Dance Me to the End of Love

Είχα μάθει να κρέμομαι απ’ τα χείλη της. Κρεμάστηκα απ’ τα χείλη πολλών γυναικών κι ένοιωσα ευτυχισμένος. Κατάλαβα πως είμαι όλες εκείνες μαζί οι γυναίκες που περισώθηκαν απ’ τον πεισματικό μου μόχθο.

Η μοίρα δεν μπορούσε να συγκαλύψει τίποτε κι ο έρωτας έκανε τον αιώνιο φόβο μου μελαγχολία. Η δυστυχία έφτασε πολλές φορές στο κατώφλι μου και με συντάραξε γερά.

Ξεσκόλισα όλα τα αρχαία μαγικά βιβλία, έσπειρα δαίμονες, έγραψα πάνω στις ρόγες της μέχρι που φτάνει ο λαβύρινθος της αγάπης.

Υπήρξα ένας Εβραίος που αγάπησε το Μπουένος Άιρες και την Ύδρα. Είχα πάντα ένα δώμα μακριά απ’ τη βία και την Αμερική. Η θνητή στάχτη που έξυνα από πάνω μου σκόρπιζε στις τέσσερις άκριες του κόσμου. Σε πεδία μαχών φημισμένα και σε κορμιά κατάστικτα από θολές δεισιδαιμονίες.

Είδα τον ήλιο, τη θάλασσα και τους θανάτους σαν αμίλητους σκλάβους να δουλεύουν μυστικούς κύκλους σε πεζούλια και σε χαρακώματα. Σε τάφρους και στενά δρομάκια.

Είδα την ατέλειωτη μοναξιά και την πλήξη, ώριμες που θέλησαν να τις καρφώσει ο γόης που αιμορραγούσε. Κοριτσάκια δασκαλεμένα στο βογγητό, να θέλουν να τραβήξουν ήσυχα ζώα μέσα στην τρύπα τους. Γέρους φρικαλέους, προέδρους και παπάδες να σκορπίζουν οφθαλμαπάτη και μαγαρισμένη διαλεκτική.

Ένιωσα τη σκοτεινή απόλαυση του φενακισμού κάθε γνώσης. Κολύμπησα μέσα στο παραλήρημα της έκστασης.

Είχα μάθει να προσεγγίζω το θάνατο, γι’ αυτό και τα πάντα, ακόμα και τα πιο σκληρά πράγματα τα έσπρωχνα μέσα σε μια τέλια αδιαφορία νοήματος. Εκεί στη χωματένια γεύση του φιλιού όπου γινόμαστε όλοι πλάσματα που ονειρεύονται χωρίς να λυπούνται που τελειώνουν τα όνειρά τους.

Πλάσματα χωνεμένα στο κέντρο του κορμιού της. Πλάσματα με κορμοστασιά εντόμου. Πολύχρωμες πεταλούδες που αναρωτιούνται, τι λογής θάνατος είναι αυτός όπου είμαστε για πάντα μόνοι, όπου ο έρωτας δεν μας δείχνει ποτέ το δρόμο!