Ξεχνάμε γρήγορα τον κόπο με τον οποίο μεταδίδουμε στα παιδιά μας τις απέχθειες που μας συγκροτούν.
Δια της μιμητικής διδάσκουμε αλλά και δια της βίας, την αλλόκοτη πλάνη που είναι η αηδία, κληροδοτώντας το μίασμά της σε αναρίθμητες γενιές παιδιών.
Η φρίκη που μας καταλαμβάνει μπροστά στα πτώματα,-που τη βιώνουμε ως στιγμιαία σηψαιμία του χωροχρόνου- γειτονεύει με το συναίσθημα που έχουμε για τις υπογάστριες αφοδεύσεις μας.
Ανάλογη είναι η φρίκη που νοιώθουμε για τις όψεις του αισθησιασμού που χαρακτηρίζουμε αισχρές.
Η αισχρότητα γειτονεύει με τη σκατολογική μας αποστροφή.
Οι αφροδίσιες συμπεριφορές εκκρίνουν αποπατήματα, σκατουλάκια, ιδρώτες, αίματα, κάτουρα.
Συγκρινόμενος με τα ζωύφια, ο οργανισμός του θηλαστικού μας εαυτού είναι μια άβυσσος ανάλωσης παράλογων ποσοτήτων ενέργειας.
Μέσα στον καταχθόνιο κύκλο της σήψης και της αηδίας ψάχνουμε το ιερό, θεωρώντας γελοιωδώς, πως θα φρενάρουμε τον καταβροχθισμό μας.
Τα φυτοφάγα καταβροχθίζουν σωρούς από ζώσες φυτικές ουσίες, προτού καταβροχθιστούν με τη σειρά τους απ’ τα σαρκοφάγα.
Το μόνο που βασιλεύει είναι η άγρια αρπαγή, η ατελεύτητη επισώρευση ανεξάρτητων ουσιών που έχουν διαβρωθεί από το θάνατο.
Όσο πιο σπάταλη είναι η μεθόδευση που γεννά τη ζωή, τόσο πιο δαπανηρή είναι η παραγωγή νέων οργανισμών.
Η μέριμνα και η ανησυχία να παράγουμε το μέγιστο αποτέλεσμα με την πιο πενιχρή δαπάνη προσιδιάζει στον έμπορο, στον καπιταλιστή, στο διευθυντή της εταιρίας, στο μεμονωμένο άτομο που μεταπωλεί ελπίζοντας να καταβροχθίσει τελικά συσσωρευμένα αγαθά που θα μεταβολίσουν τη ματαιοδοξία και το υπαρξιακό αδιέξοδο.
Η ανθρώπινη ζωή ρέπει αγωνιωδώς προς τη σπατάλη, αγωνιωδώς μέχρι το σημείο όπου η αγωνία δεν είναι πλέον υποφερτή.
Τα γερασμένα όντα είναι αυτά που θα ξεγεννήσουν τη νεότητα μέσα στη σωρευτική βακχεία των ζωτικών δυνάμεων.
Το αποκρουστικό σκατό είναι αυτό που πραγματικά μας θρέφει και μας δυναμώνει.
Ενάντια στις φλυαρίες των ηθικολόγων, μια πυρετώδης ένταση μέσα μας, απαιτεί από το θάνατο να επιτελέσει τις καταστροφές του με δικά μας έξοδα, μιας και η ίδια η φύση απαιτεί από τα όντα να μετάσχουν στη μανία καταστροφής που την εμψυχώνει.
Μέσα σ’ αυτό το όργιο της συνεχούς εκμηδένησης δεν μπορούμε πια να διακρίνουμε το θάνατο απ’ τη σεξουαλικότητα.
Η σεξουαλικότητα και ο θάνατος είναι οι οξείες στιγμές μιας γιορτής, ενός οργίου που τελεί η φύση μέσω της ανεξάντλητης πολλαπλότητας των πλασμάτων της.
Οι εραστές αλληλολείχονται γλείφοντας τα ερωτικά τους όργανα, εκλαμβάνοντας το όργιο της φύσης σαν ένα αδιαίρετο σύμπλεγμα.
Το γλειφομούνι κλεισμένο στην κόγχη της ιερότητάς του, η γλώσσα που προσπαθεί να τρυπώσει στον πρωκτό, η ψωλή που γεμίζει το στόμα φτάνοντας να ηδονίζεται απ’ τους λαρυγγικούς σπασμούς της ανατομικής ιδιοτροπίας, το τρίψιμο των δαχτύλων πάνω στα μουνόχειλα, οι δονήσεις της μήτρας απ’ τον παροξυσμικό σπασμό της κάβλας, η διολίσθηση μέσα στον αιματόδετο αγωγό των περιττωμάτων, το πηγαινέλα της ζωής και του θανάτου για να μας χαρίσει μια μεγάλη ασύμμετρη χαρά, ένα στιγμιαίο λιγόστεμα του πόνου.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 