Black Dada Nihilismus

Αντιστρέφω την σταδιακή κορύφωση των ενστίκτων απελευθερώνοντάς τα από λογικές δεσμεύσεις, κανόνες και αναχαιτίσεις.

Όπως η ζωή θα σβήσει μες στο θάνατο, κυλώντας σαν το ποτάμι με την αυθάδικη ροή του προς τη θάλασσα, έτσι και η σύγκορμη νεότητα θα πασαλείψει με τις εμμονές της κάθε υποτροπή του φαλλού και κάθε σχιζοπεπλούσα διαστολή του αιδοίου.

Μυρίζω αυτό το λουλούδι της Αφρικής.

Μυρίζω την Αφρική και τα κρυφά παραληρήματα κάτω απ’ τα μουστάκια των αφρικανών καλογέρων που η γύμνια τους είναι ένας μαγευτικός πλωτός φάρος.

Που η καλογεροσύνη τους είναι η καλά κρυμμένη χαρά στις τελετές γονιμότητας και στις ερωτικές προσευχές που βγάζουν τα φωνήεντα και τα λιοπύρια απ’ τις φυσικές διαβρώσεις που προκαλεί το μακελειό του πολιτισμού.

Η συνείδηση που πλάθεται και η κοιλιά που γουργουρίζει μπροστά στις κωμικές όψεις του κόσμου.

Όλος ο πάταγος των χειμάρρων που κατευθύνεται μέσα μας. Και πάντα η γλώσσα να βγάζει στο προσκήνιο κάθε νέο μέσο αγωνίας, κάθε υπεροπτική μέθη των παθών που υποστηρίζει η φυσική τάξη των πραγμάτων.

Ετούτες οι κωμικές όψεις των μαύρων ανθρώπων είναι η αναλλοίωτη ιερότητα της ανθρώπινης φυλής που δεν χρειάζεται τις φιλοδοξίες και τις ανόητες έγνοιες για να γελάσει με τον εαυτό της.

Που έχει την τύχη πάντα με το μέρος της κι αυτή την επώδυνη αίσθηση ιλίγγου που προκαλεί η περιστροφή της γης και οι σκοτεινές ζώνες του πλανερού βυθού των άστρων, που ξεγυμνώνονται για να σκορπιστούν με όλη τους την πανθεϊστική έκσταση.

Βαδίζω απτόητος προς τον ντετερμινισμό της μαύρης φυλής.

Της πιο ανώτερης αφετηρίας μέσα στην υπαρξιακή ασυναρτησία.

Της ματιάς που μπορεί να αναγνωρίσει το χρώμα της αγελάδας μέσα στη νύχτα. Τη λατρεία για τα ερωτικά όργανα και τους καρπούς που γιατρεύουν τις αρρώστιες.

Ελεύθερα όντα που δεν τα έσπειρε ένας ηλίθιος θεός μα τα ξεγέννησε με τις φοβερές λαβίδες ενός καταστασιακού αγνωστικισμού ο βασιλιάς ήλιος.

Αν μπορώ να σεβαστώ σήμερα κάτι στον ανάποδο κόσμο μας είναι οι μαύροι χαρούμενοι άνθρωποι που δεν αφήσαν την εμπειρία να γίνει έρμαιο της απελπισίας.

Που όλες τις ζαριές των μικρών θεών τους τις ρίχνουν μες στο γέλιο της δημιουργικής αστραπής, καθώς περνούν ηλεκτρισμένες απ’ τη θηλιά του μηδενός οι μακρόσυρτες βροντές της δράσης.

Η ηδονή και ο πόνος ως τρόπαια της ξοδεμένης ελευθερίας που βγάζει το ανθρώπινο ζουμί μπροστά στα λαμπρά αδιέξοδα του επέκεινα.

Μπροστά στην αδιακρισία του οργασμού που περνά πάνω από κάθε κορμί με τον ίδιο τρόπο, δίνοντας εκείνο το αγγελικό κουράγιο στους αιώνια θνητούς, για να ξεπεράσουν τους καταναγκασμούς των νευρώσεών και την ναρκομανία των παθών τους.