Ο μεγάλος σεβντάς ή ιστορία χωρίς πλοκή

Για να καταλάβω αυτό που διαφέρει από μένα χρειάζεται αγάπη.

Ο χώρος της γραφής είναι ένα καμαράκι που λειτουργεί ως καταφύγιο
φλογίζοντας όλες μου τις απασχολήσεις που απαιτούν απαραβίαστη μοναξιά.

Οι λέκσεις μεταξύ έρωτος και πολέμου διαλέγουν το μύθο.
Ακριβώς διότι, κατάκτηση, σαγήνη, αιχμαλωσία, είναι λέκσεις πολέμου και έρωτος.

Πενθούμε την εικόνα που χάσαμε παρότι η εικόνα πεθαίνει για να ζήσουμε εμείς.

Τις παιδικές αρρώστιες της γραφής τις πέρασα
Μα τα αφροδίσια θα τα κουβαλώ μέχρι τον τάφο.

Βρίσκομαι αιδώ!

 

Μου είπε το γλυκόλαλον αιδοίον
Δεν υπάρχει θέμα. Βρίσκομαι αιδώ! Βρίσκομαι πάντα αιδώ!
Το είπε κι ο Ρεμπώ

Μάτια αυγά τηγανιτά

Οι φίλες μου
προσφέρθηκαν
να φτιάξουνε αυγά
Μάτια αυγά τηγανιτά
Μα είδα στο βλέμμα τους
τι θέλαν για μετά
Κι αρνήθηκα ευγενικά
λέγοντας πως
Θα φάω έξω τελικά…

Συνεισφορά στο πείραμα CERN ή κυνηγώντας το σωματίδιο του θεού που πάει γαμιώντας

Κι αν είναι η επίμονη στύσις
Που διαστρέφ
Ει τις όψεις!
Κι αν σε κάνει να βλέπεις χοάνας
Στοάς και προσόψεις αν
Ο θεός κουμαντάρει τους όρχεις
Κι αν έχει δίκιο ο Μάτριξ
Κι αν δεν υπάρχει ότι νιώθεις
Κι αν προσποιούνται τα σπέρματα στύσεις
Κι είν’ όλαυτά θεικές ψευδαισθήσεις!

ω Μετανοείτε χωριανοί
Η Δευτέρα παρουσία μια Τρίτη θα’ ρθεί!!

Αύγουστος

θα αμπαρώσω απόψε την καρδιά μου
απo τη βέβηλη εισβολή των πειρασμών
στα σκέλια κάποιας θα καλπάσω
παίρνοντας το ξημέρωμα για λύτρα τα υγρά της
καθώς
Αύγουστος άπατρις ξιφήρης
γονυπετής του αιδοίου
βέβηλος λάγνος σοδομάκιας 
που φωνασκεί συμπόσια ελληνικά
μαστίχα Χίου κολλημένη σε χειλάκια

ω τα φριχτά τα τραύματα από βλέμματα
ω τα ανοιχτά τα σκέλια αφηνιασμένα
καταπάνω του φαλού
ω  λαιμητόμοι αρχιερείς
ανάσκελα προσφέροντας
απ’ το ιερό αιδοίον σας
μεταλαβιά την καύλα σας
τα πορφυρά σας χείλη
την κάψα υπερασπίζοντας του θέρους
τη λαμπερή αλφαβήτα των μηρών
που εν ριπή οργασμού αχνίζουν λέξεις
κι αγκομαχητά
στύσεις ανίατες
για ποιήματα μελλοντικά που θα διαβάζονται
σε κάποια βηθλεέμ ερωτική
σε κάποιον γαμιστρώνα ιερό.

Αγιογραφία για τον διάβολο Pablo Picasso

(απόσπασμα)

Φόρεσε
το
καπέλο
του
ο ρεαλιστής
ζωγράφος
Άλειψε
το κορμί
της αγαπημένης του
με
τα
τρομαχτικά
χρώματα
της αγάπης
Ζωγράφισε
στους
γοφούς
της
μαύρα
πουλιά
Φωταγώγησε
το
κεφάλι
ενός
αλόγου
Έκανε
μάγια
στις
μπαλαρίνες
Με
την
κραυγή
του
από
τέμπερα
Έλιωσε
το
σκοτάδι
και
τα
ξέφωτα
Κι
Άρχισε
να
αιμοραγεί
με
κοριτσίστικες
φωνές
Με
τα
νύχια
του
να
ξεκοιλιάζει
τους
μουσαμάδες
Με
τη
μαύρη
του
σκιά
λεπίδι
Με
τη
λάμπα
στο
χέρι
και
τις
φτερούγες
του
ανοιχτές
στον
πόθο
Κοιτάζεται
στον
καθρέφτη
της
λύσσας
Πυρωμένος
απ’ το
δαυλί
της
σιωπής
Θέλει
να
ξέρει
όλα
τα
κόκκαλα
της
ράχης
Όλους
τους
πόρους
απ’ το
δέρμα
Ελπίζοντας
στο
βέβαιο
θάνατο
του
έρωτα