Επιτύμβιο

Την πείνα την έμαθα από χορτάτους.
Τον έρωτα από ραχιτικούς. Και
την ποίηση στα δημόσια ουρητήρια.
Εκεί, που δημηγορούν ξεχειλίζοντας
φευγάτοι περαστικοί.
Κάτι φιγούρες που ήρθαν προς νερού τους
με την λιγνή καμπύλη γραμμή
που πάει να εκλείψει
ανακουφίζοντας για λίγο την
αλετροπόδα κύστη.
Διαβάζοντας στα υγρά πλακάκια
υποσχέσεις για έκτροπα και ουρανομήκεις οργασμούς.
Κινητά δόλια, πρόσφορα
για τσιμπούκια και πισωκολλητά.
Κι εκείνο το γλίσχρο στιχάκι ως επιτύμβιο
κάποιου Καζαντζάκη της συντριβής:
Όταν πεθάνω θα πάω στον παράδεισο.
Την κόλαση την έζησα εδώ.