Παρακολουθώ όλες τις εκπομπές του διαβόλου
την αστυνομία πόλεως και την αστεία Βαβέλ
των ποιητών που έχουν περίεργες ιδέες για το
πέος τους και γυρνούν διψασμένοι τα χαράματα
εις την οδό Πτολεμαίων, εκδιωγμένοι απ’ την οδό
των γυναικών όπου ο Αντρέας Εμπειρίκος έπινε
το γάλα του
Παραφυλάω να σε δω γυμνή μες στο κλειστό μου μάτι
όπως παραφυλά ο σκόρος τις ονειρώξεις
Τα χείλη σου έτοιμα, έντρομα
μορφάζουν μαύρο τοκετό και σάλιο
Η Πρέβεζα κορδώνεται με μπουκωμένο στόμα
αντίς περίστροφο ηδονή
ψωλή αλατισμένη
Κοιτάζουμε τη θάλασσα μα βλέπουμε τον ουρανό
Ουρί του ατελέσφορου υγρού μας παραδείσου
Περνά ο Δυοβουνιώτης ο ληστής, εδώ κοντά
Περνά ο ένδοξος ματάκιας
όπως περνά το πρωτοβρόχι απ’ το σπλάχνο σου στη γλώσσα μου
Η οχτωβριανή! φωνάζει ο γκαστρωμένος ο καιρός
Και να, που ξεγλιστρά ο πέπλος σου στον ιερό σκοπό του
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 