Εδώ γαμούν αρσενικούς κι εσύ γυρεύεις νύφη

Το Αρσάκειο υπήρξε ένα μεταβιομηχανικό ίδρυμα εκπαίδευσης στελεχών του κράτους και της κρατικής μηχανής(άλλο το κράτος, άλλο η κρατική μηχανή).

Το σχολείο σύμβολο, το εκπαιδευτήριο κόσμημα, το παλατάκι της γνώσης μιας τάξης που προσπαθούσε να ξύσει από πάνω της εγκλήματα και εγκλήματα, μαυραγορίτες και μαυραγορίτες. Θέατρο, γλώσσες, ταξίδια, κοσμοπολιτισμός.

Η ελληνική παιδεία των δυο πόλων. Απ’ τη μια το Μπάκιγχαμ κι απ’ την άλλη η παράγκα του καραγκιόζη. Και τα δυο σχολεία. Το ένα ιδιωτικό με ότι σημαίνει αυτό και το άλλο δημόσιο και καταϊδρωμένο, πολλές φορές αποθήκη ή πάρκινγκ ανθρώπινων υπάρξεων που οι γόνοι τους έτυχε να γεννηθούν στις λάσπες που έγιναν τσιμέντο, δουλεύοντας σαν χαρούμενοι σκλάβοι στις φάμπρικες που έστηναν με κρατικά πάντα δάνεια οι πατεράδες των παιδιών που πήγαιναν στα φιλελεύθερα κολέγια και στα καθεστωτικά Αρσάκεια.

Ο νεωτερικός τόνος που άρχισε να δίνει στον καπιταλισμό η μεταψυχροπολεμική κατάσταση, έκανε τα Αρσάκεια σχολεία εταιρία και μάλιστα εταιρία φιλεκπαιδευτική, προθέτοντας αυτό το φιλελέ πρόθεμα στην ταμπέλα, θέλοντας έτσι κι αλλιώς να δείξει και να καταδείξει πως διαφέρει απ’ τα υπόλοιπα σχολεία της δημόσιας πλέμπας που, θεωρώντας τα και αντιμετωπίζοντάς τα ως βουστάσια άρχισε με πολιορκητικούς κριούς τα ιδρύματα και τα παιδαγωγικά ινστιτούτα να τα ελέγχει και να τα κατευθύνει με αριστοτεχνική μαεστρία.

Το ποια μαθήματα θα διδαχθούν, το ποια βιβλία θα γραφούν, το ποιοι θα τα γράψουν, αν θα φοράμε στολές ή αν θα κάνουμε προσευχή, άρχισαν να καθορίζονται από στελέχη που ξεπήδησαν μέσα απ’ αυτό το σπουδαίο εργοστάσιο κατασκευής και ελέγχου των υπηκόων.

Απ’ τις απαρχές του νέου ελληνικού κράτους η δομή της εκπαίδευσης στηρίχτηκε στον ευρωπαϊκό λογιοτατισμό και στην φθονερή μοναρχία που λειτουργούσε σαν αριστοκρατικός τοποτηρητής των ξένων συμφερόντων, περιφέροντας μιαν εικόνα γκλαμουριάς και μεγαλείου πίσω απ’ τις φυλακές τα ξερονήσια και τις εκτελέσεις.

Οι οργανωμένοι διανοούμενοι, τουτέστιν οι πουτάνες πολυτελείας της ακαδημίας, που, ο έξυπνος αστός τεχνοκράτης τους έχει βάλει στο βρακί μας ως μέντορες είναι σήμερα οι σοφοί που δουλεύουν υπερωρίες στα γραφεία της εξουσίας. Μα τα γραφεία της εξουσίας έχουν και φαρδιά μεγάλα κρεβάτια.

Βεβαίως απ’ τα βυζαντινά εγκλήματα και τις ιερές αιμομιξίες φτάσαμε στις σεμνοκαβλωμένες θεούσες και την άθενς βόιζ. Στο Λιγνάδη και στην Μενδώνη. Στον Μπαμπινιώτη και στον Τσιόδρα. Στις εκκλησιαστικές μικιό που ταξινομούν το ανθρώπινο κρέας ανάλογα με τη ζήτηση.

Όμως εκεί που υπάρχει εξουσία, δηλαδή διαχείριση του πλούτου υπάρχει μιαν άλλη ανθρώπινη φύση και μιαν άλλη ανθρώπινη κατάσταση.

Η μέθη που σου προκαλεί το να μπορείς να γαμείς με τα λεφτά σου δεν έχει κανένα όριο. Και ο πονηρός κύριος Μπαμπινιώτης που διαχειρίζεται όλο αυτό το νταβατζιλίκι του αρχοντοχωριάτη εφοπλιστή και της κουστωδίας του, ξέρει πως κάτω απ’ τα περσικά γνήσια χαλιά βρίσκονται βιασμένοι, καταγαμημένοι και δολοφονημένοι.

