Όταν η μεσαία τάξη σκότωσε το Μουνάκι (της)

Η μεσαία τάξη υπέφερε και υποφέρει από σεξουαλικό υποσιτισμό.

Τα δεξιά καθεστώτα τη συμπονούν και παραδοσιακά προσπαθούν να απαλύνουν τον πόνο της με τον αφροδισιακό καταναλωτισμό.

Με το να της ανεβοκατεβάζουν το αφορολόγητο και τους συντελεστές, μπας και περισσέψουν φράγκα για το βουνό ή τη θάλασσα, ίσα-ίσα για αυτο-φωτογράφιση και αυτοβελτίωση μέσα στην διαγνωσμένη ήρεμη απελπισία της.

Η μεσαία τάξη δεν έχει δεσμούς ερωτικούς αλλά εκφυλιστικούς. Πούλησε την ελευθερία της για τα πλούτη, την άνεση, τις παροχές.

Ακούει μόνο το κράτος, τη διαφήμιση, τη βιομηχανία και την αστυνομία.

Οι φεμινίστριές της κατάντησαν μια ενοχλητική παρωδία γυναικών, ενόσω οι άντρες είναι μια καρικατούρα του ανθρώπου, και ο πόλεμός τους ένα γελοίο ψυχόδραμα μεταξύ σκλάβων.

Για τη σύγχρονη ηθική της μεσαίας τάξης ανήθικος είναι αυτός που δεν παράγει κέρδος. Αυτός που δεν παίρνει δάνεια, αυτός που δεν κινεί την οικονομία. Αυτός δηλαδή που διαθέτει μια σεξουαλικότητα ελεύθερη και ανυπόκριτη.

Στη σύγχρονη σεξοφοβική κοινωνία της μεσαίας τάξης, τα παιδιά δεν αγαπιούνται πια αλλά επιτηρούνται με αστυνομικό τρόπο.

Το σχολείο είναι ο χώρος παρκαρίσματος κατά το χρόνο της αναγκαστικής εργασίας των γονιών.

Τα παιδιά γίνονται απ’ ευθείας καταναλωτές, αφού μια συνεχής εμπορική παρενόχληση διαμορφώνει τις επιθυμίες τους. Αυτή η παιδοφιλία βεβαίως θεωρείτε ηθική, δεδομένου ότι έιναι κερδοφόρα.

Απ’ την άλλη, η πηγή που μας χαρίζει τη ζωή κατασυκοφαντείται.

Η πηγή που έδωσε στον καθένα από μας τη ζωή λογοκρίνεται. Το μουνάκι συνθλίβεται, αποτελώντας τη βάση για την πλειονότητα των εγκλημάτων και των αποκλινουσών ψυχοπαθολογιών τους, με τα οποία είναι στρωμένος ο δρόμος προς την κόλαση.

Η μεσαία τάξη πρώτα πέταξε τα ερωτικά της όργανα στον καπιταλιστικό ντενεκέ και τώρα γκρινιάζει γιατί δεν έχει τίποτε, παρά μόνο εξαρτήσεις.

Ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις αφού έχασε για πάντα αυτόν τον οικείο, Δαντικό παράδεισο, γεμάτο από έμπνευση και απόλαυση, που τον αποκαλούμε ρόδο, ασφόδελο, γατάκι, πολεμίστρα, σήραγγα της αγάπης, ιερό, κέρας της συμπαντικής διανοίας, μουνί, μουνάκι και πατρίδα όλων μας.

Από τους πρώην κομουνιστές έως τους πρώην φασίστες, όλοι τους έχουν γίνει φανατικοί φιλελεύθεροι και οικουμενικοί δημοκράτες, αφού κατάλαβαν πως εξυπηρετείται καλύτερα το συμφέρον τους.

Οι πλούσιοι κι οι φτωχοί το γνωρίζουν, ψηφίζοντας όλο και λιγότερο, ενώ η μεσαία τάξη ψηφίζει κάτω από τον τρόμο να γίνει φτωχότερη.

Η φτώχεια είναι η παλαιότερη, η αποτελεσματικότερη και πιο δοκιμασμένη τρομοκρατία.