The Living Room War

Είναι στιγμές που χάνω ολωσδιόλου την αίσθηση του χώρου και του χρόνου.

Περιφέρομαι ανάμεσα στις καθημερινές κοινοτοπίες με τον πόνο μου στα νεφρά, ίσως μόνο σκεπτόμενος κάποιους σαν εμένα. Αυτόν που έκοψε το αυτί του και το χάρισε σε μια πουτάνα, αυτόν που πήρε ποντικοφάρμακο κι αυτόν που πήδησε στην προπέλα του καραβιού.

Περιφέρομαι ανάμεσα σε θαύματα που δεν τα βλέπει κανείς. Βλέπω συνοφρυωμένους ερωδιούς γύρω από μια λακκούβα να πίνουν λάσπη και να ξύνονται γαλήνια.

Χωνεμένος σ’ αυτό το είδος αλλόκοτης ονειροπόλησης βλέπω τον κόσμο να ξεδιπλώνει το δράμα του. Γίνομαι ένα με τον κόσμο που ξεδιπλώνει το δράμα του. Ψάχνω τις λέξεις που μου κλέψαν απ’ το στόμα, σαν τον τρελό που κατεβαίνει στον όρμο για να βρει τα απομεινάρια του ναυαγίου και τα κουφάρια των γλάρων, τα βότσαλα με την πίσσα και τα σκεβρωμένα κλαριά.

Ψάχνω τις εικόνες στην πλωτή όαση των θαυμάτων γύρω μου και αίφνης γίνομαι ο δαίμων που γράφει το ποίημα της λαγνείας.

Τα βλέμματα γύρω ομολογούνε πάντα την λαγνεία και ας παραμένουνε μουγκά. Και γίνομαι ο ιεροκήρυξ αυτής της υπερευαίσθητης και τόσο εύθραυστης αιωνιότητας, αισθανόμενος μέσα μου πολέμους και ολέθρους και εκστρατείες.

Όλα τα εγκλήματα του Μεγαλέξανδρου και του Χίτλερ, τους αμερικάνους να βάζουν στον κώλο τού Βιετνάμ φλεγόμενους αρουραίους, τους άντρες αθηναίους να σφάζουν βρέφη στη Μήλο και τους γάλλους στρατηγούς να κατουράνε στα λαρύγγια των αλγερινών.

Αισθάνθηκα μέσα μου όλους τους πολέμους και τα δράματα που έχουν αφήσει πίσω τους αυτό τον πολτό από ρήτορες, μίσος και ερείπια.

Αισθάνθηκα μέχρι το κόκκαλο όλα τα εγκλήματα που κόχλαζαν γύρω μου, βλέποντας να αναδύονται σε κραυγαλέους τίτλους εφημερίδων κι αισθάνθηκα τη δυστυχία που αλέθονταν με το γουδοχέρι και την παρατεταμένη μουγκή συνήθεια να στάζει πάνω σε λερά μαντηλάκια, σε λευκές σελίδες.

Ατίμωση, εξευτελισμός, ένδεια, πλήξη. Πορεία μέσα στο αίμα. Ιδέες ωχρές και λιπόσαρκες που πρέπει να παχύνουν για το σφαγείο.

Είναι στιγμές που χάνω ολωσδιόλου την αίσθηση του χώρου και του χρόνου. Περιφέρομαι ανάμεσα στις καθημερινές κοινοτοπίες με τον πόνο μου στα νεφρά, ίσως μόνο σκεπτόμενος κάποιους σαν εμένα.