Λίγο πολύ όμως ετούτα είναι γνωστά όχι γιατί τα αποκαλύπτει η έντρομη αστική δημοσιογραφία αλλά γιατί φαίνονται κι όποιος θέλει να τα δει τα βλέπει.

Ξέρουμε πως, όλα μεταφράζονται σε επενδύσεις και κέρδη. Ξέρουμε πως, αυτή η νέα κατάσταση δεν είναι παρά η νεοχούντα που φέρνουν οι μητσοτάκηδες, οι ευλογημένοι του θείου Σαμ, με μιαν αστυνομία που λειτουργεί ως στρατός κατοχής, με μιαν αντιπολίτευση στρατευμένη στα ίδια συμφέροντα, τη διασφάλιση δηλαδή των όρων μιζέριας του προλεταριάτου και την εγγύηση του θανάτου της μεσαίας τάξης που ξέφυγε, κι απ’ τις άκρες της κανονικής κατανομής άρχισε να σκαρφαλώνει στο μεγάλο βυζί της υπεραξίας.

Ο σοφός παππούς όλων μας διαλάλησε πως, Εν το παν. Μέσα λοιπόν σ’ αυτό το λαμπρό παίγνιο, λόγιοι και λόγιες του καιρού μας, ελεύθεροι άνθρωποι που αυτοδιαφημίζονται ως τέτοιοι, μέντορες και σοφοί δάσκαλοι δημιουργικής γραφής-με το αζημίωτο, 300 ευρώ το κεφάλι-ξεπλένουν το σύστημα και τους μηχανισμούς του καταδικάζοντας τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται.

Εδώ δεν εξαγοράζεται κάποιος με χρήμα κρατικό ή μη χρήμα, αλλά με άλλους πιο επιδραστικούς μηχανισμούς.

Απ’ το νομικό Θανάση Πλεύρη-ποιός μας επέβαλε άραγε αυτό το σίχαμα και τον μπαμπά του που κοιμάται αγκαλιά με τον Φύρερ!-μέχρι το διανοούμενο Θανάση Τριαρίδη, μυρίζει σίγουρα καμένο ανθρώπινο κρέας αν όχι καμένο ντουί μέσα στο δώμα της ανθρώπινης λογικής.

Ονόματα που παίζουν ρόλους και ρόλοι που ψάχνουν ονόματα για να ζωντανέψουν.

Ένα κράτος που θα ήθελε να εκτελέσει πολλούς από μας, όχι γιατί είμαστε βίαιοι και γιατί έχουμε όπλα-σιχαινόμαστε και τα όπλα και τους στρατούς-αλλά γιατί ελευθερία και δημοκρατία για μας σημαίνει αποκλειστικά και μόνο κοινοκτημοσύνη και όχι εκμετάλλευση άγρια χυδαία δολοφονική.

Όταν ταυτίζει ο διανοούμενος Τριαρίδης το θύμα με τον θύτη, τον θύτη που τον ξέρουμε καλά, απέξω κι ανακατωτά, έχει περάσει ήδη στη μεγάλη σφαίρα των υμνητών της αιώνιας σφαγής που καταδικάζει.

Είναι ο ίδιος, η συγκολλητική ουσία της καταστολής, αυτής της καταστολής που μας έρχεται απ’ τους χουντικούς διανοούμενους που κρατούσαν ίσες αποστάσεις απ’ το βασανιστή και τον βασανιζόμενο. Απ’ τον Μάλλιο και τον Παναγούλη. Απ’ τον Γουέλς και τις εκατόμβες νεκρών.

Είναι ο ίδιος, η συγκολλητική ουσία της καταστολής, αφού τον απεργό πείνας τον έχεις βαφτίσει χασάπη και τον περιφέρει ήδη σαν πτώμα μέσα στην ιδεολογική χαβούζα που ονομάζει δημοκρατία, λέγοντας και ξαναλέγοντας την πιο μεγάλη μπούρδα με χορηγό την αμερικάνικη πρεσβεία, πως, η δημοκρατία δεν είναι εκδικητική και ως εκ τούτου πρέπει να παρέμβει, όχι μόνον για κάποιον ανθρωπιστικό λόγο αλλά για να μην καεί δήθεν η Αθήνα.

Στην ουρά του Μπαμπινιώτη και της Αρσακειάδος κυρίας Μενδώνη βρίσκεται όλος αυτός ο συρφετός του νεοδοσιλογισμού που κρατάει ίσες αποστάσεις.

Απ’το protagon.gr μέχρι την άθενς βόιζ και την Καθημερινή.

