Σπέρμα και Αμβροσία

Ο εβραϊκός θεός, δηλαδή ο δυτικός θεός, εφευρέθηκε για να εκλογικεύσει το μίσος προς τη ζωή.

Για να καταστήσει τους πιστούς, εραστές της οδύνης. Για να νιώσουν αυτή την έκσταση που η θέα του πόνου δεν παύει ποτέ να δίνει.

Οι φτωχοί άνθρωποι είναι για τη θρησκεία τα κατώτερα όντα τα οποία χρειάζονται ελεημοσύνη.

Η αδυναμία τους και η ανάγκη τους είναι το πρόπλασμα της σωτηρίας των πιστών. Σωτηρία, εδώ, σημαίνει ανωτερότητα. Ένα συναίσθημα που δεν μπορούν οι πιστοί να απεκδυθούν ποτέ.

Ένας θρίαμβος έναντι αυτών που η κακοδαιμονία τούς τοποθέτησε από κάτω. Των αμνών που ερεθίζονται απ’ τις ίδιες τους τις γκριμάτσες, πότε σωπαίνοντας σαν τους νεκρούς και πότε λαμπαδιάζοντας όλα τα άστρα που βούλιαξαν μέσα τους.

Ο θεός, αυτή η γιγάντια έκταση του φόβου-πυρωμένη απ’ το χρυσάφι και τον πλούτο-απέκτησε στους αιώνες το κύρος μιας οντότητας.

Όμως ακόμα κι ο πιο ανόητος πιστός, αν καθίσει και σκεφτεί, θα καταλάβει πως στους γεννήτορες αυτού του θεού κανένα έγκλημα δεν τούς ήταν ξένο. Καμιά διαστροφή δεν τούς ήταν άγνωστη.

Πάνω στο έγκλημα και στη διαστροφή θεμελίωσαν τον παραλογισμό της αγνότητας και της παρθενίας.

Η εβραϊκή θρησκεία διαθέτει ίσως τον πιο ισχυρό μηχανισμό ανακύκλωσης του καλού και του κακού.

Πίσω απ’ τη μεταφυσική που διαφημίζει και προωθεί, κρύβεται η σπουδαία επιστήμη του κοινωνικού ελέγχου.

Η συγκρότηση των ανθρώπων σε κοινωνίες άρα και σε τάξεις, δημιούργησε αυτό που λέμε ηθική.

Η ηθική για τη δεξιά παπαδοκρατούμενη σκέψη περιλαμβάνει όλες τις αρχαϊκές μορφές της αυταρχικής εξουσίας, ενώ για τους μπουρζουάδες άθεους αστούς-που παλινδρομούν μεταξύ φιλελεύθερου κέντρου και ελευθεριακής αριστεράς-δεν είναι παρά η ήπια τυραννία των κατευναστικών λόγων περί ελευθερίας, πάντα έτοιμης να αναλάβει το ρόλο του δικαστή εν ονόματι της ανθρώπινης αξιοπρέπειας και των δικαιωμάτων του ανθρώπου.

Ο παπάς με τους ταριχευμένους αγίους του και ο αστός με την αδιαφιλονίκητη πίστη του στην υποχρεωτική-ειρηνική δήθεν-συνύπαρξη μεταξύ των τάξεων, μαστιγώνουν με τον δικό τους κυρίαρχο λόγο την τάξη που τους συντηρεί και τους διαιωνίζει.

Η σεξουαλικότητα βρέθηκε στο επίκεντρο του στοχασμού πάνω στην ηθική, δεδομένου ότι, το ηθικό ζήτημα κατέληξε να αφορά σχεδόν αποκλειστικά το σεξουαλικό πεδίο.

Η αστική τάξη χρησιμοποίησε αρχικά ένα ελευθεριακό λόγο-σαν αυτόν που σήμερα δημοσιεύεται με το τσουβάλι στις φαντασιακές επαναστατικές επάλξεις-για να ανατρέψει την προεπαναστατική ηθική τάξη και να εγκατασταθεί στην εξουσία, προτού η κανονιστική πολιτική αναλάβει, με τη βοήθεια των λόγων περί υγιεινής, να ρυθμίσει και να ηθικοποιήσει τη δημόσια ζωή.

Ο ιατρικός λόγος εργαλειοποιήθηκε, χρησιμεύοντας ενίοτε ως εγγύηση της αστικής ηθικής, όχι πλέον στο όνομα της θρησκευτικής απαγόρευσης, αλλά με βάση τον αναμφισβήτητο βιολογικό κανόνα των πραγματειών περί διαστροφής.

Σήμερα λοιπόν δεν τίθεται ζήτημα τιμωρίας αλλά θεραπείας.

Όλες οι ασυνείδητες διαδικασίες αναστολής της σεξουαλικότητας εγγυώνται τη διαιώνιση των κοινωνικών δομών.

Η λεγόμενη κοινωνική ισορροπία εξαρτάται αποκλειστικά και μόνο απ’ την καταπίεση της σεξουαλικότητας.

Η συστηματική πολεμική της αστικής διανόησης δεν γίνεται πλέον στο όνομα της ευπρέπειας αλλά υλοποιείται υπό την επήρεια του έμμονου φόβου μιας μεταδοτικής ανατρεπτικής βίας.

Το σεξ είναι σήμερα τόσο πανηγυρικό όσο και αγχώδες.

Είναι παντού ως φάντασμα και όχι ως ουσία ζωής.

Αυτό που δεν μπόρεσε μέσα στους αιώνες να καταστρέψει η εκκλησία με τους τράγους της το καταστρέφει σήμερα η αγορά και οι πρωθιέρειές της.

Οι οργανικοί της διανοούμενοι, τα φυντάνια της Καθημερινής και της Εφημερίδας των συντακτών.

Τα αριστερά κουλουβάχατα της Αυγής και η μαλακία που δέρνει τους μικροαστούς αναρχικούς.

Η φύση όμως είναι τόσο δαιμονική που σιγοντάρει αενάως το αβυσσαλέο πάθος των ειδών για την επιβίωσή τους.

Μέσα στα ανήλιαγα λαγούμια κάθε περίτεχνης φρίκης και κάθε χονδροειδούς βαρβαρότητας φυτρώνουν τα κρινάκια της ηδονής κάτω απ’ το φως του ανελέητου ήλιου.