Καραμούζες

Ένας τυφλός ονόματι Κόλμαν γύρισε τον κόσμο απ’ άκρη σε άκρη με το λευκό του μπαστούνι να προπορεύεται. Έβλεπε με τα πόδια, όπως ο συγγραφέας βλέπει με τα δάχτυλα. Όπως οι γύφτοι μουσικοί βλέπουν με τα πνευμόνια. Έψαχνε με την αφή ενός ξένου σώματος, το κενό, ανάμεσα στα αγκάθια και τις πέτρες. Την αλήθεια που εισχωρούσε κάθε τόσο στο καταργημένο οπτικό του πεδίο και μπορούσε με μια αξιοσημείωτη ικανότητα αφαίρεσης να περιγράψει το θαυμαστό της αφαλό. Ο Κόλμαν δεν είχε ανάγκη το καθρεφτάκι για να ξυριστεί. Κι ο συγγραφέας δεν έχει ανάγκη την εικόνα για να εκφραστεί. Ψάχνει την τέμνουσα που θρυμματίζει τον κύκλο της ζωής και την εφαπτομένη που οριοθετεί το μυστήριο της ύπαρξης. Τη γλώσσα της αγάπης που παρηγορεί την ματαιοδοξία του. Την αξία χρήσης του γραπτού λόγου που φοβίζει ή μαγεύει. Τις αισθήσεις που καταλήγουν στο στομάχι. Στο παχύ έντερο που έχει προσχεδιάσει την απόρριψη της επιθυμίας. Την ανάμνηση που έχει εξατμιστεί όπως η τσίκνα της ψησταριάς. Ο τυφλός Κόλμαν δεν απάντησε ποτέ στην ερώτηση «για ποιόν περπατάς», όπως ο συγγραφέας δεν απαντά ποτέ στην ερώτηση «γιατί γράφεις», αφήνοντας να φανεί η σοφιστεία που βασίζεται σε μιαν άκρως αμφίβολη υπόθεση. Ο συγγραφέας παλεύει με φθόνο την όραση που του κρύβει αυτό που μπορεί να δει ο τυφλός. Τον απορροφά η δια βίου σπουδή σ’ αυτή την οικειοθελώς προγραμματισμένη αναπηρία. Ακολουθεί το τυφλό σύστημα φτερουγίζοντας πάνω απ’ τα πλήκτρα που αντιστοιχούν ένα προς ένα σε κάθε καίριο πλήγμα της απελπισίας του. Της λύσσας του να γράφει επικήδειους στιγμών που δεν έζησε και δεν είδε αλλά αφουγκράστηκε με κάθε πόρο του κορμιού του. Η γραφή ακόμα και η πιο προσωπική απευθύνεται σε όλους. Η γραφή είναι ο αγωγός εξαερισμού κάθε εκλεπτυσμένης διαστροφής. Κάθε ομολογίας που διεκδικεί ζωτικό χώρο. Εδώ η ήττα είναι η υποχρεωτική στείρωση για να αποκτήσεις φωνή. Για να σε πάρουν στα σοβαρά οι νικηφόροι αναγνώστες που ψωνίζουν λογοτεχνική σαγήνη με τα πενιχρά περισσεύματα καλοζωίας που διαθέτουν. Εδώ οι λέξεις είναι η ανταπόκριση στις τρυφερές απαιτήσεις της ερωτικής οδύνης. Είναι η λίαν σοβαρή υπόθεση τού να μυήσεις την ερωμένη σου στον πρωκτικό έρωτα χωρίς εξηγήσεις. Με έναν άκρως φυσικό τρόπο. Εκεί όπου αναζητώντας στο σκοτάδι μια θαλερή ψυχούλα θα βρεις ένα θεσπέσιο κώλο, μια σχισμή που οδηγεί τον έρωτα στο απώτατο σωματικό σύμπαν, μια τρύπα που θα σε κάνει να εκτιμήσεις βαθιά τον πλούτο και το μυστήριο του σκότους.