Ετούτη η ηθική στάση, το να ξεπλένεις δηλαδή μ’ αυτό τον τρόπο τα βαριά εγκλήματα της κρατικής εξουσίας, αλλά κυρίως να ενισχύεις τη βουλισιαρχία του καπιταλιστή με αγνόλογα και χίπικες γλύκες, θαρρείς φυτρωμένα στις γλάστρες της κοινής μας μιζέριας, οδηγεί σίγουρα σε ένα μέλλον λαμπρό, όπου η μαμή της ιστορίας θα πάρει πάλι τη θέση της μπροστά στο μεγάλο μαδημένο μουνί της ανθρώπινης ταλαιπωρίας.

Καταδικάζουν τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται, οι νέοι διοικητές στρατοπέδου

Καταδικάζω τη βία απ’ όπου κι αν προέρχεται
λέει ο Θανάσης Πλεύρης ο φασίστας
λέει ο Θανάσης Τριαρίδης ο αναρχικός πως
ο Κουφοντίνας είναι χασάπης
μα η δημοκρατία μας δεν εκδικείται
ταΐστε τον λέει, μπουκώστε τον
με μπριζόλες και μπιφτέκια για να ζήσει
μη γίνει ήρωας μη καεί η Αθήνα
μη καεί το εθνικό μας θέατρο
που παίζει τα έργα μου στους καλούς μπουρζουάδες
ταΐστε τον δολοφόνο το σιχαμένο
η δημοκρατία μας δεν εκδικείται
λέει ο Θανάσης Πλεύρης ο φασίστας
λέει ο Θανάσης Τριαρίδης ο αναρχικός
Όμως μέχρι τώρα οι δυό δημοκράτες Θανάσηδες
κάτι ακριβό παζαρεύουν
πάνω απ’ το πτώμα του χασάπη
που τράβηξε απ’ το μπράτσο του την πεταλούδα
Ένας καβγάς για κάποιο δαχτυλίδι
Ώσπου έρχεται καιρός που
η φιλονικία ξεχνιέται
Και του καθενός η ζωή καταλήγει
Ένα εντελώς κερδοφόρο παιχνίδι
Να, οι νέοι διοικητές στρατοπέδου της φάμπρικας
Ο κύριος Θανάσης Πλεύρης ο φασίστας
Ο κύριος Θανάσης Τριαρίδης ο αναρχικός
Ο κύριος Τζήμερος ο φιλελεύθερος
Η κυρία Σώτη ή άσωτη

SALO Ή Τα κατά εξουσίας πάθη

Ο πατερούλης των δεξιών Αδόλφος Χίτλερ έλεγε πως η νεολαία δεν έχει ανάγκη από ιερά δάση αλλά από στάδια. Τα στάδια είναι η σκάφη που πλάθεται η συνείδηση της μάζας.

Απ’ τα ιδρωμένα βρακιά των αποδυτηρίων μέχρι τις παρελάσεις οι φασίστες ξέρουν πως, μέσα στα στάδια φτερουγίζει η κοινή νεύρωση της δύναμης που γίνεται ρατσισμός, άρα αφανισμός του διαφορετικού.

Στα στάδια μάντρωνε τη γερμανική σύφιλη του τρίτου ράιχ κι από κει ξεκινούσε κάθε φορά ο γερμανικός πατριωτισμός για να φτιάξει σαπούνια και οικοδομικά υλικά με το κρέας και τα κόκαλα της ανθρώπινης σάρκας.

Στα στάδια μακριά απ’ τα ιερά δάση σταυρωνόταν ο Διόνυσος και καταγγέλλονταν η λατρεία του ως μη αρία απ’ τους στρατηγούς που γεννήθηκαν απ’ το αυγό του μεγαλοϊδεατισμού που έφερναν τα απόνερα του αρχαίου ελληνικού πνεύματος.

Μια αρχαιολατρία που βρικολάκιασε στα πανεπιστήμια και στα ερευνητικά κέντρα, σπρώχνοντας στο έγκλημα κάθε φιλήσυχο γερμανό που καβάλαγε το ασέλωτο άλογο της εκστρατείας προς την κόλαση.

Όλοι οι μεγάλοι φασίστες της ιστορίας μιλάνε για μεγάλη πατρίδα η οποία για να είναι μεγάλη πρέπει να διαθέτει κτηνώδη δύναμη. Η κτηνωδία της δύναμης καθρεφτίζεται στα πρόσωπα της εξουσίας.

Ακόμα και τα πιο ατάλαντα πολιτικά γιουσουφάκια, αυτά που ξεπετάχτηκαν απ’ το παχύ έντερο του κομματικού σωλήνα που γονιμοποίησε ο οικονομικός ολοκληρωτισμός των καπιταλιστικών συμφερόντων, λειτουργούν ως μικροί φυρερίσκοι με απόλυτη ψυχρότητα και χειρουργική ρώμη.

