτσα του βιβλίου πως υπάρχει βαρύτατο τιμολόγιο για τους μη έχοντες τάλαντο αλλά αφειδώς διαθέτοντες τάλαντα.
Υπάρχουν άνθρωποι που πούλησαν χωράφια και διαμερίσματα, που έκαναν το σκατό τους παξιμάδι ή περίμεναν το εφάπαξ για να βγάλουν βιβλίο.
Ο Γαβριηλίδης υπήρξε πρωτοπόρος στην επί χρήμασι έκδοση κυρίως άπειρων ποιητικών συλλογών που πήγαν άκλαφτες σε αποθήκες και μαντριά.
Ο Γαβριηλίδης είχε όραμα, αγαπούσε το βιβλίο και τις καλές μεταφράσεις, το καλό κρασί και την πατζαροσαλάτα, τα ωραία κορίτσια και τα καλογραμμένα εγκλήματα. Πράγματα βεβαίως τα οποία θέλαν λεφτά, γι’ αυτό χρησιμοποιούσε χρόνια τώρα ως καύσιμο του επιχειρηματικού του οράματος τα ψώνια.
Ξαφνικά ανακαλύψαμε πέφτοντας απ’ τα σύννεφα πως ο καλός καπιταλισμός καίει βιβλία. Πως οι ευαγείς τράπεζες πολτοποιούν τον ήδη αδιάθετο λογοτεχνικό πολτό.
Στην μικρή μας όμορφη χώρα πρώτα ψάχνουμε νταβατζή για να μας εκδώσει και μετά ανεβαίνουμε στο Λυκαβηττό, αγναντεύοντας τη χαβούζα της πραγματικότητας.
Το κόλπο είχε και έχει ως εξής. Από τρία έως έξι χιλιάδες ευρά για μια συλλογή- σήμερις αναφανδόν έχουν καταπέσει οι τιμούλες βεβαίως- παρουσίαση στο χώρο μας με ποτό καφέ ή μασάζ, 50 αντίτυπα δικά σου και τα υπόλοιπα εννιακόσια πενήντα περιμένουν στις αποθήκες το τηλέφωνο ενός βιβλιοπώλη που του εζητήθη το εν λόγω αριστούργημα.
Το αποτέλεσμα, να πουλιούνται άλλα 50 βιβλία και τα άλλα 900 να τα τρώει η μαρμάγκα.
Οι εκδότες όμως μεγάλοι ή μικροί, μικρομέγαλοι ή αγιάτρευτα πονηροί, έχουν σπουδάσει τη ματαιοδοξία στο πεζοδρόμιο. Οι περισσότεροι ξέρουν αλλά δεν το ομολογούν πως τα βιβλία που εκδίδουν είναι προϊόντα και τίποτε άλλο.
Ξέρουν πως με τα λεφτούλια τού πονεμένου συγγραφέως έρχονται γύρα φόροι και εφορίες, τυπογράφοι και γραμματείς, διακινητές και διαφημιστές.
Ο Μεταξάς έκαιγε τα βιβλία γιατί τα θεωρούσε επικίνδυνα-ο κουμμουνισμός ήταν τότε επικίνδυνος, αφού δεν είχε έδρες στη βουλή-, ενώ οι τράπεζες γιατί δεν έχουν που να τα βάλουν όταν έρθει η ιερή ώρα της κατασχέσεως.
Κανένας δεν χαρίζει τίποτε. Κι όταν τα πολτοποιεί βγάζει περισσότερα απ’ το να τα χαρίσει.
Μέσα σε δυο χρόνια τα συμβόλαια ρητώς αναφέρουν την πολτοποίηση για τα αδιάθετα. Είναι όρος των εκδοτών για να έχουν έκπτωση φόρου. Ας μη διαρρηγνύουμε τις κιλότες μας για το προφανές.
Αυτοεκδοθείτε λοιπόν, φτηνά και παστρικά. Δεν χρειάζεται με το ψώνιο σας να λαδώνετε ένα ολόκληρο εμπορικό κύκλωμα που η ιδρυτική του διακήρυξη αναφέρει ρητώς πως σας έχει για τα αρχίδια του.
Ο έρωτας στα χρόνια της κοκαΐνης
Μονάχα οι δυνατοί άντρες μπορούν να τα βγάλουν πέρα με τα σκληρά ναρκωτικά.
Χωρίς ναρκωτικά δεν υπάρχει έλεγχος και τιμωρία των κάτω. Οι εφοπλιστές είναι εφοπλιστές γιατί μπορούν να χέζουν πατόκορφα τα αξιώματα.
Οι ωνάσηδες, οι νιάρχοι, οι λιβανοί και το κακό συναπάντημα, ξεκινούν τις αμαρτίες τους ανάγοντας το συμφέρον τους στην κοινωνική αγκαλιά.
Το κράτος που έχει υπαλλήλους καλά παιδιά μπορεί να διεκπεραιώνει και τα συμφέροντα των κακούργων.
