Light My Fire

στη Χαρά Πελεκάνου και στον Τέο Ρόμβο

Λατρεύουμε τη φωτιά, αυτή που εξανεμίζει την πνοή της μέσα στο χωροχρονικό συνεχές του σύμπαντος κόσμου. Λατρεύουμε αυτό το στοιχείο του πάθους. Τη γλώσσα της αγάπης και του πόθου. Τους ερωτοχτυπημένους που φλέγονται. Τους ποιητές που βάζουν φωτιά στον εαυτό τους και οι άνθρωποι τους βλέπουν να καίγονται μες στα ποιήματά τους.

Οι αρχαίοι άνθρωποι κατάφεραν να κλέψουν τη φωτιά απ’ τους θεούς. Κατάφεραν δηλαδή να ξεφύγουν απ’ την κατάσταση της μακαρίου άγνοιας.

Μια πονηρή αλεπού έκλεψε τη φωτιά απ’ το χωριό των πυγολαμπίδων και τη σκόρπισε στη γη. Ένας κάστορας έκλεψε τη φωτιά απ’ τα πεύκα κι ένας κόρακας έκαψε τα φτερά του κρύβοντάς τη. Μα ο πιο διάσημος κλέφτης φωτιάς υπήρξε ο Προμηθέας τον οποίο ο Δίας αλυσόδεσε σ’ ένα βράχο στον Καύκασο, όπου καθημερινά ένας αετός του έτρωγε το συκώτι.

Η φωτιά έδωσε τη γλώσσα και την ομιλία στους ανθρώπους. Γύρω απ’ τη φωτιά, πίνοντας τα πρώτα φτηνά ποτά άρχισαν οι μυθολογίες και οι θρύλοι, το μοίρασμα της εμπειρίας, το τραγούδι και το καλό φαγητό. Γύρω απ’ τη φωτιά άρχιζε το τρελό γαμήσι και τα μεγαλειώδη ηρωικά έπη.

Η φωτιά έκλωθε τις ιστορίες και ζωντάνευε την ανθρώπινη περιέργεια. Εκεί γύρω απ’ τη φωτιά οι πρώτοι άνθρωποι του πλανήτη επιχείρησαν να εξηγήσουν τον ήλιο και τ’ αστέρια, τον άνεμο και τη βροχή και συνάμα ολόκληρο τον θαυμαστό και ακατάληπτο κόσμο.

Μα στη φωτιά καίνε τους επαναστάτες και τους επιστήμονες. Τους φιλοσόφους και τους συγγραφείς κάθε ερωτογραφίας. Ο Τζιορντάνο Μπρούνο καίγεται επειδή υποστήριξε ότι το σύμπαν είναι αιώνιο και άπειρο. Ο Βανίνι καίγεται δεμένος σ’ έναν πάσαλο στην Τουλούζη αφού προηγουμένως του έχουν κόψει τη γλώσσα. Ο Κλώντ Λε Πετί έχει την ίδια τύχη επειδή ένα άσεμνο σονέτο του, που ο αέρας σήκωσε από το γραφείο του, βρέθηκε στο δρόμο.

Η πυρά περιμένει όποιον δεν βγάζει το καπέλο του στο πέρασμα μιας λιτανείας.

Η ανάγνωση του Επίκουρου θεωρείται διαστροφή και απιστία. Οι χριστιανοί και οι φασίστες καίνε βιβλία και ανθρώπους. Μέσα στη φωτιά που τα γέννησε εκεί όπου το άυλο και το ρευστό ζύμωσαν τις πιο επικίνδυνες ιδέες για την εξουσία και τον κλήρο.

Όμως ακόμα και η απειροελάχιστη στάχτη θεραπεύει τους μώλωπες των μονομάχων και το ξυλοκάρβουνο με το μέλι επουλώνει τις πληγές. Μέσα απ’ αυτές τις στάχτες του πολέμου και της ιεράς εξέτασης εμφανίζεται ξανά και ξανά ο υπερμεγέθης φαλλός των νέων ιδεών, γονιμοποιώντας την καυλωμένη νεότητα.

Η αριστοκρατία και η αστική τάξη βούλιαξαν στην κενοδοξία, τη φιλαυτία και την επίδειξη. Ο κόσμος θα διχαστεί ευτυχώς ξανά, για να αλλάξει, και πάλι πρωταγωνίστρια θα είναι η φωτιά. Η ηδονή γίνεται το όπλο των μηδαμινών και των καταφρονεμένων. Οι κολασμένοι της γης θέλουν να φάνε και να γαμήσουν σαν άνθρωποι. Αποκηρύσσουν τη δουλεία και σφάζουν τους πατρόνους της.

Ο νέος κόσμος, αυτό το μεγαλειώδες δημιούργημα της φωτιάς, θα διχαστεί σε λαμπρούς κατεργάρηδες και ενάρετα χούφταλα, τους οποίους αποπλανά όλους η μαντάμ Ακολασία, αυτή η αιωνίως άκαυστη φωτιά.