Ξέρουν πως οι οπαδοί και οι πελάτες τους συγκινούνται από κάθε νεκραναστημένο σκιάχτρο κάνοντας τα μυθεύματα παθολογικά πολιτικά πάθη.

Η πατρίδα η θρησκεία και η οικογένεια αποτελούν την βασική τριαδική παρτούζα του ολοκληρωτισμού, δηλαδή του μαντρώματος.

Αν οι γερμανοί μαντρωθήκαν μ’ ένα και μόνο σφύριγμα γύρω απ’ τον τσοπάνη τους, σφάζοντας πρώτα τα δικά τους αδέρφια που κάνανε αντίσταση, οι υπόλοιποι ευρωπαίοι σφήνωσαν τη συνείδησή τους μέσα στις αυτοκρατορικές μίτρες, τα παπικά διατάγματα και τους κατρουλιάρηδες πατριάρχες.

Οι εξουσίες των αστικών δημοκρατιών δεν είναι πια οι ξεπεσμένοι αριστοκράτες αλλά η οργανωμένη λατρεία της δύναμης και της αριστείας.

Κανείς δεν μπορεί να πάρει χαμπάρι πως η ουρά ετούτης της συνθήκης που ορίζει η δύναμη και η αριστεία είναι η ιερά παιδεραστία.

Ο ξεκολιασμός στον αρχαίο κόσμο ήταν απότοκο της δύναμης, ήταν η υπογραφή της εξουσίας στον άτριχο παρθενικό κώλο των νέων ανθών και καμιά παιδαγωγική μέθοδος δεν υπήρχε πίσω απ’ τον θεσμικό βιασμό των αρχαιοελλήνων.

Δεν υπάρχει, ούτε υπήρξε, εξουσία που δεν ήταν παιδεραστική.

Ακόμα κι αυτοί οι “ηθικοί” άντρες της εξουσίας, που δεν βάζουν την ψωλή τους με τη βία μέσα στα άγουρα αιδοία των αγοριών και των κοριτσιών και το παίζουν τιμητές και δικαστές, ξέρουν πως η θεσμοθετημένη εκμετάλλευση που προστατεύει τον δυνατό είναι η μαμή κάθε βίας ανθρώπου προς άνθρωπο.

Και ξέρουν και φοβούνται πως, αν οι υποτελείς επιστρέψουν στον χαμένο τους παράδεισο, δηλαδή στη φύση και στην ελευθερία, μακριά απ’ τον οχετό της άμορφης κοινωνικής μάζας τότε θα χάσουν και την εξουσία και τον ύπνο τους.

Ακόμα κι όταν μουρμουράς εγώ σ’ ακούω, Σφυροδρέπανο

Ακόμα κι όταν μουρμουράς εγώ σ’ ακούω, Σφυροδρέπανο
εγώ ο άμετρος που ζω μετρίως
εγώ που γράφω αρειμανίως
-για ηδονισμούς άνευ ορίων-
εγώ που έβαλα το άγιο πνεύμα στον πρωκτό μου
αναπτερώνοντας το ηθικό μου
ανακηρύσσοντας την παρά φύσιν μου Αγία
εγώ ο εγώ, που δακρύζω όταν σκέφτομαι
την αυτοκράτειρα Σοβιετία
τη γυμνούλα μου ρωσίδα
πριν την κάνει ο Πούτιν πουτανάκι του
πριν κατουρήσει ο καπιταλιστής μες στο μουνί της σκλάβας
πριν ο Οιδίπους το απόβρασμα αφήσει τους αφρούς του
εις τον γαμήλιον κρίνον της μητρός του

Η λύσσα μου λύσσαξε

Η λύσσα μου λύσσαξε και με δάγκωσε
-όταν αγαπάς πρέπει να φεύγεις-
το έγραψαν οι ποιητές στις εφημερίδες
η ζυγαριά στο φαρμακείο με δείχνει γίγαντα
με δείχνει εραστή
και τα ψηφία ανεβοκατεβαίνουν σαν αδιάφορα πιόνια
ανησυχώ, τα παίρνω στο κρανίο
ξέρω πως τα δάχτυλά μου μπορούν να διεγείρουν όλους τους ζωντανούς υμένες
να συγκινήσουν συγγενείς ασυγκίνητους
μα, τα δάχτυλα ετούτα είναι η φωνή του θεού
κοιτάζουν πάντα το αντικείμενο του πόθου μέσα στα μάτια
θωπεύοντας τον πιο βαθύ σπασμό

