Κάποιοι στήνουν αυτί να τους πει η φύση κάτι. Μα η φύση δεν μιλά. Η φύση δεν βλέπει και δεν σκέφτεται. Η φύση μόνο γεννά. Είναι αιωνίως λεχώνα.
Η φύση είναι ξέχωρη απ’ τον τυπικό και ανθρωπόμορφο ορθολογισμό, με σκοπό να απελευθερώσει τη σκέψη ακόμα και σε επιβράβευση της τερατωδίας.
Η φύση γεννά μα δεν διαθέτει μητρικό ένστικτο. Το μητρικό ένστικτο εκτός από προστασία είναι και Κυριαρχία. Η φύση διαμορφώνει η ίδια τις δυνάμεις που θα την καταστρέψουν. Κάθε γέννα της έχει μέσα τον ιερό σπόρο της καταστροφής.
Η φύση είναι λεσβία σαν εμένα. Τα δυο φύλλα της γίνονται ένα. Τα δυο φύλλα της χαίρονται τον ερωτικό πλουραλισμό. Την πανγαμία. Τη φύση που πάει με τη φύση και τη φύση που γαμάει τη φύση.
Μέσα σε τούτη τη μορφική αλληλουχία και την συνεχή ανάπλαση που η φύση την δηλώνει ως θάνατο στο ενεχυροδανειστήριο των ειδών, η αντιστροφή της ευαίσθητης παθητικότητας σε ενεργητική νόηση παράγει αδρεναλίνη μεγατόνων, έτοιμη να εκπορνευτεί με χίλιους παλαβούς διαβόλους.
Έτοιμη να βγάλει ζουμιά στις βαμβακερές κιλότες, να μαγαρίσει την ανθρώπινη επιστήμη των ηθών και τα αντιδραστικά της συστήματα με μια στύση αλαζονική, με μια ψωλή κορδωμένη τόσο στην ηδονή όσο και στο έγκλημα.
Και όσο αυτή η λεσβιάζουσα φύση μαθαίνει να υπομένει ψύχραιμα τις διεστραμμένες πράξεις που τελούνται πάνω στο ίδιο της το σώμα, τόσο αποκτά μιαν αντρική ενεργητικότητα, μέσα σε μια τέλεια μορφή θηλυκότητας.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 