Βλέπω νέους και γέρους και κόρες της ντροπής να διαβάζουν τη γραπτή τους ύλη σε ιδρύματα πλουσίων, σε καφέ της πόλεως των Αθηνών κουλτουριάρικα και νεοφιλελέ.
Βλέπω το τελετουργικό της δημιουργικής ασάφειας όσων θέλουν τη μούρη τους μπροστά απ’ τα ποιήματα, σ’ ένα περιβάλλον μικροανταγωνισμού και αυτολύπησης στολισμένο με καταραμένους της οκάς που διαθέτουν χοντρούς μικρούς ποιητικούς αδένες, φυτρωμένους κάτω απ’ το λαιμό σαν αρχίδια σκύλου.
Έχουν μια μούρλια σχέση όλοι αυτοί, με τη θεότητα που ανεβάζει και κατεβάζει κυβερνήσεις στα εκδοτικά σαλονάκια, ξέροντας ακριβώς πώς να την καλοπιάσουν με γαλιφιές και μαλαγανιές και ξέροντας ακόμα πώς να της αποσπάσουν με κολακείες μερικές πενταροδεκάρες. Σε αντάλλαγμα για τις γαλιφιές τους, μπροστά στο φιλολογικό ερμάρι, παίρνουν τη μερίδα τους από αναγνώριση πολλά υποσχόμενης ποιητικής φωνής.
Ο ντενεκές αρχίζει να βγάζει ήχο από σαξόφωνο, στριτζώνεται και συσπάται, παίρνει πόζα νομπελίστα διαβάζοντας με συγκατάβαση το αλήτικο ποίημα του που είναι σίγουρα πασπαλισμένο με Λακάν και κορακίστικο στόμφο.
Οι τοίχοι των μεγάρων είναι κατάμεστοι από φωτογραφίες ποιητών. Κάθε φιλημένος από ματαιοδοξία ανήρ περιμένει τη σειρά του.
Ω! διάβολε, τα μέλη του γενεαλογικού δέντρου των ποιητών που δείχνουν την προίκα τους και τα κάλλη τους στην αγορά μοιάζουνε με μαραμένα φύλλα.
Οι γυναίκες φαίνονται ασθενικές με τρομαγμένο βλέμμα και οι άντρες μαγκωμένοι στον αρπαχτικό τους λήθαργο, σαν καλοεκπαιδευμένοι χιμπατζήδες.
Κλείνονται δουλειές και συμφωνίες. Υπογράφονται συμβόλαια έρωτος και ανακωχής.
Είναι όλοι τους εδώ, με τις σβουνιές τους και τα κοκαλιάρικα πόδια τους. Με τα παλιομοδίτικα ματογυάλια τους και τις γκομενοπαγίδες τους.
Στο βάθος διακρίνεις τα απομεινάρια ενός αετώματος, αγάλματα με στρεβλωμένα χέρια, ανθρώπους από άλλους τόπους σπασμένους στην πλατεία Ομονοίας, τεχνουργήματα του γερμανικού ιμπεριαλισμού και του αμερικάνικου κλιματιζόμενου εφιάλτη, σαν ανθρώπινες σαρανταποδαρούσες που ξερνάνε.
ΑΔΕΣΠΟΤΟΣ ΣΚΥΛΟΣ 