Τα δέντρα ανάποδα

Το μάτι μου ακολουθεί τους δρόμους που χάραξε η ιδιοτροπία του χαρακτήρα μου.

Βλέποντας αυτόν τον χαριτωμένο κόσμο να περιστρέφεται και να κάνει τις τούμπες του θυμάμαι το ρητό του Πυθαγόρα που έλεγε πως ο άνθρωπος είναι ένα δέντρο ανάποδο. Τα υπόλοιπα είναι καθαρά ζήτημα υπομονής.

Η κατασκευή της λογοτεχνικής παγίδας κάνει το μάτι μου κοφτερό και αδυσώπητο. Και χαίρομαι τότε, αυτή τη στιγμή που είναι έξω απ’ το χρόνο, αφήνοντας τη σκουριά της να εξαλείψει ανεπανόρθωτα όλες τις λεπτομέρειες.

Αυτά τα ζαχαροπλαστεία των πειρασμών, αυτά τα δώματα, αυτά τα ανάποδα δέντρα όπου συναντιούνται οι κραιπάλες με την ανία, αυτά τα χείλη που κοιτούν τα ερωτικά φαντάσματα που καταφθάνουν.

Αυτοί οι γρίφοι που λύνω, σαν μελλοθάνατος που έχασε το δρόμο προς τη συντριβή. Ξεστρατίζοντας κάτω απ’ τις φούστες που μυρίζουν ροδάκινο, καμένο ντουί, νεκρανάσταση αμνοεριφίων, κάτουρο και λουλουδάκια του αγρού, ενθύμια όλα του αφρού και της χαύνωσης.

Η μέθη, που έρχεται ν’ ανοίξει διάπλατα στη λαχτάρα τα σαρκώδη χείλη της σπατάλης και της επανάληψης.

Η μέθη που φυγαδεύει κάθε τόσο τη νεότητα στους ποιητικούς εθισμούς της δια βίου ερωτικής πανδημίας.