Αυτό, το να παραιτηθείς απ’ τη γνώση για να τη νοιώσεις-αφού δεν έχεις νιάτα και η ποίηση είναι τα νιάτα σου-διαβαίνοντας το δύσκολο δρόμο, θυσιάζοντας καθ’ οδόν αυτό που δεν πρέπει να λησμονήσεις ποτέ μέσα στην πολυμαθή άγνοιά σου.
Ακούγοντας το δαίμονα της μνήμης και της καρδιάς να ψιθυρίζει τον βακχικό ύμνο σε όλα τα όντα που χάθηκαν μες στην ανωνυμία, μεταξύ πόλης και φύσης, μεταξύ πλήξης και φθοράς.
Ονομάζω ποίημα λοιπόν αυτό που εκπαιδεύει την καρδιά, αυτό που επινοεί τον έρωτα για να κρατήσει ζωντανή τη ζωή, το καμίνι που φλογίζει την αδέσμευτη αυθορμησία, την ελευθερία να πάσχεις ενεργητικά αναπαράγοντας το προσφιλές ίχνος, αυτό το ίχνος που μνημονεύει εορταστικά την αμνησία και τον πρωτογονισμό, τη ζωώδη βλακεία και το σφαγείο του έναστρου ουρανού, εκεί που η υπαρξιακή μας χαύνωση βλέπει αρμονία και αγγέλους, φυσικούς νόμους και δυνάμεις θριαμβικές.
Να η πατρίδα μας το χώμα. Να η γη που μας κοιτάζει με τα δόντια της. Να ο ποιητής, ο θεός των μάταιων περιπλανήσεων, ο ματαιόδοξος που περνά λούστρο το μικρό του ανάστημα, ο πυρομανής που καίει βιβλιοθήκες.
Να η ποιήτρια σάρκα που προτιμά το γαμήσι απ΄το θεοσεβή φόβο, που περιφέρει το μέγα ερώτημα προσπαθώντας να μας μάθει πως να ξυπνήσουμε τη φύση που κοιμάται ανάμεσα στα λόγια μας.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 