Πάντα κόνις, πάντα τέφρα, πάντα σκιά

Ο προφήτης είναι αυτός που φωτίζει το θλιβερό σκότος της ανυπαρξίας. Πέρα από ζωή και θάνατο, από πολιτισμούς και καρκίνους, δεν υπάρχουν λόγια αλλά ένα είδος ατάραχης και ανυποψίαστης ευτυχίας. Οι μέρες μας είναι μετρημένες στα δάχτυλα του διαβόλου. Εδώ είναι οι διάδρομοι απογείωσης των φτωχών για τον άλλο κόσμο. Εδώ μουδιάζουν τα κορμιά και χάνουν βασανιστικά το οξυγόνο τους πάνω στον ιερό συνωστισμό και το θρησκευτικό οίστρο. Εδώ μένουν τα κουφάρια ως ενθύμια ευλάβειας και αφοσίωσης. Σωροί σκορπισμένοι μετά την ξαγρύπνια και την προσευχή, νικημένοι απ’ το σατανά που δεν πετροβολά αλλά κερδίζει και νικά όταν τον πετροβολούν. Ανάμεσα σε σκόρπιες κραυγές, πτώματα φωτογραφημένα, δια παντός άταφοι νεκροί στο σαμποδρόμιο της πίστης. Ξένοι νεκροί, όχι δικοί μας. Παραδομένοι σε μιαν ατοπία ιεροσυλίας και παρωδίας. Αφού, αντί να αγοράσουν ζωή με την προσευχή εξαργύρωσαν το γραμμάτιο του θανάτου. Πετώντας με μανία πέτρες στον τιτλούχο του Κακού. Στον ρέκτη των αμαρτιών που ο αρμόδιος γραφειοκράτης αποκομιδής ψυχών στοχοποίησε με τελετουργική προσήλωση. Οι νεκροί δεν εγκαταλείπονται απ’ τη θρησκεία τους αλλά αποτελούν το κραταιό της επιχείρημα. Και οι νεκροί είναι πάντα αυτοί που σιωπούν. Παραδομένοι εις τον ατελεύτητον σκώληκα. Στους εργολάβους ομαδικών τάφων. Στη στατιστική.