Ο όσιος προτζέκτορας υπήρξε προστάτης των φωτορεαλιστών. Η τεχνολογία υποβοήθησε το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα και μάζεψε λεφτά για το αφεντικό, που ήθελε νοηματική ακρίβεια για τη διακόσμηση των καθιστικών.
Κάθε εθνική επέτειος για να δείχνει νέα και δροσερή μακιγιάρεται με όση τεχνολογία της επιτρέπει να κρύψει τη μούχλα της.
Οι σημαίες και τα πρόσωπα των ηρώων της επανάστασης έγιναν το καθημερινό ψωμοτύρι του βλέμματός μας, αφού κάθε σελίδα και κάθε οθόνη έγινε όχημα μιας ανταγωνιστικής προπαγάνδας.
Ο φωτοαντιγραφικός ρεαλισμός εκβιάζει συναίσθημα και λογική, αφού, με όρους καλλιτεχνικής ευπρέπειας πάντα αναπαριστά αυτό που ήδη έχει μιμηθεί.
Ιδεολογικά ζητούμενα δεν υπάρχουν μιας και ο μεγαλοϊδεατισμός του εμπορικού κυκλώματος επιτάσσει την ανάγκη της εκτόνωσης απ’ την ανάγκη του προβληματισμού.
Η επέτειος είναι το μεγάλο εμπορικό κόλπο. Μια ευκαιρία για νέα γύρα του χρήματος με προστάτη τα ιδρύματα πολιτισμού και τις στέγες γραμμάτων και τεχνών.
Η ελληνική σημαία είχε και έχει την τιμητική της. Η τοποθέτηση της σε τελάρα και παραθύρια, σε τοίχους και στοκαρισμένες τάβλες απογείωσε τον εθνικιστικό μιθριδατισμό των καλλιτεχνών.
Ο λευκός σταυρός πότε παχύς γεμάτος πάστα και γρέζια και πότε λεπτεπίλεπτος φανερώνει τις λιβιδικές αναφορές και τα συμπλέγματα της παιδείας που κανοναρχείτε απ’ το βαθύ εθνικισμό της ελληνοχριστιανικής μπότας.
Οι καλλιτέχνες γίνονται οι τεχνίτες που μεταχειρίζονται αποκλειστικά και μόνο άριστα τα υλικά, αφού η διανοητική τους ακεραιότητα έχει εκχωρηθεί στην πατριδοκάπηλη προπαγάνδα. Καμιά κριτική μονάχα συναίσθημα. Κεράκια, λουλουδάκια, άνθη και μουστάκια τσιγκελωτά.
Εδώ η τέχνη κραυγάζει την αδυναμία πραγμάτωσής της, την αλλήθωρη στάση της απέναντι σε μιαν απάνθρωπη καθημερινότητα και σ’ έναν εμφιλιοπολεμικό βίο.
Οι μεγάλοι καλλιτέχνες υπήρξαν και μεγάλοι διανοητές. Το κυρίαρχο στοίχημα δεν είναι η αληθοφάνεια του συμβόλου αλλά η κριτική της πράξης.
Πόσο δύσκολο είναι άραγε να καταλάβουμε πως διακόσια χρόνια τώρα συμβαίνουν ιστορικά γεγονότα που αλλάζουν το κοίταγμά μας στα τότε πεπραγμένα; Πόσο δύσκολο είναι να θέσουμε ερωτήματα; Να τα φωτίσουμε πάνω σε έναν καμβά διαλεκτικής σχέσης με το μέλλον αφήνοντας τη συναισθηματική γλίτσα του στυλ: δεν θα υπήρχαμε δίχως αυτούς, δηλαδή του ήρωες.
Η άρχουσα τάξη ξέρει πως το σκατό του καλλιτέχνη θα καταλήξει στον τοίχο του σαλονιού της. Είτε ως σημαία σε κόντρα πλακέ θαλάσσης είτε ως ηρωική μουτσούνα φέρουσα περιπαθώς γυαλιστερό μύστακα.
Η τέχνη, η πατρίδα, ο άνθρωπος ως και το ευαίσθητο μάτι ακόμα, έγιναν εμπορεύματα.
Το κακό όμως δεν είναι αυτό. Το κακό είναι πως οι καλλιτέχνες καμώνονται πως κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Κι αυτό τους κάνει αποκλειστικά και μόνο διακοσμητές, που βαθμολογεί το κοινό τη διακοσμητική τους αξία.
Η τάξη των τσιφλικάδων και των τοποτηρητών των Οθωμανών γιορτάζει την επανάσταση του εικοσιένα. Αύριο θα γιορτάσει το κιλελέρ και την αντίσταση.
Οι διακοσμητές και οι μπογιατζήδες είναι αυτοί που θα φρεσκάρουν την πρόσοψη της ερειπωμένης μας χώρας της εξαρτημένης απ’ τον αμερικάνικο παράγοντα και τον ανθρωποφάγο ιμπεριαλισμό.
Πόσο βρικολακιασμένες είναι άραγε ετούτες οι εκθέσεις, με την πλούσια καραγκούνα ως εθνική τελετάρχη, να ευλογεί και να ραίνει με δημόσιο χρήμα τα καρναβάλια μιας αδίστακτης τάξης.
Μετά τις σημαίες, τα κεράκια και τα μουστάκια σηκώστε τις φουστανέλες σας πατριώτες. Μπαίνουμε στην κόλαση.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 