Αυθαδιάζω άρα υπάρχω

Η αυθάδεια είναι ένα είδος πνευματικού οξυγόνου. Η αυθάδεια έχει μέσα ψυχολογικά δίπολα και μουτζούρες. Απελπισία με γέλιο. Δράμα με κωμωδία. Στοχασμό με προχειρότητες. Αν δε βάλεις στόχο τη βλακεία, τη μισαλλοδοξία, την τύφλωση της πολιτικής τάξης, τη μεγαλομανία των ισχυρών, τη μικροπρέπεια της ψυχής πολλών γκουρού, τον εξτρεμισμό και την άγνοια, τη δημαγωγία και τη διαφθορά συνήθως γράφεις μαλακίες με ήπιο κυματισμό. Κι αν δεν παθαίνει κάτι αυτός που σε διαβάζει να ξέρεις πως δεν φταίει αυτός αλλά εσύ. Κι αν θες να πάθει κάτι ο άλλος πρέπει να αυθαδιάσεις. Να βάλεις στο ρουθούνι του μύκητες και γεγονότα που να γκρεμίζουν εν ρυθμώ βεβαιότητες και κουσούρια του διδακτισμού. Η γραφή και η ανάγνωση δεν είναι συνεύρεση ιδιωτικής φύσεως. Αλλά μια μεγαλοπρεπέστατη κοινωνική πράξη. Απ’ το χάλασμα των κοινοβίων και μετά είναι ένας τρόπος να τρυπήσουμε τα ντουβάρια. Και για να τρυπήσεις το μπετό της κυρίαρχης ιδεολογίας θέλει δουλειά. Για να ξεμάθεις γενικώς και να πετάξεις τα σκουριασμένα γρανάζια πρέπει να αυθαδιάσεις .Είτε γράφοντας, είτε διαβάζοντας. Όποιος δεν αυθαδιάζει είναι ξενέρωτος. Κι ο κατάλογος των ξενέρωτων συγγραφέων είναι μακρύς. Κι ο κατάλογος των ξενέρωτων ανθρώπων ατελείωτος.