Σεζόν

Η σεζόν θα βγει με νταούλια ζουρνάδες και Παπαδήμο. Καλπάκι, Βίνιανι, Ελλάς γεμάτη τόπους που φθίνουν. Που στεγνώνουν από τέχνη, σκέψη, πράξη, απεγνωσμένους έρωτες και πεινασμένο βλέμμα. Δεν μπορώ ν’ ακούω τα δεκαδικά στις ειδήσεις πλέον. Τη μεγάλη χαίνουσα άβυσσο της κρατικής. Ήρθε ο καιρός παιδιά να κολατσίσει ο μισθωτός σπλήνα από μάστορα και το κανάλι της Βουλής να μασήσει μηχανικά ευγενικές υπάρξεις με μαντιλάκι κάτω απ’ το πέτο. Κάτι πρέσβεις χαροκαμένους που δειπνήσαν με Καντάφι Μουμπάρακ και Άσαντ. Με τα ψιμύθια κατεστημένης κυράς που’ γινε εικόνισμα στο λοβό του μπακάλη της γειτονιάς που ξεφτίζει και χάνεται και σβήνει σε λογαριασμούς. Με κάτι κούφιες ρητορείες του στυλ μπορείς να παγιδέψεις το αόρατο; που εξαπολύουν ώριμες Κασσάνδρες σε εργολάβους κηδειών που’ χουν το μαγαζί στο Πάντειο σα μελισσάκια απ’ την κερήθρα του πασόκ απομυζώντας τώρα γύρη πεθαμένων της σχολής του Σικάγου. Περιμένοντας καρέκλα και παραθαλάσσιο στις Κυκλάδες, κόρες φορτισμένες με θνησιμαίους οργασμούς. Η σεζόν θα κλείσει με εκλογές και μπόλικη αδρεναλίνη σε αλοιφή. Κάποιους νεκρούς, μερικά ερείπια, κέρματα στο δίσκο του σερβιτόρου, φασματικές οδαλίσκες του αντένα με τα λαγόνια τους λεκιασμένα και τις μπεμπέκες του μεσαίου χώρου ν’ ακροβατούν λαχανιασμένες σαθρές σε κινητό τελευταίας γενιάς προετοιμασμένης για τα χειρότερα.