Σαρξ μία

Η γιορτή της επιστροφής στο να είμαστε ένα ή στο να γινόμαστε ένα ανάγεται στην αντίφαση τού να είμαστε μετέωροι. Αν δεν αποδεχτείς το μετεωρισμό έχεις ολοκληρωτικά απωθήσει τον έρωτα. Μπορεί να γράφεις ποιήματα γι’ αυτόν και να μυρίζεις το γλυκό του αίμα στα ρουθούνια των πιο ντελικάτων εραστών, μπορεί να τον νιώθεις σαν ένα πέπλο ρομαντισμού πάνω στις χίλιες νύχτες μοναξιάς που σου προκαλούν ανατριχίλα. Χτες, σήμερα, αύριο. Πάλι ο χρόνος ανακατεύει την τράπουλα. Πάλι ο χρόνος μοιράζει το τυχαίο που μας αναλογεί. Μετέωροι σκλάβοι του χρόνου και του έρωτα, κοιτάζουμε τη ζωή δολωμένοι απ’ το ίδιο αγκίστρι. Περάσαμε απ’ τη Ρώμη και την Αθήνα, δουλέψαμε χρησιμοποιώντας τη γλώσσα των κατακτητών, αφού, όταν τέλειωνε η εξερεύνηση άρχιζε ο όλεθρος και η αρπαγή. Έχουμε μέσα μας το αίμα εκείνων που πέθαναν για την πίστη τους, παίρνοντας την ηθική στα σοβαρά, μη αφήνοντας τίποτε αθυσίαστο μπροστά στα τριχωτά παπαδίστικα πόδια της. Ακόμα και αυτό, το να γίνουμε ένα και να σμίξουμε σαν ένα, το κάναμε συμβόλαιο νομικό, δεμένο απ’ το αγκωνάρι μιας ασφάλειας και μιας προστασίας που μας θέλει δια βίου νεκρούς και μετά θάνατον νεκραναστημένους. Όμως μια δύναμη δική μας, εσωτερική και απροσπέλαστη, δεν μας επιτρέπει να παραμείνουμε στο παλιό και σάπιο χώμα, ριψοκινδυνεύουμε λοιπόν την αναχώρηση, βάζουμε τους εαυτούς μας στο παιχνίδι, ο κόσμος παραμένει ανεξερεύνητος και άγνωστος, μυθικός και μυστηριώδεις, εκείνο το μεγάλο κάλεσμα της φύσης, εκείνος ο ανεκπλήρωτος πόθος της αιώνιας επιστροφής, δείχνοντάς μας πως αξίζει να χαθούμε παρά να καταντήσουμε ανάπηροι και φαρμακεροί.       

Ηδονές και μάχες

Είναι μέσα μου ο Διόνυσος κι ο Εσταυρωμένος και πλακώνονται στις μπουνιές. Ο ένας καταβροχθίζει τον άλλον. Δεν υπάρχει καμία ηθική στους καυγάδες που διεξάγονται εντός μου. Η αισχρότητα δεν είναι υποταγμένη σε κανένα σκοπό. Και πάλι η τύχη μοιάζει να κυριαρχεί. Η τύχη θα παίξει πάλι το ρόλο της στην αταξία των μέσα πολέμων, η τύχη συντονισμένη με τη ζωτική ορμή του ζώου που καταπιέστηκε, θα ανθίσει κάτω απ’ τα ρουθούνια της αρετής. Η τύχη θα ζευγαρώσει τον αισθησιασμό με το έγκλημα, τη γιορτή με το πένθος και τη θυσία με το όργιο. Η τύχη θα με κάνει συμπαθή παρακμία και θα με καταγράψει στις λογιστικές φυλλάδες του συμπαντικού γίγνεσθαι, πέρα απ’ το καλό και το κακό. Πέρα απ’ τα ανθρώπινα όρια στα οποία είμαστε εγγεγραμμένοι απ’ την πρώτη στιγμή που θα μας τυφλώσει το πρώτο φως. Η τύχη είναι αυτή που με κάνει να αφηνιάζω, κάθε φορά που, μη μπορώντας να αποδεχτώ το πεπρωμένο που με υποχρεώνει να ζω σαν υπαλληλάκος, αποκτώ εκείνο το ανεξιχνίαστο βάθος ενός υβριδικού είδους που ονομάζεται καλλιτέχνης.

