Αυτή η φυσική ορμή που μας σπρώχνει στην πράξη είναι η μεγάλη μας τραγωδία. Αυτή όμως είναι η απερίφραστη μοίρα μας και ο πιο χαρωπός μας εχθρός.
Πράττουμε εναντίον της υποταγής που μάς θέλει μόνους με τον πόνο μας να υποφέρουμε και να μυξοκλαίμε, στριμωγμένοι στα μεγαλοπρεπώς μίζερα ενδιαιτήματα της μισθωτής σκλαβιάς, που, τις αλυσίδες της καθορίζει με φουτουριστικό πάταγο η αγορά.
Ως εραστές των φαινομένων παρατηρούμε τους πιο τρυφερούς βλαστούς ν’ ανοίγουν τα λευκά άνθη τους πάνω στον άγονο βράχο.
Κι όταν πέρα απ’ τα βιβλία και πέρα απ’ την τέχνη, όταν η μέρα θα έχει σβήσει και το μάθημα θα έχει τελειώσει, θα ομιλούμε γυμνοί-με τις κλειτορίδες και τις ψωλές μας ορθωμένες-για τη νύχτα, τον ύπνο, το θάνατο και τ’ άστρα.
Ως ροδαλοί σαρκώδεις χαρακτήρες, λυτρωμένοι για μια στιγμή απ’ την κακία και τον ανταγωνισμό, θα απαγγέλουμε με νεανική έπαρση το κομουνιστικό μανιφέστο στις χρυσές κερήθρες της οικουμένης.
Σπάζοντας τα καρβουνιασμένα φλούδια της συνήθειας, βαρώντας δαιμονικά τις θλιβερές καμπάνες που θα ξεσηκώσουν τα μουγκρητά των ταύρων.
Η πράξη που σε θέλει ν’ αρπάζεις το ποιητικό όραμα αιώνων συνταιριάζοντάς το με τη μουσική μιας απρόσιτης ουτοπίας, με το βλέμμα του γερακιού που συνοψίζει την ανήσυχη όραση με την ορμητική βία της φαντασίας.
Παρατηρούμε τον ουρανό και τα σύννεφα. Το χώμα και τα αγκάθια. Τις γυναίκες και τους άντρες, τα μουνιά και τους πούτσους.
Παρατηρούμε την εκμετάλλευση. Τον ιμπεριαλισμό και τον κτηνώδη του πατερούλη. Παρατηρούμε όσους τραβάνε κουπί. Όσους καίγονται και όσους σφάζονται. Την εργατική τάξη. Το Άουσβιτς. Το Ισραήλ.
Παρατηρούμε όσους τραβάνε κουπί, ξέροντας πως, μόνο αυτός που δεν τραβάει κουπί έχει χρόνο να ταρακουνήσει τη βάρκα.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 