Οι εφοπλιστές υπήρξαν οι νταβατζήδες του πλανήτη. Οι άνθρωποι που κατέχουν όλους τους δρόμους. Όλα τα συναισθήματα και όλες τις καταστροφές.
Τα πλοία τους μεταφέρουν από σιτάρι μέχρι καλάσνικοφ. Από κοντέινερ με τσολιαδάκια μέχρι ηρωίνη και LSD.
Οι εφοπλιστές είναι οι φαρσέρ της εξουσίας και της δύναμης.
Δεν υπάρχουν κυβερνήσεις, συμβούλια, επιτροπές, κοινοβούλια, συντάγματα αλλά εφοπλιστές.
Οι εφοπλιστές δεν είναι ψιλικατζήδες επιχειρηματίες της συμφοράς. Δεν πιστεύουν τίποτε, δεν ελπίζουν τίποτε, είναι ελεύθεροι. Ελεύθεροι να κατακτήσουν τη γη και το διάστημα. Ελεύθεροι να αγοράζουν και να πουλάνε ανθρώπους. Να αλλάζουν τις σημαίες στα πλοία τους όπως αλλάζουν βρακί. Να βουλιάζουν δεξαμενόπλοια, να σπάνε εμπάργκο, να αγοράζουν λιμάνια, χώρες, πλανήτες.
Οι εφοπλιστές είναι οι μαέστροι κάθε κυβέρνησης που στηρίζεται στο κερδοφόρο ψέμα και την δοξασμένη απάτη.
Ξέρουν τα καμώματα της αγέλης όπως ξέρουν να πνίγουν τα ποντίκια μεσοπέλαγα.
Σε μια ρημαγμένη χώρα που ο πρωθυπουργός μοιράζει με τη σέσουλα λεφτά σε εφημερίδες σάιτ, τηλεοράσεις, απ΄την Καθημερινή μέχρι τα νέα του ψαροντούφεκου, απ΄τον σκάι μέχρι τον τοπικό μίζερο τύπο και τις θεούσες του, αφήνοντας τους γλείφτες να κάνουν τη βρομοδουλειά, οι εφοπλιστές παίζουν αλλού το παιχνίδι.
Δεν καταδέχονται ούτε να τον γαμήσουν τον κύριο πρωθυπουργό. Μονάχα να τον χέσουν.
Η μικρή μας πόλη Ή Αφοδευτικό ιντερμέδιο
Μια πελώρια φλυαρία απλώνεται πάνω απ΄τη ζωή, σαν ένας πολύ αποθαρρυντικός αντικατοπτρισμός.
Ακούς, περιμένεις, ελπίζεις. Περιμένεις να οργανωθεί η κακία γύρω σου, σαν στον πόλεμο.
Οι ειδικοί ξέρουν να σε κατευθύνουν στον πιο σίγουρο ατομισμό. Να σε εμβολιάσουν με παραλογισμό, ματαιοδοξία, άγνοια.
Όμως σε βοηθάνε να ξαλαφρώσεις. Χιλιάδες ερευνητές ερευνούν πως θα μαλακώσουνε τα σκληρά μας κόπρανα. Αυτά που γίνονται σαν ατσάλι απ΄το στρες.
Και τότε τα αέρια γίνονται αληθινά πυροτεχνήματα.
Καμιά φορά βεβαίως είναι τόσο σκληρά τα καινούργια σκατά που σε πονά φριχτά ο κώλος.
Είσαι αναγκασμένος τότε να βάζεις βαζελίνη πριν πας στον καμπινέ.
Στη μικρή μας πόλη ακόμα και οι φίλοι με κοιτούν παράξενα και στραβά.
Αγαπούν τη δυσκοιλιότητά τους. Περιμένουν κάτι να συμβεί, μιας και οι πόλεμοι δεν περνούν πια απ΄τα μέρη μας.
Ας ανατινάξουμε επιτέλους την Ακρόπολη
Για τους δεξιούς υπαλλήλους η τέχνη αν δεν είναι χάσιμο χρόνου είναι διακόσμηση.
Οι βροχές οι άνεμοι και οι καταιγίδες της ιστορίας, που σμίλεψαν το μνημείο, συγκαταλέγονται ανάμεσα στους υπερήφανους χορηγούς.
Το μνημείο δεν έχει σήμερα παρθένες και ιερά κρανία, αλλά σκαλωσιές και υπνωτισμένους τουρίστες που πρέπει κι αυτοί ως κατακτητές να πατήσουν πάνω στις ιερές πέτρες τις αγιασμένες απ΄το λίπασμα του δυτικού ιμπεριαλισμού.
Ο τουριστικός στρατώνας που λέγεται Παρθενών υπήρξε ναός, αποθήκη, μπουρδέλο αλλά προβάλετε μόνο ως αρχαίο απολίθωμα μιας παρελθούσης δόξας.
Οι αρχαιολάτρες και οι μικροαστοί αριστεροί παθαίνουν ηλεκτροπληξία με την πραγματικότητα.
Και είναι να απορείς.
