Οι Χίλιοι Οργασμοί Της Ποίησης, 60-66

60
Αν η μουσική οξύνει την εσωτερική σου ακοή τότε καλό είναι να γράφεις μετά μουσικής. Αν όμως η πληθωρικότητά της θάβει μέσα σου ακόμα και τους πιο εκκεντρικούς θορύβους της έμπνευσης να προτιμάς τη σιωπή και τις πρωινές ώρες λίγο πριν το χάραμα.

61
Να προτιμάς να αιμορραγήσει έως θανάτου η δεξιοσύνη, ο ρυθμός, οι θεωρίες, για να μυρίσει η καύλα και να δοξαστεί αυτή η βοή των γεγονότων, που σε πήγαν στο ποίημα κι όχι στον παπά.

62
Καταναλωτικά όνειρα και εικόνες της αγοράς. Γιατί ο ποιητής πρέπει να προλάβει με λέξεις την εικόνα της ιστορίας που αποδίδει στα θαμμένα όνειρα την επικαιρότητα που δεν αναγνώρισε ποτέ η εποχή τους.

63
Υπάρχουν ποιήματα που δεν είναι ωραία. Απλώς έτσι δείχνουν.

64
Ο ποιητής είναι ο μηχανικός προβολής των επιθυμιών ενός κοινού που ορφάνεψε από παιδικότητα.

65
Η γη σκέφτεται αλλά δε μιλά. Βάζει άλλους να μιλήσουν γι’ αυτή. Κι όσοι μιλούν εκ μέρους της γης λατρεύουν τη βροχή, το χαλάζι, τη νύχτα. Είναι τόσο σαλεμένοι που στο τέλος γίνονται βροχή, χαλάζι, νύχτα. Γίνονται γη.

66
Αγάπα το φάντασμα της γυναίκας που αγαπάς. Τη γυναίκα που δεν θα γνωρίσεις. Κι εσύ ποιήτρια της μολυσμένης πόλης που ξεσκάς πίνοντας γερμανική μπύρα στα πάρκα, ακούγοντας νυκτά έγχορδα, αγάπα τον εραστή σου στα ορυχεία της αγρύπνιας. Τον εραστή σου που μπλέχτηκε στα έντερα της νύχτας.