Απ΄τη μουρμούρα του λάιφ στάιλ ξεπετάγονται οι πιο λαχταριστές πολιτικές μπαλαρίνες. Οι πιο έντιμοι λεχρίτες.
Η κατανάλωση κυβερνά πια ολοκληρωτικά αυτόν τον μάταιο κόσμο. Καταναλώνουμε πολιτική όπως καταναλώνουμε πολιτισμό, όπως καταναλώνουμε διακοπές ή κοινωνική ασφάλιση. Κυρίως όμως αυτό που καταναλώνουμε σε τεράστιες ποσότητες είναι θέαμα.
Μέσα σ’ αυτό το υπερ-καρναβαλικό θέαμα πηγαινοέρχεται το πιο σπουδαίο σκιάχτρο του κεφαλαιοκράτη. Η ανεργία, μια δουλειά με πολύ μέλλον, που έχει φτιάξει το πιο σκληρό και αδιαπέραστο ανάχωμα απέναντι στην ανθρώπινη ανάγκη.
Ο αριστοφανικός Αλμπέρ Κοσερί, συγγραφέας του «Ζητιάνοι και Περήφανοι», ένας από τους μεγαλύτερους σύγχρονους συγγραφείς της Αιγύπτου, έγραψε την καυστική νουβέλα: Οι τεμπέληδες στην εύφορη κοιλάδα.
Τι ακούω;» βόγγηξε ο γερο-Χάφεζ. «Θες να δουλέψεις; Και γιατί σε παρακαλώ; Τι σου φταίει σε τούτο το σπίτι; Αχάριστε γιε! Τόσα χρόνια σε ντύνω και σε ταΐζω και να το ευχαριστώ σου! Θέλεις να μας κάνεις ρεζίλι στη γειτονιά;»
Η τεμπελιά, σ’ αυτήν την συναρπαστική αιγυπτιακή φαμίλια, δεν είναι ελάττωμα αλλά καλλιεργείται με χίλιες φροντίδες σαν ένα σπάνιο άνθος.
Γιατί η εργασία είναι ντροπή, κίνδυνος, φθορά του σώματος και της ψυχής, παγίδα μιας πολιτείας που σου στέλνει τον χωροφύλακα και σε γραπώνει σαν επαναστάτη, ή βάζει και σε πατάνε μέσα στους επικίνδυνους δρόμους της τα τέρατα της συγκοινωνίας.
Μόνη διέξοδος ο λήθαργος, μοναδικό έμβλημα το «Κοιμηθείτε γιατί χαθήκαμε».
Σήμερα όλοι οι επαγγελματίες ζυμωτές της κοινής μας βλακείας μας ψιθυρίζουν το κοιμηθείτε γιατί χαθήκαμε. Μας μιλάν για το νέο και το γαμάτο που έρχεται αλλά αυτό δεν είναι τίποτε άλλο απ’ το παλιό μασκαρεμένο και δόλιο, το παλιό άχρηστο και εγκληματικό, το παλιό σάπιο και μεταστατικό.
Τις μεταμορφώσεις του παλιού που πλασάρονται ως κάτι νέο και ρηξικέλευθο τις αναλαμβάνουν διαφημιστές σαν αυτούς που πουλάνε σοκολάτες σε διαβητικούς και γαριδάκια σε καρδιοπαθείς.
Όμως ετούτη εδώ η συνθήκη αποξένωσης του ανθρώπου απ’ την παραγωγή με νομοθετικά διατάγματα δεν είναι παρά η ακραία μετάλλαξη του είδους.
Το σύστημα πρόνοιας στην Ελλάδα από το 2000, αλλά και στην Ευρώπη αρκετά χρόνια πριν, μετατράπηκε σε υπηρεσία επιδομάτων.
Σήμερα οδεύουμε από την υπηρεσία επιδομάτων στην υπηρεσία πληροφοριών.
Εκατομμύρια ανέργων φτάνουν να ζουν υπό καθεστώς διαρκούς απειλής ακόμα και σε ότι αφορά εκείνη την περιοχή των κοινωνικών δικαιωμάτων που έχουν αποκτηθεί με τη συμβολή τους.
Μέσα στις επαναληπτικές και επαναλαμβανόμενες Κρίσεις οι εργάτες μετατρέπονται από άνεργοι σε φτωχούς που χρίζουν βοηθείας.
Το δημοκρατικό κόμμα των ΗΠΑ που κάνει εξαγωγή δημοκρατίας προχώρησε ένα άλμα μπροστά, φτιάχνοντας ένα σύστημα δημοτικής πρόνοιας. Σύστημα, που έιναι θέμα χρόνου η τεχνογνωσία του να φτάσει μέχρι τις δικές μας ραχούλες είτε από δεξιό είτε από αριστερό γκόμενο.
Το αποτέλεσμα του τραβολογήματος των ανέργων σε ένα σύστημα δημοτικής πρόνοιας υπήρξε η δημιουργία μιας στρατιάς ανθρώπων υποχρεωμένων να ζητιανεύουν ελεημοσύνη από κάποιον γραφειοκράτη ή από κάποιον άθλιο ντόπιο ρεμπεσκέ που κρίνει τις ανάγκες του άλλου στηριγμένος στη βάση υποκειμενικών εντυπώσεων.
Οι άνεργοι μπορούν να έχουν κοινωνική ασφάλιση μόνο εφόσον καταφέρουν να πείσουν τον αρμόδιο, σε μια πρόσωπο με πρόσωπο συνέντευξη, το οποίο με τη σειρά του οδηγεί σε μάζες ανθρώπων πρόσφορων σε κάθε είδους εκβιασμό.
Με νόμο πια, αν θες, μπορείς να δουλεύεις δεκάξι ώρες τη μέρα δηλαδή είκοσι και με νόμο πια, επειδή θα μπορείς να δουλεύεις είκοσι ώρες τη μέρα θα μπορείς και να εκβιάζεις, είτε αυτόν που εργάζεται μέχρι θανάτου είτε αυτόν που δεν πρόκειται να εργαστεί ξανά μέχρι θανάτου.
Η διαχείριση της ανεργίας και των επιδομάτων στην πλάτη των ανέργων, οι οποίοι πια δεν χαρακτηρίζονται άνεργοι αλλά φτωχοί, είναι ο καθοριστικός παράγοντας της συνειδητής δημιουργίας αυτού του συστήματος διαχείρισης της ανεργίας στην κατεύθυνση του προλεταριακού κατακερματισμού.
Καμία σημασία δεν έχει αν αυτό θα το καταφέρει η μαύρη ή η ροζ δεξιά. Χέρι-χέρι παν κι οι δυό. Κράταμε να σε κρατώ.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 