Κατά του δαίμονα εαυτού

Η τύχη μάς εμπνέει αυτό τον ευσεβή τρόμο όταν τα ζάρια κατρακυλούν έξω απ’ τον κόσμο. Όταν η μαγεία του παιχνιδιού φτάνει πιο γρήγορα στο κακό. Και το αίσθημα γίνεται αγωνιώδες, καταλήγοντας στα πιο μεταφυσικά μισοσκόταδα. Όμως, οι στρατηλάτες που αποφασίσαμε να γίνουμε ή οι στρατηλάτες που αναγκαστήκαμε να γίνουμε, θα εξαντλήσουν μέχρι τέλους το κατακάθι όλων των καταραμένων δυνατοτήτων της τύχης. Ανάποδα απ’ τη λογική που υπολογίζει το καθαρό μας συμφέρον, όντας η ίδια εχθρική προς την επιθυμία υπέρβασης των ορίων, η τύχη μας βγάζει τη γλώσσα, μας κάνει συμπαίκτες στην κοροϊδία. Η τύχη θα τρέξει να σκαρφαλώσει γρήγορα στην κορυφή ακόμα κι αν είναι μεταμφιεσμένη σε δυστυχία. Όμως η κορυφή αυτή είναι πάντα η κορυφή που ορίζει η επιθυμία. Κι αν υπάρχει κάτι, όταν κατακτάς αυτή την κορυφή, που σε κρατά μακριά απ’ το βίτσιο και το έγκλημα, αυτό είναι ο πόνος. Ο βαθύς πόνος μάς γλιτώνει πάντα απ’ την αγριότητα της τύχης και τους κανόνες του παιχνιδιού. Κι όσοι μάς προστάζουν πριν απ’ όλα και πάνω απ’ όλα να κερδίσουμε τον έλεγχο του εαυτού μας, μας ωθούν σε μια περίεργη αρρώστια. Δεν μπορούμε πια να εμπιστευτούμε κανένα ένστιχτο ή ελεύθερο πέταγμα. Αγρυπνούμε εναντίον του εαυτού μας οπλισμένοι, πάντα με διαπεραστικά και δύσπιστα μάτια, αιώνιοι φύλακες του κάστρου στο οποίο έχουμε κλείσει τον εαυτό μας. Όμως είμαστε παίχτες των ζαριών και της τύχης. Μάθαμε να παίζουμε και να κοροϊδεύουμε όπως παίζει και κοροϊδεύει κανείς. Μήπως όμως δεν κοιμόμαστε σ’ ένα μεγάλο κρεβάτι για ύπνο και για έρωτα; Μήπως όμως δεν καθόμαστε σ’ ένα μεγάλο τραπέζι για παιχνίδι και κοροϊδία;

Street work Ή περί άσπρης μέρας

Το σύστημα διατηρεί με το σουγιά στο στόμα, τη συνθήκη τού να υπάρχουν άστεγοι και να πολλαπλασιάζονται με εκθετικό μέτρο. Η παραγωγή αστέγων και φτωχών, εξαθλιωμένων και νηστικών, είναι η βαριά βιομηχανία της καπιταλιστικής ηθικής. Όπως οι παιδεραστές καταδικάζουν πρώτοι την παιδεραστία έτσι και οι φιλελεύθεροι καμποτίνοι καταδικάζουν πρώτοι την αστεγία και τη φτώχεια. Όπως οι αντιερωτικοί αγαπούληδες της κοινωνικά δικτυωμένης γλίτσας επικυρώνουν τον έρωτά τους με την απόδειξη της ταμειακής μηχανής, που θέλει τον ξενέρωτο Βαλεντίνο Άγιο, δηλαδή ευνουχισμένο, έτσι και η βολεμένη αγέλη θέλει τους άστεγους προστατευμένους απ’ το κρύο, ίσα- ίσα για μα μην χάσει τον ύπνο της απ’ τον τρόμο, μπροστά στη θέα των παγωμένων πτωμάτων, έξω απ’ την μαγική της αυλή.    

Ω! Λιβιδώ

Η λίμπιντο δεν χρειάζεται καμιά μεσολάβηση ή εξιδανίκευση, καμιά ψυχική διεργασία, κανέναν μετασχηματισμό, για να επενδύσει τις παραγωγικές δυνάμεις και τις σχέσεις παραγωγής, αφού, το κοινωνικό πεδίο διατρέχεται άμεσα από την επιθυμία, που είναι το ιστορικά καθορισμένο προϊόν του. Ο αιχμηρός οιδιπόδειος μύθος, περνώντας μέσα απ’ τις εμπορικές υποθέσεις της αγοράς, γίνεται το ψυχαναλυτικό αυτό τέχνασμα που παγιδεύει το υποκείμενο μέσα στο οικογενειακό περιβάλλον, κάνοντας  τη σεξουαλικότητα ένα βρώμικο ανομολόγητο μυστικό, αφαιρώντας κάθε επαναστατική ισχύ απ’ το ασυνείδητο. Η επιθυμία γίνεται μέσα στον καπιταλισμό το ανορθολογικό στοιχείο κάθε ορθολογικότητας που καταστέλλεται διαρκώς διότι απειλεί να τον τινάξει στον αέρα. Το μόνο που υπάρχει γύρω μας είναι επιθυμίες και κοινωνίες, τίποτε άλλο. Ακόμη και οι πλέον καταπιεστικές, οι πλέον θανατηφόρες μορφές της κοινωνικής αναπαραγωγής παράγονται από την επιθυμία. Γι’ αυτό και το βασικό πρόβλημα της πολιτικής φιλοσοφίας παραμένει πάντα εκείνο που κατάφερε να θέσει ο Σπινόζα: «Γιατί οι άνθρωποι αγωνίζονται για τη σκλαβιά τους, σαν να επρόκειτο για τη σωτηρία τους;» Πώς φτάνει κανείς στο σημείο να φωνάζει: ακόμη περισσότερους φόρους! Ακόμη περισσότερη επιτήρηση. Λιγότερο ψωμί!»

