Ω! επανάσταση, πως γλίστρησες απ’ την αγκαλιά του πατερούλη στον καμπινέ του καπιταλιστή;

Βλέπω, ακούω, νοιώθω γύρω μου από μικρός το παράλογο χέρι-χέρι με την ηθική που παράγει η αγελάδα της προπαγάνδας.

Η εκπαίδευση πρώτα κι έπειτα η ενημέρωση, που, στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται στα χέρια ανθρώπων που έχουν πολτοποιήσει τη συνείδησή τους, είναι οι δυο μάστιγες της ιδεολογικής μας σύγχυσης και της κοινής μας δυστυχίας.

Και λέω αυτό, γιατί μιαν επίφαση κοινωνικής ειρήνης αλλά και ένα αστικό πνεύμα πολιτικής ορθότητας, που μας επέβαλαν οι δυστυχισμένοι μας δάσκαλοι αλλά και οι τραγικά αμόρφωτοι άρα χειραγωγούμενοι δημοσιογράφοι του αστικού κανόνα, μάς έκανε να ντρεπόμαστε για την πραγματική καταγωγή μας αλλά κυρίως για το ταξικό μας συμφέρον.

Η πιο μαύρη δεξιά με έναν αναρχοκωλοπαιδισμό που φύτρωσε αργά και μεθοδικά στα ιδεολογικά παρτέρια της ρουφιάνας μεσαίας τάξης, μας έκανε να ντρεπόμαστε πολλές φορές για τις απόψεις μας κάνοντάς μας πιο λείους και πιο μαλθακούς, πιο εύκολους και πιο ευνουχιστικά γοητευτικούς.

Θυμάμαι από τη μια πάντα το μένος για τον Στάλιν, δημοσιογράφων, διανοουμένων, συγγραφέων, πολιτικών, ιδιοκτητών σούπερ μάρκετ ή αλυσίδων πολιτισμού, νταβατζήδων της τοπικής ελίτ, εφοπλιστών, βιομηχάνων κι απ’ την άλλη μιαν ηλίθια εμμονική προσωπολατρία που λειτούργησε πιο πολύ ως αντίβαρο στην αντίδραση και την καπηλεία, χωρίς σοβαρό αναλυτικό υπόβαθρο κριτικής και αυτοκριτικής.

Θυμάμαι πάντα επίσης πως μπροστά στη χυδαία εξίσωση του Χίτλερ με τον Στάλιν, την οποία συστηματικά διακονούσαν τέκνα χουντικών και ευυπόληπτων δεξιών αλλά και αριστερών του εσωτερικού και της κυπ, έπεφτε μουγκαμάρα και μαύρη τρομάρα.

Αν έλεγες το αυτονόητο χαρακτηριζόσουν σταλινικός και πετιόσουν στον κάλαθο του διανοητικού περιθωρίου.

Η λέξη σταλινικός ηδονίζει ακόμα τους κυνόδοντες των παλαιοφασιστών αλλά και των τρέντι λιθοξόων της διαδικτυακής καβλοζάλης που μας  κυβερνούν, αλλά και των πλουμιστών παπαγάλων τους, κυρίως φιλελεύθερων κοινωνιολόγων που κοιμούνται δίπλα στη μασέλα του Καστοριάδη και στου μεθοδευμένου αντικομουνισμού τις κοσμικές γλύκες.

Η λέξη σταλινικός είναι αυτή που θα σε ακυρώσει, αυτή που θα κάνει το αυτονόητο να μοιάζει εξόχως παράλογο.

Αν εγώ, μαλακισμένα μου παιδιά, άσπονδοι σκύλοι της κοινής μας μιζέριας, σας πω κατάμουτρα πως τα λίγα που έχω, φάρμακα, φαγητό, ζεστό νερό, βιβλία, δεν μου τα χάρισε ο γιος του Πλεύρη ή ο γιος του Μάλλιου του αρχιβασανιστή ή ο γιος του Πατακού και του Σκαλούμπακα αλλά ο Στάλιν, θα μου φορέσετε στο πέτο εκείνο το άστρο που σε άλλους εποχές θα φορούσατε στους Εβραίους για να μη χάσουν το φωτεινό δρόμο προς τα κρεματόρια.

Αν υπήρξε κάποιος που έβαλε το δυναμίτη στον κώλο του καπιταλιστή φτάνοντας στην καρδιά της Ευρώπης, δίνοντας ίσως τη μεγαλύτερη τρομάρα στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό, αυτός ήταν ο πατερούλης μας ο Στάλιν.

Ένας πατερούλης που άλλοι τον αγιοποίησαν κι άλλοι τον κακοποίησαν φαιδρά για να κερδίσουν μισθό βραβείο δόξα αποδοχή.

Άλλος τον είδε τυφλά ως μπαμπά του, γυαλίζοντάς του τα μουστάκια όπως γυαλίζει ο Τίτος Πατρίκιος τα πόμολα της ακαδημίας Αθηνών κι άλλος ως τύραννο που κάθε πρωί κολάτσιζε τα βρέφη των τσιφλικάδων της ρωσικής στέπας.

Κανείς δεν μπορεί να διακρίνει όμως εύκολα πίσω απ’ το δάχτυλο τού ενημερωτή της κοινής γνώμης-δηλαδή της κοινής μας αφασίας-το κωλοδάχτυλο του Κασιδιάρη που περιμένει στωικά πάλι την ώρα του, πριν βυθιστεί στον μελιστάλακτο δημοκρατικό μας πρωκτό. Τον αντισταλινικό και τον ελευθεριακό, βεβαίως βεβαίως.

Δύσκολα μπορεί κάποιος από μας-τα παιδιά του δημοκρατικού τόξου και της νατοϊκής ομπρέλας-να διαβάσει την ιστορία σωστά-με τα ταξικά γυαλιά του δικού του συμφέροντος δηλαδή -βλέποντας, πως, τα χιλιάδες χρόνια δουλείας και περιφρόνησης της ανθρώπινης ύπαρξης αργά ή γρήγορα θα δημιουργούσαν μιαν επαναστατική ορμή που θα ξήλωνε αρχιεπισκόπους, βασιλείς και τσάρους, θάβοντάς τους για πάντα στα πιο σκοτεινά πηγάδια της γης, ξέροντας όμως κατά βάθος, πως ετούτη η Λερναία Ύδρα του κακού ήθελε έναν αδίστακτο νεκροθάφτη, προσηλωμένο στο σκοπό τόσο όσο ο τράγος στο ιερό κατσάβραχο.