Καλά δεν καταλαβαίνουν οι μαλάκες πως οι άνθρωποι που είναι αδίστακτοι στο να βομβαρδίζουν όσους δεν κάθονται καλά, οι άνθρωποι που έχουν γαμήσει λίμνες ποτάμια και βουνά με τα οικολογικά δήθεν λιβανιστήρια της πράσινης μαλακίας, οι άνθρωποι που κάνουν το μαύρο άσπρο, που διακινούν όπλα, πρέζα και ελεημοσύνες θα κωλώσουν στο μάρκετινγκ της αρχαιοπληξίας;
Ο Μακρής ήθελε να ανατινάξει την Ακρόπολη με δυναμίτη, ο Μακρής υπήρξε οραματιστής σε μια κοινωνία γλυκούληδων νοικοκυραίων, γι΄αυτό έφαγε πόρτα απ΄τους φίλους του.
Ο Μακρής έδωσε την πιο διαλεκτική λύση στη διαμάχη.
Ο Μακρής έβλεπε στο μέλλον. Ήξερε πως είμαστε μια χώρα δούλων και γκαρσονιών που περιμένει τον όσιο τουρίστα με το δολάριο και το ρούβλι για να μπορεί να αγοράζει ψωμί το χειμώνα.
Ο Μακρής ήθελε να ανατινάξει το ήδη ανατιναγμένο μνημείο. Ήξερε πως μόνο αν ξεκολλήσεις απ΄τον αρχαίο ένδοξο βούρκο και την παρδαλή σκουριά τότε θα ξαναφτιάξεις πολιτισμό.
Η Μενδώνη είναι η φυσική συνέχεια των πλασιέ και των κατακτητών. Δεν κάνει τίποτε άλλο απ΄αυτό που κάναν αιώνες τώρα όλοι οι αγαπητικοί του ξεσχισμένου κάλλους.
…………………………………………………………………………
Σ.Α.Σ.Α. να ανατινάξουμε την ακρόπολη !
ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ Αριθ. 1
Έχοντας κοινή αισθητική και κοσμοθεωρητική άποψη, πως η καταστροφή κι η θνητότητα της μορφής των όντων περιλαμβάνονται στο περίγραμμα της ολοκλήρωσης της ζωής.
Έχοντας βάλει σκοπό μας την καταστροφή του Παρθενώνος, μ’ απώτερο σκοπό την παράδοσή του στην ουσιαστική αιωνιότητα, που δεν είναι παρά η χωρίς επίγνωση ροή κι η πλούσια σε πιθανότητες αυτόματη μετασκευή της ύλης, που κακώς ονομάζουμε ‘χαμό’.
Αντιπαθώντας τη χρονική και ιστορική κατοχύρωση της Ακρόπολης, σαν κάτι ανήκουστο και ξένο προς τη ζωή.
Νιώθοντας απαραίτητη την ανάγκη της αιωνιότητας στην τέχνη, μόνο κατά τη διάρκεια της ώρας της δημιουργίας.
Καταλαβαίνοντας τον Φειδία, που έδωσε μεν στο έργο χρονοϊστορική υπόσταση, χωρίς όμως να είναι τίποτα παραπάνω στα πλαίσια της υποστασιακής αιωνιότητας, για την οποία δεν υπάρχει χρονική διάρκεια και που γι’ αυτήν ένα δευτερόλεπτο δεν έχει διαφορά από τρία δισεκατομμύρια αιώνες, χάρη στις βουλητικές της ιδιότητες και στη δυναμική της χροιά, που μόνο στ’ άτομα νοούνται και κανέναν δε νοιάζει ο αριθμός των ατόμων αυτών.
Μισώντας τον Εθνικό Τουρισμό και τις εφιαλτικές- φολκλόρ αρθρογραφίες γι’ αυτόν.
Νομίζοντας πως κάνουμε μια ανώτερη καλλιτεχνικά πράξη, όντας σίγουροι πως όλη η γελοία και ψεύτικη επιβίωση όχι μόνο δε συγκρίνονται, έστω και μειονεκτώντας, μ’ ένα λεπτό ενεργητικής δράσης κι απόλαυσης, αλλά και καλλιτεχνικά είναι βλαβερή, προετοιμάζοντας ερασιτέχνες περιηγητές και ευνούχους.
ΑΠΟΦΑΣΙΖΟΥΜΕ
Να θέσουμε ως σκοπό μας την ανατίναξη αρχαίων μνημείων και την προπαγάνδα κατά αυτών.
Πρώτη καταστροφή ορίζεται η ανατίναξη του Παρθενώνα, που μας έχει κυριολεκτικά πνίξει.
Η προκήρυξη αυτή δεν αποσκοπεί παρά να δώσει ένα μέτρο απ’ το σκοπό μας. Είναι ένα βλήμα που ξεκινάει με λίγες πιθανότητες για στόχο τους πολλούς, μα δεν που επιζητάει παρά ελάχιστους.
Γιώργος Βασιλείου Μακρής
Γενικός Διοργανωτής της ΣΑΣΑ (Σύνδεσμος Αισθητικών Σαμποτέρ Αρχαιοτήτων).Νοέμβριος 1944
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 