Επιθυμώ, άρα υπάρχω

Καμία ύπαρξη δεν μπορεί να είναι συγχρόνως αυτόνομη και βιώσιμη. Κι όταν ο σοφός, σού δείχνει με το δάχτυλο το φεγγάρι, λέγοντάς σου πως όποιος δεν είναι αετός δεν πρέπει να φωλιάζει πάνω από αβύσσους, εσύ διατηρείς την αδυναμία του παιδιού, κοιτάς το δάχτυλο κι όχι το φεγγάρι. Ρωτάς και ξαναρωτάς, διψάς και ξαναδιψάς. Βάζεις το χέρι μέσα στο βρακί σου και τα δάχτυλά σου μέσα στις τρύπες σου, σκέφτεσαι, ονειρεύεσαι, φαντασιώνεσαι. Δεν ψάχνεις ούτε τη γνώση, ούτε την αλήθεια. Η γνώση και η αλήθεια είναι απλώς τα κίνητρα που κάνουν την επιθυμία να διερωτάται. Τα κίνητρα που αποδίδουν μια σπάνια ποιότητα στην επιθυμία. Κι αν ο δάσκαλος δεν αφήσει μυστικά περάσματα, αν δεν μάθει στον μαθητή του να τον απαρνιέται, αφήνει πίσω του ένα είδωλο μόνο από γύψο, παραφουσκωμένο απ’ τους μάταιους χορούς της διάνοιας που ξεπέφτει στην πιο αντιδραστική μεταφυσική όταν δεν συνομιλεί με το μέλλον. Αν δεν σηκώσεις χέρι στο στέμμα του βασιλιά κινδυνεύεις να μείνεις αγέννητος για πάντα.   

Ο θάνατος ανήκει σε όλους

Ο θάνατος ανήκει σε όλους. Ο θάνατος ορίζει μια κοινοκτημοσύνη συμπαντικού μεγαλείου, έναν φαύλο κύκλο μεταξύ της ανυπαρξίας και του όντος. Οι ποιητές ξέρουν πως είναι το μόνο γρανάζι που δεν φθείρετε και το λαδώνουν με κραυγές χαράς και αγωνίας. Το συντηρούν με λέξεις και αφιονισμένους ερωτισμούς, με την τραγική χαζομάρα του Βάκχου που τρύπωσε σε μια κόγχη, για να γράφει ξανά και ξανά, αναπολώντας την πρωταρχική εικόνα, το χάδι της αναιμικής αγίας που μας έβγαλε απ’ την κοιλιά της. Εραστές και παιδιά της, αρσενικά και θηλυκά, κληρονόμοι όλοι, των αναγκών της αγέλης, που κάθε τόσο ζητά τον πατέρα και την αρχή. Τον πρώτο πατέρα και την πρώτη αρχή. Και φτιάχνει πάντα τους θεούς του δασκάλους της ζητιανιάς και προφήτες τού αυτονόητου, με τόση σάρκα και τόσο αίμα ώστε να φτάσει για όλους αυτό το σπουδαίο γεύμα της θεοφαγίας. Φτιάχνουμε τους θεούς για να μπορούμε να τους καταβροχθίζουμε. Τους δίνουμε εξουσία και μετά τους βλαστημάμε. Ο θεός μέσα στη νύχτα της σταύρωσης και στο πέρασμα των αιώνων θα είναι πάντα ένα κομμάτι ματωμένο κρέας και σαν το υγρό ιερό και ρυπαρό μουνί μιας γυναίκας θα δείχνει την άβυσσο αλλά και την άρνηση της αβύσσου. θα δείχνει το θάνατο αλλά και την άρνηση του θανάτου. Θα δείχνει, εκείνο το τελευταίο σκαλί της μεγάλης νύχτας που θα συντρίψει το μετέωρο βήμα της ύπαρξής μας, μες στον παροξυσμό της ανεκπλήρωτης επιθυμίας.     

Ηθικόν ακμαιότατον

Τρέφομαι απ’ τον επίγειο έρωτα, τρέφομαι απ’ την ασέβεια αυτή που ανοίγει μια βαθιά πληγή στη συνείδηση που φλέγεται, τρέφομαι απ’ τις εικόνες αλλά όχι απ’ τη σκιά της θεϊκής όχλησης. Ο θεός νεκρανασταίνεται γύρω μου και γίνεται η άπειρη κοροϊδία. Βαριέμαι σημαίνει βαριέμαι να πιστέψω σε κάτι, να γίνω κάτι ή να είμαι κάποιος. Μέσα σ’ αυτόν τον ίλιγγο της ειρωνείας των πραγμάτων που τυχαία βρέθηκα δίπλα τους, μέσα σ’ αυτόν τον επαχθή κόσμο, υπάρχει μια μέθη, μια φυσική μαστούρα του εαυτού όταν αυτός γελά με τον εαυτό του. Η χαζομάρα, η ηδονή, η ορμή, το πάθος δεν χρειάζονται κόλλυβα και τελετές. Η φιλοσοφία με την απροσδιοριστία της μας άφησε μόνο ένα βλάσφημο γέλιο. Το σύμπαν είναι ταπεινό γιατί δεν παίρνει αποφάσεις. Το γέλιο μου είναι η αθωότητά μου, το ξεγλίστρημα κάθε φορά της συνείδησης στη φυγή. Καμιά ηθική εξασφάλιση δεν μπορεί να φιμώσει το δαίμονα του γέλιου. Ακόμα και οι ψευδαισθήσεις πολυτελείας ακόμα και τα πιο χιονισμένα και δύσβατα βουνά, ακόμα και η κτηνώδης θέληση για δύναμη. 

Χυμοί και καρναβάλια

Οι λαϊκές γιορτές που λέγονται καρναβάλια, έρχονται πάντα απ’ το μέλλον. Παρουσιάζουν την νίκη αυτού του μέλλοντος, της χρυσής εποχής, επί του παρελθόντος. Τη νίκη της υλικής αφθονίας, της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης.

Η νίκη του μέλλοντος εξασφαλίζεται από την αθανασία των αναγκών του λαού. Η γέννηση του νέου, του μεγαλύτερου και καλύτερου, είναι τόσο αναγκαία και τόσο αναπόφευκτη, όσο ο θάνατος του παλιού. Το ένα μετατίθεται στο άλλο, το καλύτερο μετατρέπει το χειρότερο σε μια γελοιότητα και το αφανίζει.

Το θάνατο του παλιού μόνον ο λαός μπορεί να τον υμνήσει.

Το καρναβάλι δεν γιορτάζει το παρελθόν αλλά το μέλλον. Δεν προβάρει ποιηματάκια για τη νεκρανάσταση επετείων που αφορούν την πατρίδα και τη θρησκεία, την οικογένεια και τη φυλή.

Το καρναβάλι αρνείται την επίσημη ιστορία. Ανατινάζει τα μνημεία που έχτισαν οι δούλοι με το βούρδουλα, αυτά που θαυμάζουμε εμείς οι καταναλωτές εξεταστέας ύλης.

Μόνο η σάρκα είναι η αλήθεια μας. Η σάρκα όμως, πρέπει να υποφέρει τη χαρά και τη λύπη μαζί, γιατί αυτή είναι η πηγή του θανάτου, αφού στο σύνολο του κόσμου και των ανθρώπων δεν υπάρχει χώρος για τον φόβο. Από φόβο μπορεί να συμβεί ένα γεγονός το οποίο είχε διαχωριστεί από το σύνολο, ένας κρίκος ετοιμοθάνατος, αποσχισμένος από τη μήτρα που τον γέννησε.

Το σύνολο των ανθρώπων και του κόσμου είναι εντυπωσιακά εύθυμο και ατρόμητο. Αυτό το όλον εκφράζεται σε όλες τις εκφάνσεις του καρναβαλιού.

Κυριαρχεί στην ατμόσφαιρα αυτής της γιορτής, προκαλώντας κάθε έναν να συμμετέχει σε αυτή την οργιαστική ποιητική αφύπνιση.

Είμαστε μέσα στον οργασμό της γιορτής, όντα πέρα απ’ το καλό και το κακό, κι ας μοιάζουμε πολλές φορές με κακόβουλους θεούς, σαν εκείνες τις σαρκοβόρες θεότητες των Αζτέκων, ο οποίες έμοιαζαν με αιματοβαμμένους θαυματοποιούς.

Παρά τα απάνθρωπα παραληρήματά μας, το καρναβάλι που είναι η μεγάλη γιορτή μάς πλάθει μέσα στο φούρνο των συλλογικών παθών, κάνοντάς μας άκακα τέρατα: διαβολικούς μεν αλλά ανώφελους, δίχως το βάθος της ειρωνείας ενός Σωκράτη, φέροντας περισσότερο προς τα κακοποιά πνεύματα των αστικών σαλονιών.